Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Η συνάντηση

Οι συναντήσεις του Ζακ Βασέ με τον Andre Breton ήταν καθοριστικές. Για μια από αυτές στην πρεμιέρα του "σουρεαλιστικού" έργου του Guillaume Apollinaire Les Mamalles de Tiresias, στις 24 Ιουνίου 1917 ο Breton είχε γράψει: "Ξαναβρήκα τον Βασέ στο κονσερβατουάρ Maubel. Μόλις είχε τελειώσει η πρώτη πράξη. Ένας Άγγλος αξιωματικός είχε δημιουργήσει σάλο στην πλατεία. Δεν μπορούσε να είναι άλλος απ' αυτόν. Η προκλητικότητα της παράστασης τον είχε ενθουσιάσει. Είχε μπει στην αίθουσα μ' ένα περίστροφο και απειλούσε να ρίξει στο κοινό".

Μανιφέστο του Louis Aragon

Τέρμα στους ζωγράφους, τέρμα στους λογοτέχνες, τέρμα στους μουσικούς, τέρμα στους γλύπτες, τέρμα στις θρησκείες, τέρμα στους δημοκράτες, τέρμα στους βασιλόφρονες, τέρμα στους ιμπεριαλιστές, τέρμα στους αναρχικούς, τέρμα στους σοσιαλιστές, τέρμα στους μπολσεβίκους, τέρμα στους πολιτικούς, τέρμα στους προλετάριους, τέρμα στους στρατούς, τέρμα στις αστυνομίες, τέρμα στα κόμματα, φτάνουν επιτέλους αυτές οι ηλιθιότητες, δε θέλουμε πια τίποτα, τίποτα, τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ.
Έτσι ελπίζουμε πως το καινούριο, που θα είναι ίδιο με αυτό που δε θέλουμε πια, θα φανεί λιγότερο σάπιο, λιγότερο άμεσα ΓΚΡΟΤΕΣΚΟ.

Για την αντιγραφή Ε.Α.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Ένα μικρό μανιφέστο

Ο άνθρωπος γεννήθηκε στην αταξία και σ' αυτή μια ημέρα θα επιστρέψει. Όλοι οι νόμοι που δημιούργησε κάποια στιγμή θα καταρρεύσουν. Τα πολιτικά συστήματα θα αυτοκαταστραφούν. Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού, όπως πολλοί διατείνονται. Αντίθετα είναι η τέχνη της χειραγώγησης, της ποδηγέτησης και του καταναγκασμού. Ο άνθρωπος δεν την έχει ανάγκη. Έχει ανάγκη από ελευθερία σκέψης, έκφρασης και λόγου. Κάθε είδους περιορισμός σκοτώνει το πνεύμα. Τα στεγανά σε όλες τις εκφράσεις της ζωής "πρέπει" και θα εκλείψουν. Οι διαχωρισμοί και οι ντιρεκτίβες "πρέπει" να ανήκουν στο αμαρτωλό παρελθόν. Οι κάστες, οι σέκτες, οι ομάδες ευνουχίζουν το άτομο. Το μετατρέπουν σε μικρόνοο παρατηρητή. Το παράλογο έτσι όπως το οριοθέτησε ο Albert Camus είναι το μέλλον μας. Το θέατρο του παραλόγου θα είναι το σπίτι μας και ο νεοσουρεαλισμός η ιδεολογία μας. Η φιλοσοφία έχει προ πολλού κατατροπώσει τη θρησκεία. Ο Andre Breton μάς έχει δείξει τον δρόμο. Ας τον ακολουθήσουμε, δίχως τον φόβο αν θα καταλήξουμε πουθενά. Κι αν στη διαδρομή μας κάψουν στην πυρά ή μας πετάξουν στα λιοντάρια, αυτό δεν θα είναι παρά μόνον η δικαίωση...

Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Οι πρωινοί περαστικοί Νο2

Ξανά το ίδιο δρομολόγιο για τη δουλειά. Ξανά οι περαστικοί που κινούνται αντίρροπα στον δρόμο μου. Ξανά οι σκέψεις μου - στυμφαλίδες όρνιθες που μου τσιμπάνε με οργή το μυαλό. Οι σκέψεις, αυτές οι μικρές βρώμικες κυρίες που άλλοτε παριστάνουν τις καλόβολες και ευκατάστατες, πρόθυμες να με εξυπηρετήσουν υπηρέτριες και άλλοτε παλλακίδες που συνωστίζονται σε καταγώγια βρωμερά και άθλια με μόνο σκοπό της ζωής τους να μου υποδείξουν τις πιο γυμνές ηδονές. Και τι δεν θα δινα να μπω στο μυαλό των περαστικών. Αλήθεια τι σκέφτονται κάθε πρωί όλοι αυτοί οι βλοσυροί ή βιαστικοί ή κουρασμένοι ή ράθυμοι ή νευρικοί ή άδειοι ή όλα αυτά μαζί, περαστικοί; Πολύ θα ήθελα να μάθω. Είμαι πολύ περίεργος. Είναι μια περιέργεια εγγενής και αδόλευτη. Είναι όπως εκείνη που είχα από μικρός έως και σήμερα που αναρωτιόμουνα πώς είναι να ζεις στο κορμί κάποιου άλλου ή αντίστροφα κάποιος άλλος στο δικό μου σώμα. Υπήρχαν (και υπάρχουν) μέρες που ξυπνούσα έχοντας την προσδοκία-υποψία, ίσως και τη βεβαιότητα, ότι θα βρεθώ ξαφνικά μέσα στο κέλυφος κάποιου άλλου, έχοντας τη δυνατότητα να διαχειριστώ έστω και για λίγο τη ζωή του...Και καλά με τους ζωντανούς. Με τους νεκρούς που φανταζόμουν, τι γίνεται;