Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Δώς μου αυτή τη γεύση...




Θεωρούσα ότι η εξαΰλωση ήταν αποκλειστικό προνόμιο του πειράματος της Φιλαδέλφειας, αν και νομίζω ότι αυτό δεν αποδείχτηκε ποτέ τελικά. Ωστόσο, αυτή ήταν η πεποίθησή μου έως και την περασμένη Πέμπτη, οπότε μαζί με τη Χ. βρεθήκαμε στη συναυλία του Κ. Β. στη Βαβυλωνία.


Ξεκίνησαν οι Elica μέσα στις πορτοκαλιές (sic) φόρμες εργασίας τους και δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κακοί. Απλά ο ήχος τους έχανε λίγο και τα φωνητικά ακουγόντουσαν κάπως απόμακρα! Στη συνέχεια ανέβηκε στη σκηνή ο έχων γενέθλια (τούρτες, κεριά και παρόμοιες αηδίες ευτυχώς δεν έπαιξαν), Κωνσταντίνος, πιο προσιτός κι από τον μπάρμαν του στεκιού σου και πιο ενθουσιώδης από 15χρονο. Ξεκίνησε με κυρίως παλιά γνωστά τραγούδια από την προσωπική του δισκογραφία (Στέρεο Νόβα δεν ακούσαμε) και ακολούθως ανέβηκαν στη σκηνή οι Handy Park για να τον συνοδεύσουν με μια γερή ηλεκτρική δόση από κιθάρες, μπάσο (και τι μπάσο!) και ντραμς στην ηλεκτρική και όχι ηλεκτρονική διάσταση - διασκευή κάποιων αγαπημένων μας κομματιών. Το τρίτο και καλύτερο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μέρος ήταν το πιο χορευτικό. Ήταν η στιγμή που όλοι αρχίσαμε να χορεύουμε σαν τρελοί, ήταν η στιγμή που η μουσική σε εξαϋλώνει, σε παίρνει από κει που βρίσκεσαι και σε ταξιδεύει σε τοπία που δε φαντάστηκες ποτέ, σε περιοχές που το όνειρο αδυνατεί, ίσως, να κατασκευάσει.


Η εξαΰλωσή μου όμως δεν αναφέρεται μόνο στην υπέροχη μουσική και την απίστευτη ενέργεια που πήραμε από τον Κωνσταντίνο και που του την επιστρέψαμε απλόχερα! Οφείλεται και στον κόσμο που είδα να με περιτρυγυρίζει! 'Ηταν σαν να μην βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη, αλλά στην Αθήνα. Ο κόσμος ήταν cool, ντυμένος απλά, αλλά όμορφα και όχι επιτηδευμένα - κιμπάρικα - Θεσσαλονικιώτικα! Και χόρευε! Χόρευε ειλικρινά, ελεύθερα, αβίαστα, ανερυθρίαστα... Τα τρένα περνούσαν παράλληλα κατά μήκος της σκηνής και έδεναν εντελώς αρμονικά με το περιβάλλον. Ήμουν αλλού, βρισκόμουν στην Αθήνα, βρισκόμουν στο Βερολίνο, βρισκόμουν εκεί που ονειρευόμουν, έχοντας πλάι μου αυτή που ονειρευόμουν...


Ο Κωνσταντίνος έκλεισε τη συναυλία με ένα από τα πιο αγαπήμένα μου τραγούδια, το "Δώς μου αυτή τη γεύση" καταφέρνοντας να μας δώσει τη γεύση του πειράματος της Φιλαδέλφειας, τη γεύση της εξαΰλωσης...