Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Έχω την καρδιά της

Διάβασα πολύ πρόσφατα ένα κείμενο του Rene Magritte το οποίο έχει γραφεί για μια πολύ σημαντική γνωριμία της ζωής μου... Το παραθέτω αυτούσιο:




Έχω την καρδιά της. Σηκώνει τα μάτια, αλλάζουν χρώμα. Με οδηγεί, αναπνέω ένα άρωμα που με καίει. Δεν αισθάνεται καμία ενόχληση. Αντίθετα, κάθε της κίνηση είναι ένα θαύμα.

Η κίνηση για να την κατακτήσω πίστευα πως ίσως με κατέστρεφε και πως δεν θα τα κατάφερνα παρά μετά από πολλές προσπάθειες. Τη διάλεξα χωρίς κανένα δισταγμό. Ζούσε στο περιβάλλον μου και δεν την είχα ποτέ προσέξει. Η παρουσία της ήταν μια πρόκληση που ξαφνικά ανακάλυψα. Κανένα σημάδι πάνω της δεν άφηνε να μαντέψω τη βιαιότητα του πάθους της.

Πηγαίνουμε μακριά μέσα στις εξοχές΄στο πλησίασμά μας φορτώνονται με στολίδια. Δεν συναντώ εμπόδια΄τίποτε δεν αντιστέκεται σε αυτή τη δύναμη που εκείνη με έκανε να γνωρίσω΄ικανοποιεί όλες τις επιθυμίες, ακόμα και αυτή που μας έρχεται ξαφνικά για μια εκπληκτική περιπέτεια.

Rene Magritte
Distances, No 3, Απρίλιος 1928

Παγιδευμένος

Παγιδευμένος σ' έναν ασύννεφο γαλάζιο ουρανό στην οροφή του δωματίου μου΄εκεί όπου είναι καρφωμένη μια καρέκλα επάνω στην οποία αναπαύεται μια μποτίλια κόκκινο κρασί. Προσπαθώ απεγνωσμένα ν' αγγίξω τον ουρανό ή τη μποτίλια. Μάταιο. Ένα θηριώδες μαύρο σκυλί είναι δεμένο στο ένα πόδι της καρέκλας και κάθε φορά που επιχειρώ να πλησιάσω μου δείχνει τα λευκά κοφτερά του δόντια.
Οπισθοχωρώ και ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου. Εξαπολύω νέα επίθεση η οποία στέφεται εκ νέου με αποτυχία. Η μποτίλια, ωστόσο, εκτρέπεται, πέφτει. Και το κρασί αρχίζει να κυλά στις φλέβες του ονείρου μου...
Ξυπνώ και στο στόμα μου έχω τη γεύση γλυκού κόκκινου κρασιού. Η οροφή του δωματίου μου παραμένει ένας ασύννεφος γαλάζιος ουρανός που μάταια προσπαθώ ν' αγγίξω...

Ε.Α.
Για την αντιγραφή Monokerws.