Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Ποτέ δεν ξέρεις ποιανού τις σκέψεις μασάς


Παίρνω λαβή από μια φράση του Louis Aragon, ο οποίος είχε πει με μια υφέρπουσα φιλοσοφική διάθεση: «Σε ποιο βαθμό είναι τα λόγια μου δικά μου, και σε ποιο βαθμό έχω επιλέξει τις πράξεις μου;»

Είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος να λέει κάτι που σε βασανίζει και σε εκφράζει απόλυτα από τότε που γεννήθηκες; Αυτή λοιπόν η απορία στροβιλίζεται στο μικρό μυαλό μου από τότε που με θυμάμαι να... σκέφτομαι. Είναι αυτό που απαντώ όταν κάποιος με ρωτά: "Μονόκερε, τι έχεις να πεις γι' αυτό;" Και του απαντώ με ένα μικρό μηδίαμα στα χείλη: "Όλα έχουν ειπωθεί"

Από μικρός είχα ένα σοβαρό πρόβλημα. Έγραφα πολύ, έγραφα ό,τι σκεφτόμουνα, ό,τι μου 'ρχόταν. Και διάβαζα αρκετά οφείλω να ομολογήσω. Και εκεί που έμενα στήλη άλατος ήταν όταν διάβαζα σε κάποιον άλλον, γνωστό συγγραφέα ή φιλόσοφο, κάτι παρόμοιο με αυτά που είχα γράψει. Εκεί ακριβώς ήταν που έλεγα ότι τα λόγια μου δεν μου ανήκουν και οι πράξεις μου δεν είναι δικές μου. Είχα γράψει πολύ μικρός "Ποτέ δεν ξέρεις ποιανού τις σκέψεις μασάς". Δεν είναι τραγικό;

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008

Hollow years

He's just the kind of man
You hear about
Who leaves his family for
An easy out
They never saw the signs
He never said a word
He couldn't take another day

Carry me to the shoreline
Bury me in the sand
Walk me across the water
And maybe you'll understand

Once the stone
You're crawling under
Is lifted off your shoulders
Once the cloud that's raining
Over your head disappears
The noise that you'll hear
Is the crashing down of hollow years

She's not the kind of girl
You hear about
She'll never want another
She'll never be without
She'll give you all the signs
She'll tell you everything
Then turn around and walk away

Carry me to the shoreline
Bury me in the sand
(Into the waves)
Walk me across the water
And maybe you'll understand

Once the stone
You're crawling under
(Once the stone)
Is lifted off your shoulders
Once the cloud that's raining
Over your head disappears
The noise that you'll hear
Is the crashing down of hollow years

Carry me to the shoreline
Bury me in the sand
(Into the waves)
Walk me across the water
And maybe you'll understand

Once the stone
You're crawling under
Is lifted off your shoulders
Once the cloud that's raining
Over your head disappears
The noise that you'll hear
Is the crashing down of hollow years

Once the stone
You're crawling under
Once the stone
You're crawling under
(The sound you'll hear,)
Once the stone
(the crashing)
You're crawling under
(down of hollow years)
Once the stone
You're crawling under
Once the stone
You're crawling under
Once the stone
You're crawling under
(The sound you'll hear, the crashing down of hollow years)

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

Ελπίδα

Η ακίνητη θάλασσα περιγελά το
Φεγγάρι-αψέντι κι ύστερα το τρομάζει με
Την ησυχία της
Το πρόσωπό σου παραβιάζει τη συνείδησή μου
Και το ποτήρι μισοάδειο χώμα
Μου κάνει ερωτήσεις ανάρμοστες, προσταχτικές
Ποτέ δεν έμαθα τον αφρό της ύπαρξής σου
Όταν το σώμα σου ήταν ιστίο λευκό στον ορίζοντα
Και ένιωθα τον ουρανό να χαμογελά
Κάτω από τα νταλικά μουστάκια του
Μόνο η ρίζα του Μανδραγόρα είχε τη μορφή σου
Κι ο ήχος της φωνής σου επιβεβαίωνε την
Παντοδυναμία της επιθυμίας
Οι άνθρωποι είναι απολύτως ίσοι στην ευτυχία
Και η υποκρισία του Θεού μόνο ένα ανάχωμα
Η έλλειψη χώρου στο όνειρό μου
Δικαιολογεί απόλυτα την απέραντη ελπίδα σου.

Ε.Α. (Εν πλω)
7-9-2008

Και για την αντιγραφή Μονόκερως

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Γάμος στη Σύρο


Το περασμένο Σαββατοκύριακο βρέθηκα στη Σύρο για να παραβρεθώ στον γάμο ενός φίλου, κολλητού, bug από τα φροντιστηριακά (sic) μου χρόνια, του αγαπημένου μου Λάμπρου και της αγαπημένης του Κάντιας. Το ταξίδι μου από τη Θεσσαλονίκη οφείλω να ομολογήσω ότι δεν άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς αφού αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε λεωφορείο επειδή το air condition υπολειτουργούσε και περίπου 60 επιβάτες έκαναν μπάνιο... στον ιδρώτα τους! Έφτασα επιτέλους λοιπόν στην Αθήνα και εκεί συνατήθηκα με τον "αδελφό" μου (πες το soulmate) Ανδρέα και τον Πάνο με τον οποίο θα ταξίδευα στο νησί. Το βράδυ βγήκαμε με τον Κομήτη (Ανδρέα) και καταλήξαμε -πού αλλού- στο Booz, το οποίο αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μου μαγαζιά όπου το πρότζεκτ με το βιντεάκι που έδειχνε δελτία ειδήσεων με άνκορμαν τον Νίκο Χατζηνικολάου, τρελό νιάτο, με ενθουσίασε!

Την επομένη ξεκινήσαμε για τη Σύρο. Εκεί όλα ήταν όπως τα περίμενα. Ο γαμπρός μας περίμενε με ιδιαίτερη χαρά και η νύφη ήταν πανέμορφη! Οι δύο γάμοι που τελέστηκαν (καθολικός και ορθόδοξος) μπορούν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον εναλλακτικοί. Η Σύρος αποτέλεσε το ιδανικό σκηνικό, και το Κίνι αποδείχτηκε τουλάχιστον υπέροχο καταφύγιο των lost souls forever.

Ο αγαπημένος μου συνάδελφος Ευριπίδης με πιέζει να τελειώσω το πόνημά μου για να φύγουμε, ως εκ τούτου αυτό μείνει ημιτελές. Μου έριξε ένα βλέμμα τόσο διαπεραστικό και απειλητικό που κάθε σκέψη για να συνεχίσω να γράφω, σταμάτησε ακαριαία. Προσβλέπω σε κάποιου είδους συνέχεια στο μέλλον.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008

Ένα κορίτσι

Υπάρχει ένα κορίτσι από τον εργασιακό μου χώρο που πολύ πρόσφατα μας εγκατέλειψε. Έφυγε για το νησί της θεάς Αφροδίτης (βλ. Κύπρος) προκειμένου να κυνηγήσει το όνειρό της, να ασκήσει εκεί το λειτούργημα που κι εγώ ο δυστυχής προσπαθώ να ασκήσω στη Θεσσαλονίκη. Αυτό το κορίτσι λοιπόν αν και μικρό στην ηλικία είχε πάντα τόσα πολλά να μου πει. Ήταν εκείνη που όποτε επιχειρούσα να επισυνάψω κάτι στο ιστολόγιό μου, με ρωτούσε με ειλικρινή φωνή "Μονόκερε πάλι γράφεις στο μπλογκ σου;" Εγώ της απαντούσα με ερώτηση "Γιατί;" κι εκείνη μου απαντούσε: "Διότι γράφεις με τόσο πάθος!"
Ήταν εκείνο το κορίτσι που όποτε έγραφα κάτι στο ιστολόγιό μου, το σχολίαζε με τον δικό της εύστοχο, εύστροφο, εύληπτο τρόπο! Ήταν εκείνο το κορίτσι που μοιραζόταν μαζί μου τις ανησυχίες μου για την πορεία της αγαπημένης μας ποδοσφαιρικής ομάδας (γνωστό τοις πάσι ότι πρόκειται για την ΑΕΚ).
Αυτό το κορίτσι λοιπόν η αλήθεια είναι ότι θα μου λείψει πολύ. Διότι είναι από τους πιο αξιόλογους συναδέλφους που έχω γνωρίσει έως τώρα και διότι θα μου λείψει η φωνή της να μου ζητά κάθε πρωί να της βάλω ν' ακούσει στη διαπασών τον "Βαγγέλη" του Φοίβου Δεληβοριά, που άλλωστε άρεσε και σε εμένα.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που ενώ δεν μιλάς πολύ μαζί τους, δεν κάνεις πολλή παρέα μαζί τους, δεν ανταλάσσεις τις μύχιες σκέψεις σου μαζί τους, εντούτοις αξίζουν της προσοχής σου και της φιλίας σου. Αυτό το κορίτσι θα λείψει σ' εμένα και σε άλλους πολλούς θέλω να πιστεύω (είμαι σίγουρος δηλαδή)!
Κάποιοι λένε ότι μόνο αν χάσεις κάποιον τότε τον εκτιμάς πραγματικά. Εγώ λέω ότι δεν χρειάζομαι να χάσω κάποιον για να του δείξω ότι τον εκτιμώ ειλικρινά. Απλά ίσως να μην του έδειξα στον μέγιστο βαθμό την εκτίμησή μου αυτή. Ελπίζω αυτή η συνάδελφος να αντιλήφθηκε πόσο βαθιά την εκτιμώ. Καταληκτικά, έχω μόνο να της ευχηθώ να έρθει ο καιρός που θα δρέψει τους καρπούς των κόπων της και που όλα τα όνειρά της ανεξαιρέτως θα πραγματοποιηθούν. Διότι το αξίζει...

ΥΓ: Ναι, Ταλλού, πάλι έγραψα με πάθος...