Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Έχω την καρδιά της

Διάβασα πολύ πρόσφατα ένα κείμενο του Rene Magritte το οποίο έχει γραφεί για μια πολύ σημαντική γνωριμία της ζωής μου... Το παραθέτω αυτούσιο:




Έχω την καρδιά της. Σηκώνει τα μάτια, αλλάζουν χρώμα. Με οδηγεί, αναπνέω ένα άρωμα που με καίει. Δεν αισθάνεται καμία ενόχληση. Αντίθετα, κάθε της κίνηση είναι ένα θαύμα.

Η κίνηση για να την κατακτήσω πίστευα πως ίσως με κατέστρεφε και πως δεν θα τα κατάφερνα παρά μετά από πολλές προσπάθειες. Τη διάλεξα χωρίς κανένα δισταγμό. Ζούσε στο περιβάλλον μου και δεν την είχα ποτέ προσέξει. Η παρουσία της ήταν μια πρόκληση που ξαφνικά ανακάλυψα. Κανένα σημάδι πάνω της δεν άφηνε να μαντέψω τη βιαιότητα του πάθους της.

Πηγαίνουμε μακριά μέσα στις εξοχές΄στο πλησίασμά μας φορτώνονται με στολίδια. Δεν συναντώ εμπόδια΄τίποτε δεν αντιστέκεται σε αυτή τη δύναμη που εκείνη με έκανε να γνωρίσω΄ικανοποιεί όλες τις επιθυμίες, ακόμα και αυτή που μας έρχεται ξαφνικά για μια εκπληκτική περιπέτεια.

Rene Magritte
Distances, No 3, Απρίλιος 1928

Παγιδευμένος

Παγιδευμένος σ' έναν ασύννεφο γαλάζιο ουρανό στην οροφή του δωματίου μου΄εκεί όπου είναι καρφωμένη μια καρέκλα επάνω στην οποία αναπαύεται μια μποτίλια κόκκινο κρασί. Προσπαθώ απεγνωσμένα ν' αγγίξω τον ουρανό ή τη μποτίλια. Μάταιο. Ένα θηριώδες μαύρο σκυλί είναι δεμένο στο ένα πόδι της καρέκλας και κάθε φορά που επιχειρώ να πλησιάσω μου δείχνει τα λευκά κοφτερά του δόντια.
Οπισθοχωρώ και ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου. Εξαπολύω νέα επίθεση η οποία στέφεται εκ νέου με αποτυχία. Η μποτίλια, ωστόσο, εκτρέπεται, πέφτει. Και το κρασί αρχίζει να κυλά στις φλέβες του ονείρου μου...
Ξυπνώ και στο στόμα μου έχω τη γεύση γλυκού κόκκινου κρασιού. Η οροφή του δωματίου μου παραμένει ένας ασύννεφος γαλάζιος ουρανός που μάταια προσπαθώ ν' αγγίξω...

Ε.Α.
Για την αντιγραφή Monokerws.

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Η συνάντηση


Πρέπει να 'χουν περάσει δύο μήνες από τότε... Μπορεί και όχι. Ποιος τον συμμερίζεται τον χρόνο όμως; Άλλωστε συνηθίζουν να λένε ότι ο χρόνος σταματά, ότι διαστέλλεται, ότι παρατείνεται, ότι μακραίνει, ότι είναι μια διάσταση που έχουν επινοήσει εκείνοι που αποζητούν τον αυτοπροσδιορισμό.
Περπατάω λοιπόν στην οδό Τσιμισκή στο κέντρο της πόλης γύρω στις 9 το πρωί (νάτος πάλι ο πανδαμάτωρ χρόνος). Η ένταση στα ακουστικά μου να ερωτοτροπεί με τη ρήξη τυμπάνου, το βήμα μου γοργό και μεγάλο, όπως σχεδόν πάντα, και... να τη, τη βλέπω να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση προς το μέρος μου, περπατώντας στο ίδιο πεζοδρόμιο, να με πλησιάζει με αυτό το λάγνο ύφος της συμφοράς. Βαμμένη στο πρόσωπο σαν άλλη παλλακίδα του Ναγκίζα Όσιμα (βλ. Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων) και η πρώτη σκέψη που προσγειώνεται στο μυαλό μου είναι αν είδε ποτέ τον εαυτό της στον καθρέφτη πριν βγει από την εξώπορτα του σπιτιού της. Η δεύτερη απορία: γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό της πρωινιάτικα; Γεμάτη αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια, έμπλεη ματαιοδοξίας (που θα 'λεγε κι ένας γνωστός μου) περπατά κι αποζητά τα βλέμματα να καρφώνονται πάνω της πρόστυχα, αδιάκριτα, και σαρκοβόρα. Προσπαθώ να καταλάβω από που αντλεί όλο αυτό το μεγαλείο της κενοδοξίας, ψάχνω απελπισμένα να διακρίνω ένα σημάδι, ώσπου τα μάτια μου καρφώνονται στα πόδια της και δεν εννοώ τις γάμπες ή τους μηρούς της, αλλά τα παπούτσια της. Για την ακρίβεια τα σανδάλια της... Αυτά τα υπέροχα, μοναδικά, χρυσά, αστραφτερά σανδάλια που φτάνουν μέχρι το ύψος των γονάτων της. Αίφνης αντιλαμβάνομαι ότι αυτά τα σανδάλια αποτελούν τη λύση του μυστηρίου. Σε αυτά ακριβώς οφείλεται η όλη αυτοπεποίθηση και σε αυτά είναι που βρίσκει η γυναικεία ματαιοδοξία την απόλυτη έκφρασή της.
Ωστόσο, με παραπέμπουν σε κάτι απροσδιόριστα γνωστό. Συνειρμικά σκέφτομαι τα σανδάλια του Αχιλλέα, και επαγωγικά αντικαθιστώ τη γυναίκα με τα "κομψά μινιμαλιστικά shimmering μεταλλικά της σανδάλια" στη σκέψη μου με τη μετενσάρκωση του γιου της Θέτιδας. Είδα τον Αχιλλέα μπροστά μου χωμένο στο κορμί μιας άγνωστης και δεν τον χαιρέτησα. Πόσο εμπαθής και βλάσφημος μπορεί να είμαι, σκέφτηκα...
Με προσπέρασε δίχως να μου ρίξει έστω ένα βλέμμα... Εγώ συνέχισα το δρόμο μου έχοντας καρφωμένο στο μυαλό μου τον Αχιλλέα και τα σανδάλια του. Πόσο γελοία μου φαινόταν, πόσο επιτηδευμένη, πόσο κουραστικά ελαφριά με εκείνα τα σανδάλια που δεν πρόσεξα αν στη φτέρνα είχαν φτερά, μήπως τελικά δεν ήταν η μετενσάρκωση του Αχιλλέα, αλλά του γοργοπόδαρου Ερμή με τα φτερωτά πέδιλα...

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Περί εμμονών


Θυμήθηκα μια κουβέντα που μου είχε πει κάποιος φίλος στο παρελθόν. Με είχε κατηγορήσει λοιπόν μεταξύ αστείου και σοβαρού πως σε ό,τι αφορά τη μουσική είμαι ένας άνθρωπος με εμμονές. Μάλιστα τεκμηρίωσε τα λεγόμενά του τονίζοντας ότι όποτε γνωρίζω μία καινούργια ή και παλιά (άγνωστη προς εμένα πάντως) μπάντα, είμαι ικανός να αγοράσω όλα τα άλμπουμ που αυτή έχει βγάλει. Έχοντας λοιπόν στο μυαλό μου αυτή την παλιά ρήση περί εμμονής σκέφτομαι πλέον ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει (ταιριάζει γάντι που λένε) και με τους συγγραφείς που κατά καιρούς διαβάζω.
Δεν ικανοποιούμαι σχεδόν ποτέ. Αυτό γίνεται μόνον όταν καταφέρω να διαβάσω όλα τα βιβλία που έχουν εκδώσει. Κάτι αντίστοιχο μου συμβαίνει και με τον Χούλιο Κορτάσαρ. Από τη στιγμή που διάβασα το πρώτο του βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου "απέκτησα" την εμμονή να διαβάσω τα άπαντα από τον μεγάλο Αργεντινό συγγραφέα στον οποίο έχω αναφερθεί ουκ ολίγες φορές και με τα πλέον κολακευτικά λόγια οφείλω να ομολογήσω για τη συγγραφική, αισθητική, φιλοσοφική, καλλιτεχνική (και δεν συμμαζεύεται) αξία των πονημάτων του.
Πριν κάποιες ώρες ολοκλήρωσα την ανάγνωση του "Βιβλίου του Μανουέλ" και αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως οι εμμονές δεν είναι απαραιτήτως ανασταλτικοί παράγοντες. Ίσα ίσα αντιλήφθηκα ότι οι εμμονές μου έχουν μετασχηματιστεί σε λόγους για τους οποίους υπάρχω και με τη σταδιακή αποδαιμονοποίησή και απομυθοποίησή τους καταφέρνω να γίνομαι καλύτερος για μένα πρώτα και για τους άλλους έπειτα.
Κατέληξα βέβαια και σε ένα ακόμη συμπέρασμα. Ότι όλα όσα διαβάζω, ακούω και βλέπω συνδέονται μεταξύ τους με έναν ασπροσδιόριστο υπόγειο τρόπο κάνοντάς με τελικά αυτό που είμαι ή δεν είμαι. Ζήτω οι εμμονές λοιπόν, ζήτω η απροσδιοριστία, ζήτω η τυχαιότητα των επιλογών. Αν μετουσιωθούμε σε κοινωνούς και συμμετόχους των παιχνιδιών που μας παίζουν οι εμμονές μας θεωρώ ότι μόνο κερδισμένοι μπορούμε να βγούμε...
Μπορεί να είναι κι εκείνο που είχε πει ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ότι "όλοι γράφουμε το ίδιο βιβλίο"...

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Μια βόλτα από το Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης


Παραδοσιακά, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στο φετινό Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Βέβαια κάθε χρόνο έχω και κάποιο διαφορετικό "θύμα" που ανέχεται τις πολύωρες αναζητήσεις μου μπροστά από τους πάγκους με τα βιβλία.
Πέρυσι ήταν η Χ., φέτος ο Ε. Ο άνθρωπος είχε όλη την καλή διάθεση να με ακολουθήσει στην αναζήτηση νέων αναγνωσμάτων. Ωστόσο, δεν τον είχα προειδοποιήσει για τις εμμονές που με κατακυριεύουν κάθε φορά που επισκέπτομαι τον θεσμό. Εμμονές που άπτονται των εκδοτικών οίκων με τους οποίους νιώθω ιδιαίτερα και αδιόρατα συνδεδεμένος. Αποτέλεσμα να ερευνώ σε συγκεκριμένους εκδοτικούς οίκους για συγκεκριμένα αναγνώσματα. Ο Ε. με ακολουθούσε υπομονετικά δίχως να διαμαρτύρεται και για να είμαι ειλικρινής δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση αν τελικά το έπραττε. Το πρόβλημα είναι ότι όταν φτάνω μπροστά στους πάγκους νιώθω μια ακατανίκητη έλξη που με κάνει να ξεχνώ το ο,τιδήποτε και το χειρότερο τον οποιονδήποτε. Αυτή η παροδική (πολλές φορές όμως χρονοβόρα) "αμνησία" έχει ως συνέπεια να απομονώνομαι και να λειτουργώ ως κατασκεύασμα ρομποτικής.
Όπως και να 'χει πάντως φέτος ήμουν εξαιρετικά γρήγορος αφού κατάφερα να ολοκληρώσω την αναζήτησή μου εντός μιας ώρας και να αγοράσω μόλις τρία βιβλία...
Ζητώ λοιπόν ετεροχρονισμένα συγνώμη από τον Ε. και του υπόσχομαι του χρόνου να μην τον υποβάλλω σε παρόμοιο μαρτύριο. Κάποιον άλλον θα βρω...

ΥΓ: Το 28ο Φεστιβάλ Βιβλίου λήγει στις 13 Ιουνίου και παρά τη δυσχερή οικονομική συγκυρία και τους θηλυκούς (κατά Κορτάσαρ) στην πλειοψηφία τους τίτλους, αξίζει της ελάχιστης προσοχής μας...

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Gotan Project - Rayuela

Όλα είναι... λέξεις

Τον τελευταίο καιρό, μεταξύ πολλών άλλων αναγνωσμάτων, επανήλθα στο Κουτσό του Χούλιο Κορτάσαρ। Αυτή τη φορά βέβαια επιχειρώ τη δεύτερη εναλλακτική ανάγνωση του βιβλίου που προτείνεται και από τον ίδιο τον συγγραφέα। Νομίζω ότι αρχικά οφείλω να διευκρινίσω προς όλους ότι Το Κουτσό αποτελεί κατά την ομολογουμένως ταπεινότατη άποψή μου το πιο ενδιαφέρον (να τολμήσω να πω το καλύτερο;) μυθιστόρημα που έπεσε ποτέ στα χέρια μου (κατά το έπεσε στα νύχια μου)। Ίσως να συγκρίνεται σε απαράμιλλη αισθητική προσέγγιση και σε γνωσιολογική συμπεριφορά (sic), -σύμφωνα πάντα με το προσωπικό μου αισθητήριο- με τον Οδυσσέα του Τζέημς Τζόυς।
Σε αυτό, λοιπόν, το χειμαρρώδες και ουκ ολίγες φορές δαιδαλώδες μυθιστόρημα αυτό που έχει την αίσθηση ο αναγνώστης του ότι κυριαρχεί είναι... η λέξη। Και εξηγούμαι। Ο αναγνώστης νιώθει ότι σκοπός του συγγραφέα είναι να γράψει όσο πιο απλά γίνεται, να αποστασιοποιηθεί εμφανώς από τις λογοτεχνίζουσες προσεγγίσεις και επιρροές που τον καταδιώκουν। Στόχος είναι η λέξη, η εύρεση της κατάλληλης λέξης που θα καταγράψει αυτό ακριβώς που σκέφτεται, την ιδέα, δίχως φιοριτούρες και βερμπαλισμούς। Η γλώσσα και η παρανόησή της λογικής της (σύμφωνα και με τον φιλόσοφο Βιτγκενστάιν) διαχέεται εντέχνως σε όλο το κείμενο।
Ο Κορτάσαρ καταφέρνει να αποδώσει όλα τα νοήματα που θέλει να διοχετεύσει χρησιμοποιώντας μια γλώσσα καθαρή, απλή και ουδόλως απλοϊκή। Η λέξη λοιπόν, το σημαίνον και το σημαινόμενον, το δηλούμενο και το αδήλωτο ή αδιόρατο, η πραγματικότητα και το όνειρο που συμπλέκονται και που κάνουν τον αναγνώστη να μπαίνει στον πειρασμό να αναρωτηθεί τι ακριβώς ζει κάθε στιγμή, σύμφωνα βέβαια και με τον δάσκαλο Μπόρχες।
Η λέξη είναι που βασανίζει κι εμένα κάθε στιγμή। Η κατάλληλη χρήση της, η επιλογή της και το αποτέλεσμά της। Διαφορετικό αντίκτυπο, τόσο σε αισθητικό όσο και σε λογικό επίπεδο, έχει η κάθε λέξη για τον κάθε αναγνώστη। Διαφορετικά αντιλαμβάνομαι εγώ την πραγματικότητα και διαφορετικά εσύ। Αλλιώς επιδρά πάνω μου μια λέξη και αλλιώς επάνω σου।
Με αυτές τις σαθρές και σκόρπιες σκέψεις αφήνομαι στην ακρόαση του Rayuela των Gotan Project. Καλή ακρόαση σε όλους...

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Ένα κείμενο δίχως λόγο


Χθες βράδυ έτυχε να καθήσω και να δω ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΤ1 για τον Rene Magritte, τον Βέλγο σουρεαλιστή ζωγράφο. Βλέποντας το έργο του, τους πιο σημαντικούς πίνακες του οποίου γνώριζα, αντιλήφθηκα ότι είχε διαφύγει της προσοχής μου ένας πανέμορφος πίνακας με τίτλο, αν δεν απατώμαι, "Οι ερωτευμένοι"(βλ. αριστερά).

Ε, λοιπόν όταν είδα αυτόν τον πίνακα θυμήθηκα μια φωτογραφία σ' ένα τοπικό περιοδικό που απεικόνιζε τη "διαμαρτυρία ή καλλιτεχνική εκδήλωση δρόμου" μιας επίσης τοπικής ομάδας που επιδίδεται σε ενδιαφέροντα, άσκοπα, περιπετειώδη, άστοχα, ηλίθια, γκροτέσκα (ανάλογα με την εκάστοτε ανάγνωση του καθενός) δρώμενα. Ο εγκέφαλός μου αρνείται πεισματικά να μου αποκαλύψει το όνομα της εν λόγω ομάδας και η νωχελικότητά μου δεν μου επιτρέπει να το ερευνήσω στο διαδίκτυο κι ίσως να μην έχει και ιδιαίτερη σημασία. Το μόνο που γνωρίζω γι' αυτήν είναι ότι ηγέτης, επικεφαλής της έχει τοποθετηθεί ένας σκηνοθέτης. Η ομάδα αυτή λοιπόν αναπαριστούσε ζωντανά τον πίνακα του Magritte χρησιμοποιώντας διάφορα ζευγάρια την ταυτότητα των οποίων δεν ανακάλυπτες ποτέ. Το δρώμενο έλαβε χώρα στην γνωστή οδό της Θεσσαλονίκης, Ναυαρίνου, μια μουντή μέρα αν θυμάμαι καλά τη φωτογραφία. Δυό άτομα άγνωστης ταυτότητας με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους από ένα λευκό πανί φιλιόντουσαν στη μέση του δρόμου. Οι συμβολισμοί θα πει κάποιος είναι πολλοί. Για την παγκοσμιότητα του έρωτα, για το τυχαίο της επιλογής συντρόφου, για το ασφαλές σεξ, για τα σύνορα και τα στεγανά που δεν γνωρίζει ο έρωτας, κ.ά.

Ο Magritte, ωστόσο, είχε πει ότι η ζωγραφική του είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι, απλά προκαλούν μυστήριο. "Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι — είναι απλά άγνωστο", σημείωνε. Αυτόν τον σκοπό θέλω κι εγώ να υπηρετούν τα κείμενά μου, δηλαδή να μην κρύβουν κάτι, αλλά να προκαλούν μυστήριο, να γοητεύουν λόγω αυτού του μυστηρίου και μόνον. Φευ...
Όσο για τις ομάδες δεν πιστεύω σε αυτές εωσότου δημιουργήσω τη δική μου...

Red Tape


Όσοι κάνετε τον κόπο και βγάζετε τα μάτια σας διαβάζοντας το ιστολόγιό μου, καλό θα είναι να κάνετε ακόμη έναν και να πάτε να δείτε τους Red Tape του φίλου Νίκου...

Craig Walker


Ο πρώην φροντμαν των Archive, Craig Walker, κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο "Siamese". Το ομώνυμο κομμάτι θυμίζει αρκετά τις παλιές καλές εποχές. Κι ο υπόλοιπος δίσκος, ωστόσο, δεν πάει πίσω, με πιο ταξιδιάρικη διάθεση βέβαια. Αξίζει να τον ακούσετε... Η διασκευή στο Perfect Day αξιόλογη, o Lou Reed δεν θα του κάνει μήνυση...


I can't barely speak and make a sound

you make me feel secure

when you' re around

cause i love you, i really love you...

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Compass


Για τους λάτρεις της καλής μουσικής, αυτόν τον μήνα το ιστολόγιο προτείνει τον νέο δίσκο των Bye Bye Bicycle με τίτλο "Compass". Καλή ακρόαση σε εκείνους που θα τον "κατεβάσουν" και στη συνέχεια βέβαια θα τον αγοράσουν...

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Ian ξανά στην πόλη...



Δεν πρέπει να πέρασε πάνω από ένας μήνας όταν δέχτηκα στο κινητό μου ένα μήνυμα από τον φίλο μου Α. που έγραφε ότι ο Ian Brown επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη για μια συναυλία στις 26 Φεβρουαρίου. Ήταν το μήνυμα που περίμενα πολύ καιρό και το οποίο με εκτίναξε σε χαοτικές περιοχές ανακούφισης και ευτυχίας. Πάει καιρός από τότε που είχα πάρει από το χέρι τη Χ. και την οδήγησα στον Μύλο για να δούμε την ψυχή των Stone Roses, για να λικνιστούμε στους ρυθμούς της indie electronica, του Manchester Rave που μας χάρισε απλόχερα ο "πίθηκος".
Πλέον, έχοντας στις αποσκευές του ακόμη έναν καταπληκτικό προσωπικό δίσκο με τίτλο "My Way" ο Ian μου κάνει τη χάρη να τον ξαναδώ. Να τον ξαναδώ να επιδίδεται στο επιτόπιο τρέξιμο επί σκηνής, να περιστρέφει το καλώδιο του μικροφώνου του γύρω από τον λαιμό του, να φτύνει νερό με κακεντρέχεια, να τραγουδά μαζί μου το F.E.A.R., ίσως το πιο έξυπνο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ κατά την ταπεινότατη γνώμη μου.
Το "Stelify" στον νέο δίσκο αποδεικνύει γιατί ο Ian δεν θα στερέψει ποτέ από ιδιοφυείς μουσικές ιδέες κι από απλές, αλλά επουδενί απλοϊκές, μελωδίες. Τα εισιτήρια δεν έχουν αρχίσει ακόμη να κυκλοφορούν. Στην αναμονή λοιπόν...
Καλώς να ορίσετε στην πόλη μας ξανά κύριε Brown. Οι πιστοί σας φίλοι θα είναι εκεί για να σας δείξουν πως ξέρουν να εκτιμούν την προσφορά σας στην Madchester ιδεολογία...
I made a shrine, I made it for you
I see you are an angel
All the things that you do
And now I found tomorrow
With you I'm miles high
Shining like a diamond
in the darkness of the sky.