Το παραδέχομαι! Ποτέ δεν έτρεφα συμπαθή αισθήματα για κάθε λογής κάστες, σέχτες, ομάδες, παραομάδες, κλίκες, εκλεκτικές συγγένειες, μάζες, κόμματα, αποκόμματα, συλλογικές δυνάμεις, συλλογικές διεκδικήσεις κλπ. Μάλλον μου προκαλούσαν μια φυσική τάση να καταθέσω στα πόδια τους τον βαθύτερο εσωτερικό μου κόσμο (συμπεριλαμβανομένων και των εντέρων μου).
Από μικρός είχα το μικρόβιο της ανεξαρτησίας, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Δεν ήθελα να ανήκω πουθενά, παρά μόνο σ' εμένα. Ήμουν αντίθετος στην προβατοποίηση, στον άβουλο συμμετοχικό μπιχεβιορισμό. Ήμουν αποστασιοποιημένος γιατί πάντα πίστευα ότι από κάποια σοβαρή απόσταση θα ήμουν ο λύκος που εποπτεύει-παραμονεύει το κοπάδι...
Ώσπου τελικά συνειδητοποίησα ότι, ανεπαίσθητα έστω, ανήκω κάπου. Κι αυτή η αίσθηση του ανήκειν, όχι μόνο με τρόμαξε, αλλά και μ' έκανε να αισθανθώ μικρός κι ανήμπορος όσο κι εκείνοι που αποζητούν μια ομάδα προκειμένου να ενταχθούν στους κόλπους της, να προστατευτούν κάτω από τις σιδερένιες φτερούγες της.
Ανήκω λοιπόν σε αυτή τη σέχτα των book junkies... Ποια είναι τα εξωτερικά κι εσωτερικά χαρακτηριστικά μας; Είμαστε πολλοί, δεν έχουμε συνείδηση του ανήκειν, δε φέρουμε κάποιο ιδιαίτερο εξωτερικό χαρακτηριστικό (βλ. σήμα, σχήμα, κονκάρδα, λογότυπο, χρώμα κλπ), κι όταν αντιληφθούμε ο ένας την παρουσία του άλλου, έστω κι αν δεν γνωριζόμαστε, μια άγρια λάμψη εκτοξεύεται από τα μάτια μας, μια ακατάσχετη εφίδρωση διαπερνά το κορμί μας και μια εκκωφαντική απόγνωση να μοιραστούμε τα αναγνώσματά μας διαφεντεύει το είναι μας...
Η γνωριμία μου με έναν ακόμη δυνητικό... conquistador της γνώσης πριν από λίγο καιρό, με έναν... bookjunkiemate, με έκανε να αναλογιστώ τη στρεβλή αντίληψη που είχα για την ανεξαρτησία μου... Φευ...
Μα κάποια μέρα θα συναντηθούμε όλοι σε μια μυστική υπόγεια στοά και θα ξεκινήσουμε την επανάσταση...
