tag:blogger.com,1999:blog-34896245295502673712024-03-13T08:26:23.359-07:00monokerwsMonokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.comBlogger93125tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-84539780783415531542014-02-06T09:35:00.000-08:002014-02-06T09:35:32.921-08:00Αν ήμουν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-VxpxrKIAX0M/UvPHmUsEEXI/AAAAAAAAASQ/svjxFIc2ZO8/s1600/the-victory-1939(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-VxpxrKIAX0M/UvPHmUsEEXI/AAAAAAAAASQ/svjxFIc2ZO8/s1600/the-victory-1939(1).jpg" height="320" width="231" /></a></div>
Θέλω να καταργήσω την απόσταση<br />
ανάμεσα στη γλώσσα και στα πράγματα<br />
να λέω τραπέζι και να κουνιέται<br />
η καρέκλα, να μιλώ για βάζο<br />
και να εννοώ τη γυμνή αλήθεια...<br />
Αν ήμουν ποίημα σίγουρα θα 'μουν<br />
ένα του Mallarme,<br />
αν ήμουν ταινία θα 'μουν μια<br />
του Bunuel κι αν ήμουν<br />
πίνακας θα προτιμούσα να 'μαι<br />
του Magritte.<br />
Η ζωή μου είναι η ποίηση του άλλου,<br />
όλοι είναι ποιητές και η ποίησή μου<br />
είναι η ποίηση του καθενός...<br />
Αν γυρίσω πίσω θα δω το μπροστά<br />
κι η γη δεν μου κρύβει κανέναν<br />
παράδεισο ή κόλαση, μόνο μια<br />
ζωή παραδομένη στην ψευδαίσθηση<br />
της αίσθησης...<br />
<br />
Ε.Α. 18-12-2013 </div>
Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-4527513287182481522013-10-10T11:16:00.000-07:002013-10-10T11:26:35.004-07:00ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: black;"><a href="http://vimeo.com/76473877">http://vimeo.com/76473877</a></span><br />
<span style="background-color: black; color: white;"><span style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;"><br /></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; line-height: 18px;">Ο άλλος Εσύ… Ο άλλος Εγώ… Η πόλη των Άλλων…</span></span><br />
<span style="background-color: black; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"><br style="line-height: 18px;" />
<span style="line-height: 18px;">Η τηλεοπτική εκπομπή «Μέσα Στην Πόλη Των Άλλων» συλλέγει </span><span style="line-height: 18px;">ιστορίες της καθημερινότητας, αυθόρμητα, όπως γίνεται σε μια συζήτηση </span><span style="line-height: 18px;">μεταξύ φίλων και καταγράφει την αφήγηση της πιο ωραίας ιστορίας. </span></span><br />
<span style="background-color: black; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"><br style="line-height: 18px;" />
<span style="line-height: 18px;">Γιατί όπως είχε πει κι ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες,«ολόκληρη η ιστορία </span><span style="line-height: 18px;">της ανθρωπότητας μπορεί να ξεκίνησε με τρόπο τετριμμένο, </span><span style="line-height: 18px;">από την ψιλοκουβέντα των καφενείων».</span></span><br />
<span class="text_exposed_show" style="background-color: black; color: white; display: inline; font-family: Verdana, sans-serif; line-height: 18px;"><br />Μια ιδέα και εκτέλεση των Χρήστου Κατσικογιώργου και Στέργιου Φουρκιώτη.<br /><br />Κάθε Τρίτη στις 20:15 και επανάληψη Τετάρτη στις 13.50 στη Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης (TV100).<br /><br />*Ευχαριστούμε τους MIKRO και τον Νίκο Μοδιώτη για την ευγενική παραχώρηση του μουσικού κομματιού "Just Another Day".</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<span style="color: black;"><a href="http://vimeo.com/76473877">http://vimeo.com/76473877</a></span></div>
Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-56265710896219295232013-07-24T10:35:00.000-07:002013-07-24T10:35:20.169-07:00Y ahora que?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="entry" style="background-color: black; color: #b0b0b0; line-height: 1.4em;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-_cW8T550Woo/UfAP3Nd5FzI/AAAAAAAAAPg/ISnnelyP_TA/s1600/rembw.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://4.bp.blogspot.com/-_cW8T550Woo/UfAP3Nd5FzI/AAAAAAAAAPg/ISnnelyP_TA/s320/rembw.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="line-height: inherit;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και τώρα τι;<br style="line-height: inherit;" />Τώρα που οι αδαείς γύρισαν το πλευρό τους<br style="line-height: inherit;" />στην περιφερόμενη και φρικιαστική άγνοιά τους,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που οι κομπάρσοι έμαθαν το ρόλο του πρωταγωνιστή,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που οι γυναίκες-φόνισσες κατέληξαν ότι το έγκλημα<br style="line-height: inherit;" />είναι το δεύτερο σαρκίο τους,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που οι γυμνασμένοι αερολόγοι<br style="line-height: inherit;" />πνίγηκαν από το ίδιο τους το οξυγόνο,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που οι ποιητές κατέβασαν τ’ αστέρια<br style="line-height: inherit;" />τα πήραν στα χέρια τους και τα ‘καναν μια χαψιά,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που η απόλυτη πανίδα του κενού<br style="line-height: inherit;" />βαδίζει θριαμβευτικά προς τον θάνατο,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που αγωνιωδώς ξανανακαλύψαμε τη ζωή,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που το μηδέν δημιούργησε το μηδέν μας,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που οι Φιτζέραλντς και Χέμινγουεϊς συμφιλιώθηκαν,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που το μαύρο πάνθεον της λογοτεχνίας<br style="line-height: inherit;" />δεν μας ορίζει, δεν μας εξηγεί και δεν μας προστρέχει,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που η φήμη μας δεν είναι τίποτε άλλο από ένα όνειρο,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που οι γερομπάσταρδοι και γεροδιάβολοι<br style="line-height: inherit;" />αναδείχθηκαν σε τιμωρούς θεούς μας<br style="line-height: inherit;" />που πάνω στο κρεβάτι τούς ζητούμε να μας κακοποιήσουν,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που η ελίτ ανακηρύχτηκε σε κότα που γεννά σάπια χρυσά αυγά,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που εξοριστήκαμε στο σπίτι μας σαν ήρωες του Κάφκα,<br style="line-height: inherit;" />τώρα που ζούμε χωρίς νοσταλγία για το μέλλον μας,<br style="line-height: inherit;" />το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει,<br style="line-height: inherit;" /><em id="__mceDel" style="line-height: inherit;">τώρα που η μοναξιά μας έγινε η πιο πρόστυχη</em><br style="line-height: inherit;" /><em id="__mceDel" style="line-height: inherit;">και πολλά υποσχόμενη ερωμένη μας,</em><br style="line-height: inherit;" /><em id="__mceDel" style="line-height: inherit;">τώρα που τα μάτια μας αγωνιούν</em><br style="line-height: inherit;" /><em id="__mceDel" style="line-height: inherit;">μήπως και δουν το χιόνι της καρδιάς τους,</em><br style="line-height: inherit;" /><em id="__mceDel" style="line-height: inherit;">τώρα που οι κουρελήδες είναι η καταδίκη μας,</em><br style="line-height: inherit;" /><em id="__mceDel" style="line-height: inherit;">τώρα που τα μυστικά μας δεν έχουν πού να κρυφτούν…</em><br style="line-height: inherit;" /><em id="__mceDel" style="line-height: inherit;">Και τώρα τι;</em><br style="line-height: inherit;" /><em id="__mceDel" style="line-height: inherit;">Ε.Α. 24-1-2013</em></span></div>
<div class="sharedaddy sharedaddy-dark sd-like-enabled" id="jp-post-flair" style="border-bottom-left-radius: 0px !important; border-bottom-right-radius: 0px !important; border-top-left-radius: 0px !important; border-top-right-radius: 0px !important; clear: both; line-height: inherit; zoom: 1;">
</div>
</div>
<div class="postmetadata" style="background-color: black; clear: both; color: #666666; padding-top: 5px;">
<a class="post-edit-link" href="http://drainmag.wordpress.com/wp-admin/post.php?post=358&action=edit" style="color: #fd5a1e; line-height: inherit; text-decoration: none;" title="Επεξεργασία άρθρου"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ε</span></a></div>
</div>
Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-37520892959684830322013-07-24T10:28:00.000-07:002013-07-24T10:28:15.474-07:00CuRfeW<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-apE83zQ7gNU/UfAOcnIhp9I/AAAAAAAAAPQ/kKF_Hmly0vQ/s1600/curfew.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-apE83zQ7gNU/UfAOcnIhp9I/AAAAAAAAAPQ/kKF_Hmly0vQ/s1600/curfew.jpg" /></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; color: #b0b0b0; line-height: 19.1875px;">Κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, κάθισα και παρακολούθησα ένα φιλμάκι μικρού μήκους, της περυσινής χρονιάς, του σκηνοθέτη </span><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Shawn_Christensen" rel="noreferrer" style="background-color: black; color: #fd5a1e; line-height: 19.1875px; text-decoration: none;" title="Shawn Christensen">Shawn Christensen</a><span style="background-color: black; color: #b0b0b0; line-height: 19.1875px;">, με τίτλο Curfew. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα αντιληφθεί πως πρόκειται για ταινία μ.μ. και όταν μετά από είκοσι λεπτά, που με καθήλωσαν, είδα τους τίτλους τέλους, ένιωσα μια μεγάλη απογοήτευση. Όχι γιατί το φιλμάκι δεν ήταν σπουδαίο, με εξαιρετική σκηνοθετική ματιά και αρκούντως απαιτητικές και στιβαρές ερμηνείες, αλλά γιατί κράτησε μόνο τόσο λίγο. Είχα την αίσθηση, αν όχι την πεποίθηση, ότι θα μπορούσε να γίνει μια ταινία μεγάλου μήκους… Είναι, μάλλον, σαν τις όμορφες στιγμές της ζωής μας, που πάντα διαρκούν λίγο, και αυτό το αντιλαμβανόμαστε αφού τελειώσουν. Όπως και να ‘χει, συνιστώ ανεπιφύλακτα να δείτε την εν λόγω ταινιούλα. Αν και σκοτεινή, εκπέμπει μια υφέρπουσα αισιοδοξία και αποτελεί μια φιλοσοφική διερεύνηση του αιώνιου ερωτήματος: Να ζει κανείς, ή να μη ζει…</span></span></div>
Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-15729320780822091132012-06-10T22:55:00.001-07:002012-06-10T22:55:05.937-07:00Νομίζω<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Zs3Hw0ZUCpU/T9WIHNnNKhI/AAAAAAAAAJo/N2CIJCBST2M/s1600/clouds.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-Zs3Hw0ZUCpU/T9WIHNnNKhI/AAAAAAAAAJo/N2CIJCBST2M/s1600/clouds.jpg" /></a></div>
<div style="background-color: black; color: #b0b0b0; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 16px;">
Νομίζω ότι σε είδα απ’ το φινιστρίνι του αεροπλάνου</div>
<div style="background-color: black; color: #b0b0b0; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 16px;">
να ξεδιαλέγεις σύννεφα<br />κι εσύ έκανες πως δεν με είδες<br />και συνέχισες το έργο σου.<br />Νομίζω ότι σε είδα σ’ εκείνο το βιβλιοπωλείο<br />να ερωτοτροπείς με βιβλία… ήρωες… συγγραφείς<br />κι έκανες πάλι πως δε με είδες<br />συνεχίζοντας να ψηλαφίζεις τις ρόγες.<br />Νομίζω ότι σε είδα σ’ εκείνο το σινεμά<br />πίσω απ’ τη μεγάλη οθόνη<br />να υποδύεσαι τον εαυτό σου με μεγάλη αποτυχία<br />κι υποκρίθηκες ξανά πως δεν με είδες<br />πιστή στο ρόλο που σε τάξανε.<br />Νομίζω ότι σε είδα πάνω σ’ εκείνο το ποδήλατο<br />να τριγυρνάς στην ξεχασμένη γειτονιά μου<br />κι ήταν τότε που σου έβαλα φωνή<br />μα εσύ δεν άκουσες, τάχα δεν άκουσες.<br />Νομίζω ότι σε είδα σε μια γνώριμη ακτή<br />να υφαίνεις τα σιδερένια κύματα<br />και με είδες, και μου φώναξες, μα εγώ δεν<br />άκουσα, γιατί ήμουν κάποιος άλλος.</div>
<div style="background-color: black; color: #b0b0b0; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 16px;">
<br /></div>
<div style="background-color: black; color: #b0b0b0; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 16px;">
Ε.Α.<br />1-6-2012</div>
</div>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-55428257044678916062012-05-28T09:51:00.000-07:002012-05-28T09:51:24.257-07:00Άλλη μια ανεξάρτητη σουρεαλιστική εικαστική παρέμβαση (σίγουρα όχι και τελευταία)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-lJaTktUFaqo/T8OsvBoNV_I/AAAAAAAAAJQ/c-7idM2eNHc/s1600/eisitiria_544_355.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="208" src="http://2.bp.blogspot.com/-lJaTktUFaqo/T8OsvBoNV_I/AAAAAAAAAJQ/c-7idM2eNHc/s320/eisitiria_544_355.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="background-color: black; color: #b0b0b0; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; line-height: 16px;">
<br /></div>
<div style="background-color: black; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; line-height: 16px;">
<span style="color: #a2c4c9;">Όταν γίνομαι – τυχαία πάντα – αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας μιας σουρεαλιστικής ανεξάρτητης εικαστικής παρέμβασης, ενώ γνωρίζω εκ των προτέρων ότι αργά ή γρήγορα θα γράψω κάτι γι’ αυτήν, σχεδόν ποτέ αυτό δεν γίνεται άμεσα. Πάντα ή σχεδόν πάντα μεσολαβεί κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα. Είναι σαν να περιμένω η παρέμβαση αυτή να ωριμάσει μέσα μου, να μεγαλώσει και να με κατακλύσει τόσο που να μην μπορώ πλέον να την κρατήσω για τον εαυτό μου και να αποφασίσω τελικά να την επικοινωνήσω με το ανύπαρκτο…</span></div>
<div style="background-color: black; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; line-height: 16px;">
<span style="color: #a2c4c9;"><br /></span></div>
<div style="background-color: black; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; line-height: 16px;">
<span style="color: #a2c4c9;">Μάλλον οι περισσότεροι σουρεαλιστές αυτής της πόλης κινούνται με λεωφορεία. </span></div>
<div style="background-color: black; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; line-height: 16px;">
<span style="color: #a2c4c9;">Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Μπορεί και να ‘ναι επειδή εγώ συγχρωτίζομαι με πολύ κόσμο μόνο μέσα σε λεωφορεία. Ο τύπος είναι μοναδικός. Μπαίνει από την πίσω πόρτα του λεωφορείου και κινούμενος με απίστευτη ταχύτητα ξεκινά την ομολογουμένως ευφάνταστη σουρεαλιστική του παρέμβαση. Ξεκινά λοιπόν να περνά στον διάδρομο του λεωφορείου και να παίρνει από τα χέρια των επιβατών τα εισιτήρια, ως άλλος ελεγκτής. Μόνο που ο άνθρωπος, απλά, δεν είναι ελεγκτής. Οι κινήσεις του είναι αστραπιαίες με αποτέλεσμα να μην αφήνει κανένα περιθώριο αντίδρασης στους συμμετέχοντες (ερήμην τους πάντα) στη διαδικασία επιβάτες. Σαν να μη φτάνει η πρώτη κάθοδος από την πρύμνη στην πλώρη του λεωφορείου, αμέσως ξεκινά την αντίστροφη κίνηση. Κοιτάει ερευνητικά και με μεγάλη ανυπομονησία τα χέρια των επιβατών, δεν τους μιλάει, αλλά το βλέμμα του τους υποτάσσει, τους καθηλώνει και τους αναγκάζει να του δώσουν το εισιτήριό τους, αν δεν τους το πάρει ο ίδιος μέσα από τα έκπληκτα και αδρανή δάχτυλα. Οι αντιδράσεις των επιβατών είναι μετρημένες, φοβισμένες και μουδιασμένες. Τον κοιτούν άλλοτε με απόγνωση, άλλοτε με απάθεια ή εμπάθεια και άλλοτε με συγκατάβαση. Ο σουρεαλιστής ελεγκτής μαζεύει όλα τα εισιτήρια στα χέρια του και στην πρώτη στάση κατεβαίνει και γίνεται καπνός.</span></div>
<div style="background-color: black; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; line-height: 16px;">
<span style="color: #a2c4c9;"><br /></span></div>
<div style="background-color: black; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; line-height: 16px;">
<span style="color: #a2c4c9;">Στα μάτια των περισσότερων επιβατών αντικρίζω την απόδοση αυτής της κίνησης σε παρανοϊκά κίνητρα. Έχουμε μάθει από το σχολείο, την οικογένεια και τον κοινωνικό μας περίγυρο να αποδίδουμε τις διαφορετικές συμπεριφορές, εκείνες που δεν συνάδουν με το καθώς πρέπει, σε παράλογα όντα που η λογική τους αποκαλείται τρέλα. Ε, όχι λοιπόν. Δεν είναι αυτά τα όντα τρελά. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε τρελοί και ανόητοι που δεν έχουμε τη στοιχειώδη αντίληψη για να ανεχτούμε το διαφορετικό, εκείνο που δεν συμπλέει αρμονικά με το κύμα, αλλά κινείται αντίθετα, κυκλικά, καμπύλα, σπειροειδώς ή και τυχαία μέσα στον ωκεανό της τυχαιότητας. Η αγάπη δεν γεννιέται με αποκλεισμούς και αφορισμούς, παρά μόνο με κατανόηση, αποδοχή και αλληλεγγύη…</span></div>
</div>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-36173493713823843002012-03-25T09:31:00.007-07:002012-03-25T09:48:19.253-07:00Κολάζ<a href="http://4.bp.blogspot.com/-AiFaPheueVs/T29I4vgQ4rI/AAAAAAAAAJI/dUbpXaNOTQk/s1600/HM-Monkey.jpg" style="font-size: 100%; "><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 284px; height: 320px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-AiFaPheueVs/T29I4vgQ4rI/AAAAAAAAAJI/dUbpXaNOTQk/s320/HM-Monkey.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5723873791072854706" /></a><br /><p style="line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; "><span >Τι κοινό μπορεί να έχει ο Χαρούκι Μουρακάμι και συγκεκριμένα το "Σπούτνικ αγαπημένη" με ένα τριήμερο στη Ρόδο, έναν... καμένο ταξιτζή, έναν απίθανο ζωγράφο και έναν ατελέσφορο αποχαιρετισμό;</span></p><p style="line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; "><span >27-2-2012. Καθαρά Δευτέρα. Μόνος στο αεροδρόμιο της Ρόδου περιμένοντας την πτήση μου για Θεσσαλονίκη. Έξω βρέχει καταρρακτωδώς, κι αυτή η βροχή με τον καταραμένο ήχο και την καταθλιπτική εικόνα της μοιάζει να επιβαρύνει ad hoc τη βαριά καρδιά μου. Εκείνη μ' έχει αποχαιρετήσει ακόμη μια φορά κι εγώ νιώθω άδειος, κενός, δίχως νόημα, δίχως ύπαρξη, όπως ένα κρύο όπλο δίχως σφαίρες στη θαλάμη του. Ο ουρανός είναι μουντός, τα σύννεφα κινούνται με πολύ μεγάλη ταχύτητα κι εγώ είμαι εδώ και τα κοιτάζω επίμονα. Διαβάζω τη Σπούτνικ του Μουρακάμι. Σηκώνω το βλέμμα από το βιβλίο και τη βλέπω να με κοιτάζει επίμονα από τον αεροδιάδρομο, μέσα στη βροχή. Το πρόσωπό της καθησυχαστικό και ήρεμο είναι σαν να μου αποκαλύπτει ότι όλα τα πολύπλοκα μ' έναν μαγικό τρόπο πρόκειται να απλοποιηθούν. Πόσο δυσκολεύομαι να την πιστέψω...</span></p><p style="line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; "><span >Είχε προηγηθεί ένα τριήμερο στη Ρόδο με άσκοπες περιηγήσεις στην άδεια παλιά πόλη, ψάχνοντας τον τοπικό κινηματογράφο για να βρούμε τις ώρες προβολής του φιλμ που δεν θα βλέπαμε ποτέ. Ένα τριήμερο λουσμένο στον ήλιο και στα χαχανητά μας που αντηχούσαν στα δρομάκια του νησιού που τον χειμώνα μοιάζει να είναι το φάντασμα της Ρόδου. Η αλήθεια είναι ότι το φάντασμα μου αρέσει περισσότερο από το έκτρωμα της πολύβουης θερινής πραγματικότητας…</span></p><p style="line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; "><span >Πριν βγούμε το βράδυ, μέναμε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και χαζεύαμε τα προγράμματα των τοπικών καναλιών. Ώσπου αντικρίσαμε στην οθόνη μας τον ζωγράφο με την πλούσια μαύρη φουντωτή κόμη. Μας μαγνήτισε. Ο ζωγράφος από την Κάρπαθο ζούσε στη Ρόδο φιλοτεχνώντας τα πορτρέτα ντόπιων, περαστικών και τουριστών. Έδινε συνέντευξη, λοιπόν, την ώρα που ζωγράφιζε ένα ξανθό παιδάκι από φωτογραφία που του έδωσε η μητέρα του. Ανέλυε πόση ώρα του έπαιρνε για να κάνει έναν πίνακα, τις δυσκολίες της δουλειάς και τα συναφή, όταν το αυτί μας πήρε τη μητέρα του ξανθού αγγέλου που βρισκόταν στην πλάτη του ζωγράφου να διαμαρτύρεται αγγλιστί ότι ο ζωγραφικός πίνακας δεν είχε καμία σχέση με τη φωτογραφία του παιδιού. Τα χαχανητά μας σίγουρα ακουστήκαν και στους έξι ορόφους του ξενοδοχείου…</span></p><p style="line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; "><span >Η ώρα του αποχαιρετισμού είναι σαν ένα τεράστιο απειλητικό ζώο που ρίχνει τη βαριά σκιά του επάνω μας. Κάναμε τσεκ άουτ και περιμέναμε να έλθει το ταξί για να μας οδηγήσει στον ναό των τελευταίων δύο χρόνων μας: το αεροδρόμιο. Το ταξί έφτασε άμεσα, αλλά όταν το κοίταξα καλύτερα αντιλήφθηκα ότι το δεξί του μπροστινό φανάρι ήταν σπασμένο.</span></p><p style="line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; "><span >Ο ταξιτζής ήταν ένα άτομο που με μεγάλη δυσκολία μπορούσες να συνεννοηθείς μαζί του διότι ο λαιμός του ήταν εντελώς κλεισμένος. Εκείνη, με τη συνηθισμένη περιπαιχτική της διάθεση, τον ρώτησε, προσδίδοντας έναν σοβαρό και ειλικρινή τόνο στη φωνή της, αν ο λαιμός του έκλεισε εξαιτίας κάποιου γλεντιού. Ήταν η ερώτηση κλειδί. Ήταν η φράση που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Ο ταξιτζής παρ' όλη την αδυναμία του να μιλήσει, άρχισε να μας εξιστορεί πώς την προηγούμενη μέρα ενεπλάκη σε τροχαίο με μια φοιτήτρια (υπ’ ευθύνη της φυσικά) – έτσι εξηγείται και το σπασμένο φανάρι – πώς του ζητά χρήματα για να αποκαταστήσει τις ζημιές που προκλήθηκαν στο μικρό της αμάξι, πώς χώρισε από την τεμπέλα γυναίκα του έπειτα από 25 χρόνια γάμου (ίσως και περισσότερα, δεν θυμάμαι), πώς βρήκε επιτέλους την αγάπη και τη συναισθηματική κάλυψη στη ζεστή αγκαλιά μιας Ρουμάνας, πώς μιλά τέσσερις ξένες γλώσσες, πώς αδυνατεί πλέον να δώσει χαρτζιλίκι στα παιδιά του λόγω οικονομικής κρίσης… Το σκηνικό που έχει στηθεί μέσα στο ταξί από την ώρα της αναχώρησης έως και την ώρα της άφιξης στο αεροδρόμιο είναι εξόχως σουρεαλιστικό, κι εμείς οι δυο δείχνουμε να ξεχνούμε το βάρος μας και συμμετέχουμε σ’ αυτό με όλη μας την ψυχή…</span></p><p style="line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; "><span ><span>Το αεροπλάνο απογειώνεται με τις στάλες της βροχής να σχηματίζουν μικρά ακανόνιστα ρυάκια στο παράθυρο και στο πρόσωπό μου… Ο ήρωας του Μουρακάμι έχει φτάσει στο νησί και κοιτάζει το λαμπερό ροδίτικο τοπίο που ξετ</span><span>υλίγεται μπροστά του...</span></span></p>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-63675141575429807552012-01-11T13:40:00.000-08:002012-01-11T13:44:55.415-08:00Νέα ανεξάρτητη σουρεαλιστική εικαστική παρέμβαση<a href="http://3.bp.blogspot.com/-dyGzRm2h3T0/Tw4CYJ7Ka1I/AAAAAAAAAI8/HBln7WzZLhk/s1600/push%2Bups.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-dyGzRm2h3T0/Tw4CYJ7Ka1I/AAAAAAAAAI8/HBln7WzZLhk/s320/push%2Bups.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5696493192674437970" /></a><br /><div class="entry" style="line-height: 1.4em; font-family: Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 12px; background-color: rgb(0, 0, 0); "><p style="color: rgb(176, 176, 176); "><br /></p><div class="entry" style="line-height: 1.4em; "><p><span >Το προηγούμενο ποστάρισμα αναφέρεται σε μια ανεξάρτητη σουρεαλιστική εικαστική παρέμβαση εν μέσω δρόμου στην οποία έτυχε-έκατσε να είμαι αυτόπτης μάρτυρας. Ξέρεις σαν όλους εκείνους τους ανόητους που πέφτουν από τα σύννεφα. Αν διάβασες το ποστ θα κατάλαβες ότι όχι μόνο από τα σύννεφα δεν έπεσα, αλλά αντίθετα ανέβηκα στα ζουμερά αυτά λευκά βαμβακερά κρεατοσφαιρίδια από τη χαρά μου και συνάμα συγκίνησή μου (καμία σχέση με χαρμολύπη) που είδα αυτόν τον άνθρωπο-όνειρο επί τω ανθρωπάρεστο έργω.<br />Τις προάλλες, λοιπόν, η ειμαρμένη, η τυχαιότητα, η συμπαντική ατέλεια (βάφτισέ τη όπως θες) έφερε στον δρόμο μου ακόμη έναν άξιο απόγονο όλων των απανταχού σουρεαλιστών, υπορεαλιστών, παραρεαλιστών, ενστικτορεαλιστών και δε συμμαζεύεται, ζώντων τε και τεθνεώτων. Και αυτή τη φορά ο τύπος δεν ήταν έξω από το λεωφορείο. Αυτή τη φορά ήταν μέσα στο λεωφορείο. Περιγράφω τη σκηνή [την οποία μπορεί να επιβεβαιώσει και η Χ. που ήταν μαζί μου (για όποιον κακόβουλο και άπιστο Θωμά διατηρεί επιφυλάξεις)]. Ετοιμάζομαι μαζί με τη Χ. να κατέβουμε από το λεωφορείο. Έχουμε πατήσει το κίτρινο κουμπί, όταν από την πλώρη του λεωφορείου βλέπουμε έναν άνθρωπο να κατευθύνεται προς το μέρος μας μέσω του διαδρόμου. Μας προσπερνά και όντας στον διάδρομο αρχίζει και παίρνει κάμψεις υπό κλίση καθώς τα χέρια του ακουμπούν εκεί που οι άλλοι τοποθετούν τα πόδια τους αφού κάθονται στις θέσεις. Στρέφω το κεφάλι, τον βλέπω και επιδοκιμάζω τις νέες γυμναστικές επιδείξεις με δυνατή φωνή που ίσως να έφτασε και στα αυτιά του σουρεαλιστή. Ωστόσο, εκείνος συνεχίζει απτόητος αν και τώρα πραγματοποιεί μια παραλλαγή της άσκησης καθώς εκτελεί κάμψεις σχεδόν κάθετες έχοντας τα χέρια του στους στύλους του λεωφορείου. Το συναίσθημα που νιώθω είναι απερίγραπτο. Θέλω να πάω να του σφίξω το χέρι, αλλά φοβάμαι μήπως αποσυντονιστεί και χάσει την αυτοσυγκέντρωσή του. Οι υπόλοιποι επιβάτες μένουν έκπληκτοι ή αδιάφοροι από την εικαστική δράση.<br />Θεωρώ τουλάχιστον συμπτωματική, αν όχι καρμικά ευεργετική σύμπνοια, τη συνάντησή μου με το εν λόγω άτομο που, διόλου απίθανο, μπορεί να είναι το ίδιο άτομο που έπαιρνε κάμψεις στο πεζοδρόμιο. Ίσως αυτός ο άνθρωπος να ήρθε να μου αλλάξει τη ζωή. Να μου διδάξει την απελευθέρωση, την αυθόρμητη και ενστικτώδη δράση, έξω από κανόνες, στεγανά και μικρά πρέπει. Κι εγώ ο μικρός κι ανίδεος, ανίκανος να παρακολουθήσω το μεγαλείο της αυτόματης πράξης, κατέβηκα στη στάση. Ίσως αυτό το ποστ να είναι μια ένδειξη ή έστω η αρχή… Ίσως να έφτασε επιτέλους η ώρα να δημιουργήσω τον Α.Σ.Σ.Α.Π.Κ. (Ανεξάρτητο Σουρεαλιστικό Σύλλογο Ατόμων που Παίρνουν Κάμψεις)…</span></p><div class="sharedaddy sharedaddy-dark" style="color: rgb(176, 176, 176); font-family: 'Helvetica Neue', Helvetica, Arial, sans-serif; clear: both; border-top-left-radius: 0px !important; border-top-right-radius: 0px !important; border-bottom-right-radius: 0px !important; border-bottom-left-radius: 0px !important; zoom: 1; "></div></div><p class="postmetadata" style="color: rgb(102, 102, 102); clear: both; padding-top: 5px; line-height: normal; "><a class="post-edit-link" href="http://drainmag.wordpress.com/wp-admin/post.php?post=277&action=edit" title="Επεξεργασία άρθρου" style="color: rgb(253, 90, 30); text-decoration: none; ">Επεξεργασ</a></p><p style="color: rgb(176, 176, 176); "></p></div>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-80091291921100086892011-12-13T00:40:00.000-08:002011-12-13T00:42:51.416-08:00Πρόκληση<a href="http://4.bp.blogspot.com/-_ZvfwbLOhTc/TucPuYBBwXI/AAAAAAAAAIw/ZEPHZmROWMA/s1600/nude-descending-a-staircase-2.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 190px; height: 320px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-_ZvfwbLOhTc/TucPuYBBwXI/AAAAAAAAAIw/ZEPHZmROWMA/s320/nude-descending-a-staircase-2.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5685530343973699954" /></a><br /><p style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; font-size: 13px; line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; "><span class="Apple-style-span" >Σε προκαλώ: να βγάλεις τα ελατήρια του καναπέ σου και να τα φας με μπόλικη κέτσαπ<br />ν' ανοίξεις την τηλεόρασή σου και να ρουφήξεις τα καλώδιά της ένα ένα κι ύστερα να πετάξεις το άδειο κουτί απ' το μπαλκόνι<br />να κατεβάσεις όλα τα βιβλία της βιβλιοθήκης σου και να τους κάνεις ράθυμο ή βίαιο έρωτα<br />να βγεις στους δρόμους και να μοιράσεις τους νευρώνες του εγκεφάλου σου στους περαστικούς<br />ν' απαγάγεις κάθε σου λέξη πριν βγει από το βρώμικο στόμα σου<br />να παλέψεις με τα πρέπει, τα ποτέ, τα πάντα και τα δεν<br />να διασταυρώσεις το μνησίκακο βλέμμα σου μ' εκείνο των διανοούμενων, το αυτάρεσκα άδειο<br />να εξερευνήσεις την πόλη που απεχθάνεσαι και που θα σκότωνες με ευχαρίστηση<br />να παίξεις κλέφτες κι αστυνόμους με τα παγκάκια και τους φανοστάτες<br />να σταματήσεις να καθρεφτίζεις τα όνειρά σου στην οθόνη του ΑΤΜ<br />να γεμίσεις τις πλαστικές σακούλες του σούπερ μάρκετ με αναμνήσεις βιολογικής καλλιέργειας<br />να καλλιεργήσεις μεγάλες προσδοκίες για το είναι σου που δεν θα ευδοκιμήσουν<br />να λατρέψεις σαν θεό σου την πέτρα που επιπλέει στο νερό<br />να εξυμνήσεις το λογοτεχνικό λούμπεν προλεταριάτο απ' το οποίο προέρχεσαι<br />να υπηρετήσεις μια τέχνη αγέννητη σαν νεαρός ιερέας Μάγια<br />ν' αγγίξεις με τις ρώγες των δακτύλων σου τους πίνακες του Picabia<br />να βάλεις τρικλοποδιά στο <em>Γυμνό που κατεβαίνει μια σκάλα</em> του Duchamp<br />να δραπετεύσεις απ' τον εφιάλτη σου βλέποντας ένα νέο όνειρο...</span></p><p style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; font-size: 13px; line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; "><span class="Apple-style-span" >Ε.Α. 6-12-2011</span></p>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-46939670636370279902011-11-12T02:36:00.000-08:002011-11-12T02:37:13.706-08:00Έκθεση Μπιλιλή<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/x8sHK9UilSQ" frameborder="0" allowfullscreen=""></iframe>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-72000810298010657432011-11-12T02:29:00.000-08:002011-11-12T02:33:24.490-08:00Σχολείο δεύτερης ευκαιρίας<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/Ff1pA-Qn10A" frameborder="0" allowfullscreen=""></iframe>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-33758769741012518712011-11-12T02:24:00.000-08:002011-11-12T02:34:12.188-08:00STAIN<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/-14YPuvn-9I" frameborder="0" allowfullscreen=""></iframe>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-57439958936224950802011-11-09T11:40:00.001-08:002011-11-09T11:43:45.129-08:00Το παιχνίδι<a href="http://3.bp.blogspot.com/-RlzV0feq-e4/TrrXsbBdHRI/AAAAAAAAAIk/w6-Meva69cM/s1600/529370405_5487ada31d.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 272px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-RlzV0feq-e4/TrrXsbBdHRI/AAAAAAAAAIk/w6-Meva69cM/s320/529370405_5487ada31d.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5673083838794636562" /></a><br /><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; font-size: 13px; line-height: 19px; ">Κυκλοφορεί καθημερινά με λεωφορείο γιατί με αυτό επιλέγει να μετακινείται στην εργασία του. Πάλι καλά που έχει εργασία τέτοιες εποχές, γιατί οι περισσότεροι φίλοι του (ίσως απλά γνωστοί του) δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Σκέφτεται ότι και μόνο η σκέψη ότι πρόκειται για προνόμιο τον κάνει να νιώθει ενοχές. Κατά τη διάρκεια λοιπόν όλων αυτών των καθημερινών του μετακινήσεων έρχεται σε οπτική (κάποιες φορές και σε υποτυπώδη σωματική) επαφή με δεκάδες άγνωστες φυσιογνωμίες, άγνωστους ανθρώπους. Σκέφτεται ότι μπορεί να πρόκειται για άγνωστους ποιητές, για άσημους συγγραφείς, για κακόμοιρους βιβλιοπώλες, για αιώνιους ή μη φοιτητές, για ανθρώπους του μόχθου σίγουρα στην πλειονότητά τους, για φτωχούς μη διαπλεκόμενους καθηγητές, για άπορους (αν υπάρχουν τέτοιοι) γιατρούς, για πωλήτριες, για δικηγορίσκους εν μαθητεία, για άνεργους σε αναζήτηση εργασίας, για ανέμελους ή επιμελείς μαθητές και μαθήτριες, για ασήμαντους οικοδόμους, για ποικίλους εργάτες, για κουρασμένους συνταξιούχους, για περήφανους απόστρατους, για θελκτικές κομμώτριες, για αποτυχημένους επιχειρηματίες, για ατίθασους εραστές που οδηγούνται τυφλά στο ταίρι τους και τόσους, μα τόσους άλλους... Σκέφτεται ότι πρόκειται για την κάστα των λεωφορείων, μια πολύχρωμη, πολυσύνθετη, πολυδιάστατη, ετερόκλητη και ετερογενή ομάδα πολιτών που επιλέγουν την ίδια περίπου ώρα να μετακινηθούν με το ίδιο μέσο μαζικής μεταφοράς. Παίζει πολλά διαφορετικά παιχνίδια εν αγνοία των συνταξιδιωτών του, όλα μέσα στο κεφάλι του φυσικά και όλα με την ανιδιοτελή και ασυνείδητη συνεισφορά τους, φυσικά. Θα αποκαλύψω ένα από αυτά. Όταν μπαίνει κάποιος μέσα στο λεωφορείο και κρατάει στα χέρια του ένα οποιοδήποτε έγγραφο βάζει στοίχημα μαζί του ότι θα καταφέρει να δει τι ακριβώς είναι αυτό. Όσο κι αν προσπαθούν οι κατά καιρούς ασύνειδοι συμπαίκτες του να του αποκρύψουν το πολύτιμο στοιχείο τους, να δυσχεράνουν το ήδη δύσκολο έργο της αποκάλυψης από πλευράς του, τις περισσότερες φορές βγαίνει νικητής. Όπως για παράδειγμα την τελευταία φορά που μπήκε ένας νεαρός, μάλλον φοιτητής, στο λεωφορείο και κρατούσε ένα βιβλίο πορτοκαλιού και λευκού χρώματος στη ράχη και στην περίμετρό του. Αν και ο φοιτητής διατηρούσε μια αρκετά μεγάλη απόσταση από αυτόν ήταν βέβαιος ότι επρόκειτο για το "</span><em style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; font-size: 13px; line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; ">Τούνελ</em><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; font-size: 13px; line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; ">" του Ερνέστο Σάμπατο. Έφερε στο μυαλό του την υπόθεση του βιβλίου και θυμήθηκε πως μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωσή του κατάλαβε ότι το είχε ερωτευτεί. Το βιβλίο αυτό καθεαυτό, τη γραφή του Σάμπατο, τη Μαρία Ιριμπάρνε Χάντερ.Θυμήθηκε ότι όπως έλεγε ο Σάμπατο, "υπάρχουν στην κοινωνία διαστρωματώσεις που σχηματίζονται από ανθρώπους με τα ίδια γούστα, και σ' αυτά τα στρώματα οι συμπτωματικές (;) συναντήσεις δεν είναι σπάνιες". Επέστρεψε στο παιχνίδι που όπως καταλαβαίνει κανείς είχε άγνωστο χρονικό ορίζοντα, ο οποίος καθοριζόταν αποκλειστικά και μόνο από τον συμπαίκτη του που ολοκλήρωνε το παιχνίδι κατεβαίνοντας στη στάση του. Ο συμπαίκτης φοιτητής τού έκρυβε με μαεστρία τον τίτλο του βιβλίου ώστε να τον αγχώνει όλο και πιο πολύ. Ωστόσο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του τελευταίου κατάφερε να επιβεβαιώσει την αρχική του υπόθεση. Επρόκειτο πράγματι για το </span><em style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; font-size: 13px; line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; ">Τούνελ</em><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; font-size: 13px; line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; ">. Η χαρά του ήταν ανείπωτη, αφενός γιατί κατάφερε να βρει το βιβλίο και αφετέρου διότι ένας μαθητής ή φοιτητής διάβαζε το </span><em style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; font-size: 13px; line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; ">Τούνελ</em><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', 'Bitstream Charter', Times, serif; font-size: 13px; line-height: 19px; text-align: -webkit-auto; ">, ή το πήγαινε στην ερωμένη του, ή το επέστρεφε στη δανειστική βιβλιοθήκη, δεν έχει και πολύ σημασία μεταξύ μας. Σημασία είχε ότι ο μικρός διάβαζε Σάμπατο, έναν από τους αγαπημένους του συγγραφείς. Πάντως λίγες μέρες αργότερα έπαιξε το ίδιο παιχνίδι και με μια μαθήτρια ή φοιτήτρια. Ήταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτή με αποτέλεσμα να θεωρήσει το παιχνίδι εύκολο. Όπως αποδείχτηκε δεν ήταν καθόλου τέτοιο. Η φοιτήτρια διάβαζε καθιστή το βιβλίο πάνω στα καλλίγραμμα πόδια της και μάλιστα υπογράμμιζε με μολύβι τα σημεία που την ενδιέφεραν περισσότερο, ή της φαίνονταν περισσότερο σημαντικά ή θεωρούσε ότι θα της φαίνονταν χρήσιμα στο μέλλον. Είδε κάποιον άσχετο να κάθεται όρθιος πάνω από το κεφάλι της προσηλωμένης κοπέλας και να διαβάζει αδιάκριτα το βιβλίο της. Η φοιτήτρια με τις μαύρες μπότες και τις ψηλές κάλτσες δεν τον αντιλήφθηκε. Το παιχνίδι δεν ήταν καθόλου εύκολο τελικά. Η φοιτήτρια δεν ανασήκωνε το βιβλίο ούτε για πλάκα. Αυτός από την πλευρά του είχε την υπομονή να περιμένει έως την ύστατη στιγμή που θα σηκωνόταν για να κατέβει στη στάση της. Ωστόσο, πριν το κάνει προς τεράστια απογοήτευσή του πήρε το βιβλίο της, το έβαλε με αστραπιαίες κινήσεις στην τσάντα της και αφού έφτιαξε την κοντή μαύρη φούστα της σηκώθηκε να κατέβει. Είχε χάσει το παιχνίδι, δεν είχε καταφέρει να δει, να αντιληφθεί το βιβλίο της φοιτήτριας. Μόνο στοιχείο που συνέλεξε ήταν ότι η καστανομαλλούσα το είχε αγοράσει εκείνη την ίδια μέρα από το βιβλιοπωλείο Ιανός, αφού η ανάγνωση περιοριζόταν στις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Είχε χάσει και είχε συμβιβαστεί με την ήττα του, ωστόσο επρόκειτο για ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι...</span>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-52401020888129430872011-05-15T01:23:00.000-07:002011-05-15T02:25:02.923-07:00Book... junkies<a href="http://1.bp.blogspot.com/-_coUQ_T8T6M/Tc-aDbMmMTI/AAAAAAAAAIM/kzZD9d8AQ8c/s1600/Weirdo%2Bcomics.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 249px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-_coUQ_T8T6M/Tc-aDbMmMTI/AAAAAAAAAIM/kzZD9d8AQ8c/s320/Weirdo%2Bcomics.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5606869444730433842" /></a><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" >Το παραδέχομαι! Ποτέ δεν έτρεφα συμπαθή αισθήματα για κάθε λογής κάστες, σέχτες, ομάδες, παραομάδες, κλίκες, εκλεκτικές συγγένειες, μάζες, κόμματα, αποκόμματα, συλλογικές δυνάμεις, συλλογικές διεκδικήσεις κλπ. Μάλλον μου προκαλούσαν μια φυσική τάση να καταθέσω στα πόδια τους τον βαθύτερο εσωτερικό μου κόσμο (συμπεριλαμβανομένων και των εντέρων μου).</span></div><div><div><span class="Apple-style-span" >Από μικρός είχα το μικρόβιο της ανεξαρτησίας, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Δεν ήθελα να ανήκω πουθενά, παρά μόνο σ' εμένα. Ήμουν αντίθετος στην προβατοποίηση, στον άβουλο συμμετοχικό μπιχεβιορισμό. Ήμουν αποστασιοποιημένος γιατί πάντα πίστευα ότι από κάποια σοβαρή απόσταση θα ήμουν ο λύκος που εποπτεύει-παραμονεύει το κοπάδι...</span></div><div><span class="Apple-style-span" >Ώσπου τελικά συνειδητοποίησα ότι, ανεπαίσθητα έστω, ανήκω κάπου. Κι αυτή η αίσθηση του ανήκειν, όχι μόνο με τρόμαξε, αλλά και μ' έκανε να αισθανθώ μικρός κι ανήμπορος όσο κι εκείνοι που αποζητούν μια ομάδα προκειμένου να ενταχθούν στους κόλπους της, να προστατευτούν κάτω από τις σιδερένιες φτερούγες της. </span></div><div><span class="Apple-style-span" >Ανήκω λοιπόν σε αυτή τη σέχτα των book junkies... Ποια είναι τα εξωτερικά κι εσωτερικά χαρακτηριστικά μας; Είμαστε πολλοί, δεν έχουμε συνείδηση του ανήκειν, δε φέρουμε κάποιο ιδιαίτερο εξωτερικό χαρακτηριστικό (βλ. σήμα, σχήμα, κονκάρδα, λογότυπο, χρώμα κλπ), κι όταν αντιληφθούμε ο ένας την παρουσία του άλλου, έστω κι αν δεν γνωριζόμαστε, μια άγρια λάμψη εκτοξεύεται από τα μάτια μας, μια ακατάσχετη εφίδρωση διαπερνά το κορμί μας και μια εκκωφαντική απόγνωση να μοιραστούμε τα αναγνώσματά μας διαφεντεύει το είναι μας...</span></div><div><span class="Apple-style-span" >Η γνωριμία μου με έναν ακόμη δυνητικό... conquistador της γνώσης πριν από λίγο καιρό, με έναν... bookjunkiemate, με έκανε να αναλογιστώ τη στρεβλή αντίληψη που είχα για την ανεξαρτησία μου... Φευ...</span></div><div><span class="Apple-style-span" >Μα κάποια μέρα θα συναντηθούμε όλοι σε μια μυστική υπόγεια στοά και θα ξεκινήσουμε την επανάσταση... </span></div></div>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-86781722787407472122011-02-03T23:34:00.000-08:002011-02-03T23:34:52.272-08:00Craig Armstrong feat Liz Fraser - This Love<iframe src="http://www.youtube.com/embed/URvC-7lcrvI?fs=1" allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" width="425"></iframe>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-78861137045946656692011-01-15T07:09:00.000-08:002011-01-15T07:54:53.015-08:00Ανεξάρτητη σουρεαλιστική εικαστική παρέμβαση<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/TTHCtS_mG9I/AAAAAAAAAIA/1GkSndbfe-k/s1600/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BC%25CF%2588%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2583.GIF"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 203px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/TTHCtS_mG9I/AAAAAAAAAIA/1GkSndbfe-k/s320/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BC%25CF%2588%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2583.GIF" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5562441098227751890" border="0" /></a><br />Το πόσο μου αρέσουν οι αυτόνομες σουρεαλιστικές εικαστικές παρεμβάσεις είναι γνωστό σε εκείνους που με ξέρουν καλά. Μία τέτοια λοιπόν είχα την τύχη, ναι την τύχη, να παρακολουθήσω σήμερα το μεσημέρι.<br />Βρίσκομαι μέσα στο λεωφορείο προκειμένου να πάω στη δουλειά μου και εκεί που παρατηρώ αμέριμνος από το παράθυρο το αστικό έκτρωμα που με περιβάλλει βρίσκομαι μπροστά στην εξόχως σουρεαλιστική παρέμβαση. Βλέπω έναν άνθρωπο να επιδίδεται σε γυμναστικές επιδείξεις εν μέσω του πεζοδρομίου μιας κάθετης οδού. Συγκεκριμένα ο άνθρωπος αυτός, (εν γνώσει του ή μη, σίγουρος και άξιος απόγονος των Αντρέ Μπρετόν, Χανς Αρπ, Πωλ Ελυάρ, Ρομπέρ Ντεσνός κ.ά.), κάνει κάμψεις. Μάλιστα, εκείνο που μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι ο ρυθμός που ακολουθεί κατά την εκτέλεση των ασκήσεων, ο οποίος είναι δαιμονιώδης. Εκτελεί τις επαναλήψεις τόσο γρήγορα που με κάνει να ανακαλέσω τον Θανάση Βέγγο. Το εν λόγω άτομο δείχνει να αγνοεί ενσυνείδητα τα έκπληκτα μάτια των περαστικών. Είναι απόλυτα συγκεντρωμένο στον σκοπό του που δεν είναι άλλος από το να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε.<br />Η σκηνή που περνά από τα μάτια μου δε διαρκεί παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα, ωστόσο αρκεί για να διαγράψει ένα χαμόγελο στα χείλη μου. Επικροτώ τη συγκεκριμένη εικαστική παρέμβαση και την αντιπαραβάλλω με αντίστοιχες που πραγματοποιεί μια ομάδα στη Θεσσαλονίκη. Μάλλον όχι αντίστοιχες διότι η συγκεκριμένη διατηρεί το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, δεν είναι προγραμματισμένη αλλά αφόρητα ενστικτώδης και αυθόρμητη.<br />Και ανεξάρτητη, κυρίως ανεξάρτητη. Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι με τέτοιες παρεμβάσεις οφείλουμε όλοι να διατρανώσουμε την αντίδρασή μας στην παρακμή στην οποία μας έχουν τάξει. Την αντίδρασή μας στην πολιτική χυδαιολογία, στην οικονομική ανέχεια, στην κοινωνική αποξένωση και τέλος στον ρατσιστικό εκμαυλισμό. Ως συνειδητοποιημένοι couch potatoes το οφείλουμε στους εαυτούς μας πρώτα και έπειτα στους υπόλοιπους να εκσφενδονίσουμε όσο πιο μακριά γίνεται τα τηλεκοντρόλ της μετανεωτερικής παγκοσμιοποιημένης προπαγάνδας...<br />Ήρθε ο καιρός οι οσφυοκάμπτες να... πάρουν κάποιες κάμψεις...Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-7417687622934583182010-12-02T03:14:00.000-08:002010-12-02T03:39:24.566-08:00Έχω την καρδιά της<a href="http://1.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/TPeD65_InGI/AAAAAAAAAH0/PqBbU0egyCw/s1600/magritte%2Blovers.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 260px; FLOAT: left; HEIGHT: 193px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5546046514151332962" border="0" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/TPeD65_InGI/AAAAAAAAAH0/PqBbU0egyCw/s320/magritte%2Blovers.jpg" /></a><span style="font-family:arial;">Διάβασα πολύ πρόσφατα ένα κείμενο του Rene Magritte το οποίο έχει γραφεί για μια πολύ σημαντική γνωριμία της ζωής μου... Το παραθέτω αυτούσιο:</span><br /><br /><br /><br /><br /><span style="font-family:georgia;font-size:130%;">Έχω την καρδιά της. Σηκώνει τα μάτια, αλλάζουν χρώμα. Με οδηγεί, αναπνέω ένα άρωμα που με καίει. Δεν αισθάνεται καμία ενόχληση. Αντίθετα, κάθε της κίνηση είναι ένα θαύμα.</span><br /><br /><span style="font-family:georgia;font-size:130%;">Η κίνηση για να την κατακτήσω πίστευα πως ίσως με κατέστρεφε και πως δεν θα τα κατάφερνα παρά μετά από πολλές προσπάθειες. Τη διάλεξα χωρίς κανένα δισταγμό. Ζούσε στο περιβάλλον μου και δεν την είχα ποτέ προσέξει. Η παρουσία της ήταν μια πρόκληση που ξαφνικά ανακάλυψα. Κανένα σημάδι πάνω της δεν άφηνε να μαντέψω τη βιαιότητα του πάθους της.</span><br /><br /><span style="font-family:georgia;font-size:130%;">Πηγαίνουμε μακριά μέσα στις εξοχές΄στο πλησίασμά μας φορτώνονται με στολίδια. Δεν συναντώ εμπόδια΄τίποτε δεν αντιστέκεται σε αυτή τη δύναμη που εκείνη με έκανε να γνωρίσω΄ικανοποιεί όλες τις επιθυμίες, ακόμα και αυτή που μας έρχεται ξαφνικά για μια εκπληκτική περιπέτεια.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Rene Magritte</span></span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:georgia;">Distances, No 3, Απρίλιος 1928</span> </span>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-12544853552710886662010-12-02T02:44:00.000-08:002010-12-02T03:10:43.525-08:00Παγιδευμένος<a href="http://4.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/TPd93bThPfI/AAAAAAAAAHs/EqWjvh3u9GU/s1600/magritte%2Bbottle.jpg"><span style="font-size:130%;"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 196px; FLOAT: left; HEIGHT: 257px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5546039857305959922" border="0" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/TPd93bThPfI/AAAAAAAAAHs/EqWjvh3u9GU/s320/magritte%2Bbottle.jpg" /></span></a><span style="font-family:verdana;">Παγιδευμένος σ' έναν ασύννεφο γαλάζιο ουρανό στην οροφή του δωματίου μου΄εκεί όπου είναι καρφωμένη μια καρέκλα επάνω στην οποία αναπαύεται μια μποτίλια κόκκινο κρασί. Προσπαθώ απεγνωσμένα ν' αγγίξω τον ουρανό ή τη μποτίλια. Μάταιο. Ένα θηριώδες μαύρο σκυλί είναι δεμένο στο ένα πόδι της καρέκλας και κάθε φορά που επιχειρώ να πλησιάσω μου δείχνει τα λευκά κοφτερά του δόντια.</span> <div><div><span style="font-family:verdana;">Οπισθοχωρώ και ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου. Εξαπολύω νέα επίθεση η οποία στέφεται εκ νέου με αποτυχία. Η μποτίλια, ωστόσο, εκτρέπεται, πέφτει. Και το κρασί αρχίζει να κυλά στις φλέβες του ονείρου μου...<br />Ξυπνώ και στο στόμα μου έχω τη γεύση γλυκού κόκκινου κρασιού. Η οροφή του δωματίου μου παραμένει ένας ασύννεφος γαλάζιος ουρανός που μάταια προσπαθώ ν' αγγίξω...</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;">Ε.Α.<br />Για την αντιγραφή Monokerws.</span> </span></span></div></div>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-77131779386593817222010-10-01T11:39:00.000-07:002010-10-01T13:00:03.358-07:00Η συνάντηση<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/TKY85c40jnI/AAAAAAAAAHc/1fbvAvYPG68/s1600/800px-Detail_of_Achilles_thniskon.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/TKY85c40jnI/AAAAAAAAAHc/1fbvAvYPG68/s320/800px-Detail_of_Achilles_thniskon.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5523168950721220210" /></a><br /><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span" >Πρέπει να 'χουν περάσει δύο μήνες από τότε... Μπορεί και όχι. Ποιος τον συμμερίζεται τον χρόνο όμως; Άλλωστε συνηθίζουν να λένε ότι ο χρόνος σταματά, ότι διαστέλλεται, ότι παρατείνεται, ότι μακραίνει, ότι είναι μια διάσταση που έχουν επινοήσει εκείνοι που αποζητούν τον αυτοπροσδιορισμό. </span></span><div><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span" >Περπατάω λοιπόν στην οδό Τσιμισκή στο κέντρο της πόλης γύρω στις 9 το πρωί (νάτος πάλι ο πανδαμάτωρ χρόνος). Η ένταση στα ακουστικά μου να ερωτοτροπεί με τη ρήξη τυμπάνου, το βήμα μου γοργό και μεγάλο, όπως σχεδόν πάντα, και... να τη, τη βλέπω να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση προς το μέρος μου, περπατώντας στο ίδιο πεζοδρόμιο, να με πλησιάζει με αυτό το λάγνο ύφος της συμφοράς. Βαμμένη στο πρόσωπο σαν άλλη παλλακίδα του Ναγκίζα Όσιμα (βλ. Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων) και η πρώτη σκέψη που προσγειώνεται στο μυαλό μου είναι αν είδε ποτέ τον εαυτό της στον καθρέφτη πριν βγει από την εξώπορτα του σπιτιού της. Η δεύτερη απορία: γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό της πρωινιάτικα; Γεμάτη αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια, έμπλεη ματαιοδοξίας (που θα 'λεγε κι ένας γνωστός μου) περπατά κι αποζητά τα βλέμματα να καρφώνονται πάνω της πρόστυχα, αδιάκριτα, και σαρκοβόρα. Προσπαθώ να καταλάβω από που αντλεί όλο αυτό το μεγαλείο της κενοδοξίας, ψάχνω απελπισμένα να διακρίνω ένα σημάδι, ώσπου τα μάτια μου καρφώνονται στα πόδια της και δεν εννοώ τις γάμπες ή τους μηρούς της, αλλά τα παπούτσια της. Για την ακρίβεια τα σανδάλια της... Αυτά τα υπέροχα, μοναδικά, χρυσά, αστραφτερά σανδάλια που φτάνουν μέχρι το ύψος των γονάτων της. Αίφνης αντιλαμβάνομαι ότι αυτά τα σανδάλια αποτελούν τη λύση του μυστηρίου. Σε αυτά ακριβώς οφείλεται η όλη αυτοπεποίθηση και σε αυτά είναι που βρίσκει η γυναικεία ματαιοδοξία την απόλυτη έκφρασή της. </span></span></div><div><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span" >Ωστόσο, με παραπέμπουν σε κάτι απροσδιόριστα γνωστό. Συνειρμικά σκέφτομαι τα σανδάλια του Αχιλλέα, και επαγωγικά αντικαθιστώ τη γυναίκα με τα "κομψά μινιμαλιστικά shimmering μεταλλικά της σανδάλια" στη σκέψη μου με τη μετενσάρκωση του γιου της Θέτιδας. Είδα τον Αχιλλέα μπροστά μου χωμένο στο κορμί μιας άγνωστης και δεν τον χαιρέτησα. Πόσο εμπαθής και βλάσφημος μπορεί να είμαι, σκέφτηκα... </span></span></div><div><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span" >Με προσπέρασε δίχως να μου ρίξει έστω ένα βλέμμα... Εγώ συνέχισα το δρόμο μου έχοντας καρφωμένο στο μυαλό μου τον Αχιλλέα και τα σανδάλια του. Πόσο γελοία μου φαινόταν, πόσο επιτηδευμένη, πόσο κουραστικά ελαφριά με εκείνα τα σανδάλια που δεν πρόσεξα αν στη φτέρνα είχαν φτερά, μήπως τελικά δεν ήταν η μετενσάρκωση του Αχιλλέα, αλλά του γοργοπόδαρου Ερμή με τα φτερωτά πέδιλα...</span></span> </div><div> </div>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-74601750231309945712010-08-19T08:23:00.000-07:002010-08-19T08:58:31.726-07:00Περί εμμονών<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/TG1Uc20HbUI/AAAAAAAAAHM/sV7O5WbzMNQ/s1600/manuel.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 210px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/TG1Uc20HbUI/AAAAAAAAAHM/sV7O5WbzMNQ/s320/manuel.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5507150774071160130" border="0" /></a><br />Θυμήθηκα μια κουβέντα που μου είχε πει κάποιος φίλος στο παρελθόν. Με είχε κατηγορήσει λοιπόν μεταξύ αστείου και σοβαρού πως σε ό,τι αφορά τη μουσική είμαι ένας άνθρωπος με εμμονές. Μάλιστα τεκμηρίωσε τα λεγόμενά του τονίζοντας ότι όποτε γνωρίζω μία καινούργια ή και παλιά (άγνωστη προς εμένα πάντως) μπάντα, είμαι ικανός να αγοράσω όλα τα άλμπουμ που αυτή έχει βγάλει. Έχοντας λοιπόν στο μυαλό μου αυτή την παλιά ρήση περί εμμονής σκέφτομαι πλέον ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει (ταιριάζει γάντι που λένε) και με τους συγγραφείς που κατά καιρούς διαβάζω.<br />Δεν ικανοποιούμαι σχεδόν ποτέ. Αυτό γίνεται μόνον όταν καταφέρω να διαβάσω όλα τα βιβλία που έχουν εκδώσει. Κάτι αντίστοιχο μου συμβαίνει και με τον Χούλιο Κορτάσαρ. Από τη στιγμή που διάβασα το πρώτο του βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου "απέκτησα" την εμμονή να διαβάσω τα άπαντα από τον μεγάλο Αργεντινό συγγραφέα στον οποίο έχω αναφερθεί ουκ ολίγες φορές και με τα πλέον κολακευτικά λόγια οφείλω να ομολογήσω για τη συγγραφική, αισθητική, φιλοσοφική, καλλιτεχνική (και δεν συμμαζεύεται) αξία των πονημάτων του.<br />Πριν κάποιες ώρες ολοκλήρωσα την ανάγνωση του <span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;"><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: bold;">"Βιβλίου του Μανουέλ" </span></span></span></span></span><span style="font-style: italic;"><span style="font-style: italic;">και αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως οι εμμονές δεν είναι απαραιτήτως ανασταλτικοί παράγοντες. Ίσα ίσα αντιλήφθηκα ότι οι εμμονές μου έχουν μετασχηματιστεί σε λόγους για τους οποίους υπάρχω και με τη σταδιακή αποδαιμονοποίησή και απομυθοποίησή τους καταφέρνω να γίνομαι καλύτερος για μένα πρώτα και για τους άλλους έπειτα.<br />Κατέληξα βέβαια και σε ένα ακόμη συμπέρασμα. Ότι όλα όσα διαβάζω, ακούω και βλέπω συνδέονται μεταξύ τους με έναν ασπροσδιόριστο υπόγειο τρόπο κάνοντάς με τελικά αυτό που είμαι ή δεν είμαι. Ζήτω οι εμμονές λοιπόν, ζήτω η απροσδιοριστία, ζήτω η τυχαιότητα των επιλογών. Αν μετουσιωθούμε σε κοινωνούς και συμμετόχους των παιχνιδιών που μας παίζουν οι εμμονές μας θεωρώ ότι μόνο κερδισμένοι μπορούμε να βγούμε...<br />Μπορεί να είναι κι εκείνο που είχε πει ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ότι "όλοι γράφουμε το ίδιο βιβλίο"... </span></span>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-21017086696428667542010-08-08T01:31:00.000-07:002010-08-08T01:31:25.514-07:00Bonobo - Prelude<object style="background-image: url("http://i2.ytimg.com/vi/U1Uq1hQZOWE/hqdefault.jpg");" width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/U1Uq1hQZOWE&hl=el_GR&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/U1Uq1hQZOWE&hl=el_GR&fs=1" allowscriptaccess="never" allowfullscreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash" width="425" height="344"></embed></object>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-48771211997558514982010-06-08T08:21:00.000-07:002010-06-08T08:44:55.574-07:00Μια βόλτα από το Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/TA5lQhr9tXI/AAAAAAAAAHE/5IxMhWDfqMM/s1600/%CE%A6%CE%95%CE%A3%CE%A4%CE%99%CE%92%CE%91%CE%9B.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/TA5lQhr9tXI/AAAAAAAAAHE/5IxMhWDfqMM/s320/%CE%A6%CE%95%CE%A3%CE%A4%CE%99%CE%92%CE%91%CE%9B.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5480429131151553906" border="0" /></a><br />Παραδοσιακά, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στο φετινό Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Βέβαια κάθε χρόνο έχω και κάποιο διαφορετικό "θύμα" που ανέχεται τις πολύωρες αναζητήσεις μου μπροστά από τους πάγκους με τα βιβλία.<br />Πέρυσι ήταν η Χ., φέτος ο Ε. Ο άνθρωπος είχε όλη την καλή διάθεση να με ακολουθήσει στην αναζήτηση νέων αναγνωσμάτων. Ωστόσο, δεν τον είχα προειδοποιήσει για τις εμμονές που με κατακυριεύουν κάθε φορά που επισκέπτομαι τον θεσμό. Εμμονές που άπτονται των εκδοτικών οίκων με τους οποίους νιώθω ιδιαίτερα και αδιόρατα συνδεδεμένος. Αποτέλεσμα να ερευνώ σε συγκεκριμένους εκδοτικούς οίκους για συγκεκριμένα αναγνώσματα. Ο Ε. με ακολουθούσε υπομονετικά δίχως να διαμαρτύρεται και για να είμαι ειλικρινής δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν τελικά το έπραττε. Το πρόβλημα είναι ότι όταν φτάνω μπροστά στους πάγκους νιώθω μια ακατανίκητη έλξη που με κάνει να ξεχνώ το ο,τιδήποτε και το χειρότερο τον οποιονδήποτε. Αυτή η παροδική (πολλές φορές όμως χρονοβόρα) "αμνησία" έχει ως συνέπεια να απομονώνομαι και να λειτουργώ ως κατασκεύασμα ρομποτικής.<br />Όπως και να 'χει πάντως φέτος ήμουν εξαιρετικά γρήγορος αφού κατάφερα να ολοκληρώσω την αναζήτησή μου εντός μιας ώρας και να αγοράσω μόλις τρία βιβλία...<br />Ζητώ λοιπόν ετεροχρονισμένα συγνώμη από τον Ε. και του υπόσχομαι του χρόνου να μην τον υποβάλλω σε παρόμοιο μαρτύριο. Κάποιον άλλον θα βρω...<br /><br />ΥΓ: Το 28ο Φεστιβάλ Βιβλίου λήγει στις 13 Ιουνίου και παρά τη δυσχερή οικονομική συγκυρία και τους θηλυκούς (κατά Κορτάσαρ) στην πλειοψηφία τους τίτλους, αξίζει της ελάχιστης προσοχής μας...Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-49885557961756391282010-06-05T01:23:00.000-07:002010-06-05T01:23:18.425-07:00Gotan Project - Rayuela<object style="background-image: url(http://i2.ytimg.com/vi/QnvrLr2tJr8/hqdefault.jpg);" width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/QnvrLr2tJr8&hl=el_GR&fs=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/QnvrLr2tJr8&hl=el_GR&fs=1" allowscriptaccess="never" allowfullscreen="true" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash" width="425" height="344"></embed></object>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-32875791406136390462010-06-05T00:28:00.000-07:002010-06-05T01:24:00.919-07:00Όλα είναι... λέξεις<span style="color: rgb(51, 255, 255);">Τον τελευταίο καιρό, μεταξύ πολλών άλλων αναγνωσμάτων, επανήλθα στο </span><span style="font-style: italic; color: rgb(51, 255, 255);">Κουτσό </span><span style="color: rgb(51, 255, 255);">του Χούλιο Κορτάσαρ। Αυτή τη φορά βέβαια επιχειρώ τη δεύτερη εναλλακτική ανάγνωση του βιβλίου που προτείνεται και από τον ίδιο τον συγγραφέα। Νομίζω ότι αρχικά οφείλω να διευκρινίσω προς όλους ότι </span><span style="font-style: italic; color: rgb(51, 255, 255);">Το Κουτσό </span><span style="color: rgb(51, 255, 255);">αποτελεί κατά την ομολογουμένως ταπεινότατη άποψή μου το πιο ενδιαφέρον (να τολμήσω να πω το καλύτερο;) μυθιστόρημα που έπεσε ποτέ στα χέρια μου (κατά το έπεσε στα νύχια μου)। Ίσως να συγκρίνεται σε απαράμιλλη αισθητική προσέγγιση και σε γνωσιολογική συμπεριφορά (sic), -σύμφωνα πάντα με το προσωπικό μου αισθητήριο- με τον </span><span style="font-style: italic; color: rgb(51, 255, 255);">Οδυσσέα </span><span style="color: rgb(51, 255, 255);">του Τζέημς Τζόυς। </span><br /><span style="color: rgb(51, 255, 255);">Σε αυτό, λοιπόν, το χειμαρρώδες και ουκ ολίγες φορές δαιδαλώδες μυθιστόρημα αυτό που έχει την αίσθηση ο αναγνώστης του ότι κυριαρχεί είναι... η λέξη। Και εξηγούμαι। Ο αναγνώστης νιώθει ότι σκοπός του συγγραφέα είναι να γράψει όσο πιο απλά γίνεται, να αποστασιοποιηθεί εμφανώς από τις λογοτεχνίζουσες προσεγγίσεις και επιρροές που τον καταδιώκουν। Στόχος είναι η λέξη, η εύρεση της κατάλληλης λέξης που θα καταγράψει αυτό ακριβώς που σκέφτεται, την ιδέα, δίχως φιοριτούρες και βερμπαλισμούς। Η γλώσσα και η παρανόησή της λογικής της (σύμφωνα και με τον φιλόσοφο Βιτγκενστάιν) διαχέεται εντέχνως σε όλο το κείμενο। </span><br /><span style="color: rgb(51, 255, 255);">Ο Κορτάσαρ καταφέρνει να αποδώσει όλα τα νοήματα που θέλει να διοχετεύσει χρησιμοποιώντας μια γλώσσα καθαρή, απλή και ουδόλως απλοϊκή। Η λέξη λοιπόν, το σημαίνον και το σημαινόμενον, το δηλούμενο και το αδήλωτο ή αδιόρατο, η πραγματικότητα και το όνειρο που συμπλέκονται και που κάνουν τον αναγνώστη να μπαίνει στον πειρασμό να αναρωτηθεί τι ακριβώς ζει κάθε στιγμή, σύμφωνα βέβαια και με τον δάσκαλο Μπόρχες। </span><br /><span style="color: rgb(51, 255, 255);">Η λέξη είναι που βασανίζει κι εμένα κάθε στιγμή। Η κατάλληλη χρήση της, η επιλογή της και το αποτέλεσμά της। Διαφορετικό αντίκτυπο, τόσο σε αισθητικό όσο και σε λογικό επίπεδο, έχει η κάθε λέξη για τον κάθε αναγνώστη। Διαφορετικά αντιλαμβάνομαι εγώ την πραγματικότητα και διαφορετικά εσύ। Αλλιώς επιδρά πάνω μου μια λέξη και αλλιώς επάνω σου। </span><br /><span style="color: rgb(51, 255, 255);">Με αυτές τις σαθρές και σκόρπιες σκέψεις αφήνομαι στην ακρόαση του </span><span style="color: rgb(51, 255, 255);">Rayuela</span><span style="color: rgb(51, 255, 255);"> των Gotan Project. Καλή ακρόαση σε όλους...</span>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3489624529550267371.post-51783164002198916332010-02-10T02:27:00.000-08:002010-02-10T03:04:13.600-08:00Ένα κείμενο δίχως λόγο<a href="http://1.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/S3KRoZKLIjI/AAAAAAAAAG8/cp0DfZXkrJI/s1600-h/The-Lovers_1928.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5436567823323963954" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 234px" alt="" src="http://1.bp.blogspot.com/_lQmgWmAFQLo/S3KRoZKLIjI/AAAAAAAAAG8/cp0DfZXkrJI/s320/The-Lovers_1928.jpg" border="0" /></a><br /><div><span style="font-family:georgia;color:#33ccff;">Χθες βράδυ έτυχε να καθήσω και να δω ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΤ1 για τον Rene Magritte, τον Βέλγο σουρεαλιστή ζωγράφο. Βλέποντας το έργο του, τους πιο σημαντικούς πίνακες του οποίου γνώριζα, αντιλήφθηκα ότι είχε διαφύγει της προσοχής μου ένας πανέμορφος πίνακας με τίτλο, αν δεν απατώμαι, "Οι ερωτευμένοι"(βλ. αριστερά). </span></div><br /><div><span style="font-family:georgia;color:#33ccff;">Ε, λοιπόν όταν είδα αυτόν τον πίνακα θυμήθηκα μια φωτογραφία σ' ένα τοπικό περιοδικό που απεικόνιζε τη "διαμαρτυρία ή καλλιτεχνική εκδήλωση δρόμου" μιας επίσης τοπικής ομάδας που επιδίδεται σε ενδιαφέροντα, άσκοπα, περιπετειώδη, άστοχα, ηλίθια, γκροτέσκα (ανάλογα με την εκάστοτε ανάγνωση του καθενός) δρώμενα. Ο εγκέφαλός μου αρνείται πεισματικά να μου αποκαλύψει το όνομα της εν λόγω ομάδας και η νωχελικότητά μου δεν μου επιτρέπει να το ερευνήσω στο διαδίκτυο κι ίσως να μην έχει και ιδιαίτερη σημασία. Το μόνο που γνωρίζω γι' αυτήν είναι ότι ηγέτης, επικεφαλής της έχει τοποθετηθεί ένας σκηνοθέτης. Η ομάδα αυτή λοιπόν αναπαριστούσε ζωντανά τον πίνακα του Magritte χρησιμοποιώντας διάφορα ζευγάρια την ταυτότητα των οποίων δεν ανακάλυπτες ποτέ. Το δρώμενο έλαβε χώρα στην γνωστή οδό της Θεσσαλονίκης, Ναυαρίνου, μια μουντή μέρα αν θυμάμαι καλά τη φωτογραφία. Δυό άτομα άγνωστης ταυτότητας με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους από ένα λευκό πανί φιλιόντουσαν στη μέση του δρόμου. Οι συμβολισμοί θα πει κάποιος είναι πολλοί. Για την παγκοσμιότητα του έρωτα, για το τυχαίο της επιλογής συντρόφου, για το ασφαλές σεξ, για τα σύνορα και τα στεγανά που δεν γνωρίζει ο έρωτας, κ.ά. </span></div><br /><div><span style="font-family:georgia;color:#33ccff;">Ο Magritte, ωστόσο, είχε πει ότι η ζωγραφική του είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι, απλά προκαλούν μυστήριο. "Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι — είναι απλά άγνωστο", σημείωνε. Αυτόν τον σκοπό θέλω κι εγώ να υπηρετούν τα κείμενά μου, δηλαδή να μην κρύβουν κάτι, αλλά να προκαλούν μυστήριο, να γοητεύουν λόγω αυτού του μυστηρίου και μόνον. Φευ...</span></div><div><span style="color:#33ccff;">Όσο για τις ομάδες δεν πιστεύω σε αυτές εωσότου δημιουργήσω τη δική μου...</span></div>Monokerwshttp://www.blogger.com/profile/15183257599905757110noreply@blogger.com0