Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Μανιφέστο για τη γιορτή


Αντιγράφω το μανιφέστο από το γερμανικό τμήμα της Καταστασιακής Διεθνούς.


"Μποϋκοτάρετε όλα τα συστήματα κι όλες τις συμβάσεις που βρίσκονται στην εξουσία, αντιμετωπίζοντάς τις σαν αποτυχημένα παιχνίδια (...) Η γιορτή είναι η μισητή τέχνη του λαού. Να 'σαι δημιουργικός σημαίνει να γιορτάζεις με όλα τα πράγματα, μέσα από μια διαρκή αναδημιουργία. Ο Μαρξ έφερε μια επανάσταση στην επιστήμη. Εμείς κάνουμε επανάσταση στη γιορτή (...) Μια επανάσταση χωρίς γιορτή δεν είναι επανάσταση. Δεν υπάρχει καλλιτεχνική ελευθερία χωρίς την εξουσία της γιορτής (...) Με τη μεγαλύτερη σοβαρότητα απαιτούμε τα παιχνίδια".

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Έμπρακτος σουρεαλισμός;


Χθες βράδυ επιστρέφοντας σπίτι από τη δουλειά μου, αναγκάστηκα να διασχίσω όλη την οδό Ελ. Βενιζέλου στο κέντρο της πόλης. Εικόνες απόλυτης καταστροφής στα καταστήματα εκατέρωθεν του δρόμου. Η αλήθεια είναι ότι μια ανησυχία διαπερνούσε το κορμί μου διότι εκείνη την ώρα γίνονταν επεισόδια στο κέντρο. Είχα έναν φόβο μήπως και έλθω πρόσωπο με πρόσωπο με την κούφια βία... Ωστόσο, συνέχισα ακάθεκτος τον δρόμο μου. Έτσι αναγκάστηκα να περάσω μέσα από τα παλαιοπωλεία της πόλης (το γνωστό σε όλους Μπιτ Μπαζάρ). Και εκεί τι είδα ο άνθρωπος; Ένα κατάστημα ανοιχτό και ο καταστηματάρχης ατάραχος να παίζει τάβλι με κάποιον άλλο. Σκέφτηκα πόσο σουρεαλιστική είναι η εικόνα! Σιγά μην ένα μάτσο ταραξίες τους χαλούσε την παρτίδα! Αλλά προφανώς δεν ήξερα τι με περίμενε λίγο πιο πάνω, όπου είδα έναν άλλο καταστηματάρχη να κάθεται σε ένα τραπεζάκι έξω από το μαγαζί του και να πίνει αμέριμνος το ουισκάκι του! Οι άνθρωποι αυτοί ή δεν είχαν καμία συναίσθηση του κινδύνου ή είναι βαθιά σουρεαλιστές! Βέβαια μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι αν ήταν σουρεαλιστές θα συμμετείχαν στα επεισόδια! Δεν το νομίζω! Ίσως ίσως ο Μπρετόν απλά να εκσφενδόνιζε πατάτες και μπρόκολα προς τους αστυνομικούς!!!

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Σημεία των καιρών...


Ένας μπάτσος που η συμπεριφορά του καθορίζεται από το βαθύ πιστεύω του ότι το περίστροφό του αποτελεί προέκταση του γενετήσιου οργάνου του...

Ένας ανήλικος με μια σφαίρα καρφωμένη στην αθώα του καρδιά και κατ' επέκταση στην καρδιά της δημοκρατίας.

Ένα μάτσο ανεγκέφαλοι, θρασύδειλοι, δίχως ιδεολογικό υπόβαθρο, ταραξίες που καταστρέφουν για να απολαύσουν τη χαρά της καταστροφής κάνοντας την επανάσταση της ανοησίας...

Μία κυβέρνηση απούσα, άτολμη, μουδιασμένη, βυθισμένη στον βούρκο των σκανδάλων και της κωμικοτραγικής επικοινωνιακής της εικόνας... Μια κυβέρνηση ανύπαρκτη...

Μία αντιπολίτευση έρμαιο των μικροπολιτικών πρακτικών...

Μια αστυνομία που στους κόλπους της εκτρέφει εν δυνάμει δολοφόνους...

Μια κοινωνία συνένοχη, τρομοκρατημένη, θυμωμένη, αποσβολωμένη, κουρασμένη και ανεπανόρθωτα τραυματισμένη...

Μια νεολαία με αβέβαιο μέλλον, με ευνουχισμένα όνειρα και μια δικαίως οργισμένη ιδιοσυγκρασία...

Ζούμε έναν ελληνικό "Μάη του '68"; Ζούμε ένα σύγχρονο αντάρτικο πόλεων; Ζούμε την κατάλυση του κράτους δικαίου; Ζούμε την αποκαθήλωση της δημοκρατίας;

Ζούμε επαναφέροντας καθημερινά στο μυαλό μας τη ρήση του Ζαν Πωλ Σαρτρ: "Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος"...

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

"Ανάπηρα" μάτια και μυαλό

Παγκόσμια ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες η χθεσινή και στο μυαλό όλων μας πρέπει, τόσο αυτή όσο και τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου, να κυριαρχεί η σκέψη πως αυτά τα άτομα δεν υπολείπονται σε απολύτως τίποτα από τους υπόλοιπους πολίτες.
Έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με όλους. Είναι αναφαίρετο το δικαίωμά τους στην πρόσβαση σε όλους τους δημόσιους χώρους. Ωστόσο, τα άτομα αυτά με τις ειδικές ικανότητες, ούτε αυτό το αυτονόητο δικαίωμα δεν απολαμβάνουν. Αντιθέτως, βιώνουν καθημερινά έναν τέτοιο κοινωνικό ρατσισμό από όλους μας που κάθε απόπειρα να αφήσουν το σπίτι τους φαντάζει ως… απονενοημένο διάβημα. Και ρωτώ εγώ ο φτωχός. Πώς είναι δυνατόν να αποκλείουμε έναν στους δέκα (αυτή είναι η αναλογία στη χώρα μας) από το δικαίωμα σε μια φυσιολογική ζωή; Πώς είναι δυνατόν, ελαφρά τη καρδία, να καταλαμβάνουμε με τα οχήματά μας (μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα) ράμπες ειδικά διαμορφωμένες για αυτούς και πεζοδρόμια και γιατί η πρόσβασή τους σε δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία και κάθε είδους δημόσιους χώρους να είναι απαγορευτική, λόγω έλλειψης υποδομών; Γιατί η επαγγελματική τους αποκατάσταση να είναι ένας… Γολγοθάς;
Επιτέλους, τα μεγάλα λόγια που (ειδικά τη χθεσινή ημέρα) δίνουν και παίρνουν, πρέπει να σταματήσουν, η διαπιστωτική πολιτική να πάψει και οι αρμόδιοι να σηκώσουν τα μανίκια και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες υποδομές προκειμένου οι συνάνθρωποί μας να ζούνε αξιοπρεπώς. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι αυτοί οι άνθρωποι «διαφέρουν» μόνο στα μάτια μας και στο μυαλό μας και ότι τελικά είναι τα μάτια μας και το μυαλό μας που έχουν την αναπηρία…


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σήμερα στη Θεσσαλονίκη" στο φύλλο της Πέμπτης 4 Δεκεμβρίου.

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Γλυκιά προσμονή


Η ώρα είναι 21.15. Οι πύλες έχουν ανοίξει από τις 21.00. Νιώθω έντονη αυτή τη γλυκιά προσμονή να τους ξαναδώ. Πόσο αλήθεια πάει από την τελευταία φορά που τους είδα; Περίπου ένας χρόνος. Ο λόγος για την πιο αγαπημένη μου ελληνική μπάντα, τα "Διάφανα Κρίνα". Είμαι βέβαιος ότι η αναμονή μου θα έχει αντίκρυσμα! Για άλλη μια φορά θα τα σπάσουμε με τον Θωμά. Η σημερινή νύχτα σίγουρα δεν θα τελειώσει έτσι απλά! Θα είναι μια από κείνες τις νύχτες που αφήνουν στο στόμα μας μια γεύση από τα παλιά, τότε που ήμασταν ακόμη φοιτητές και πηγαίναμε να τους απολαύσουμε! Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι, μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία... Επιφυλάσσομαι να επανέλθω με αναλυτική κριτική του "gig"! Εντωμεταξύ εσείς βάλτε να πιούμε!

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Ούτε στον πύργο του Άιφελ


Η χρηματοπιστωτική κρίση, τον τελευταίο καιρό και σε όλο και εντονότερο βαθμό πια, αφήνει τα σημάδια της στις ταλαιπωρημένες τσέπες των Ελλήνων πολιτών… που χάσκουν χρεοκοπία, όπως τραγουδά χαρακτηριστικά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι του «Φοβάμαι».
Εν μέσω λοιπόν αυτής της παγκόσμιας ύφεσης κάποιοι φίλοι μου από την Άρτα που επισκέφθηκαν την πόλη μας είχαν την ατυχή (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) έμπνευση να απολαύσουν την περασμένη Κυριακή τον καφέ τους στο περιστρεφόμενο καφέ του Πύργου του ΟΤΕ. Η διάθεσή τους ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη, η εμπειρία να ατενίσουν τη Θεσσαλονίκη από ψηλά φάνταζε προκλητικά όμορφη και κατά συνέπεια δεν ήθελαν να τη χάσουν με τίποτα.
Όλα ξεκίνησαν ιδανικά. Το καφέ ήταν άνετο και ζεστό, η εξυπηρέτηση γρήγορη και ευγενική και η θέα μαγευτική. Ωστόσο, η μουσική που έπαιζε από τα ηχεία δε συμβάδιζε με το περιβάλλον, αφού διάφορα «σκυλοτράγουδα» διαδέχονταν το ένα το άλλο. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Τα αυτάκια τους έκαναν υπομονή για χάρη της θέας! Ωστόσο, το χειρότερο τους περίμενε όταν ήλθε ο λογαριασμός. Για δύο καφέδες και μία σοκολάτα κλήθηκαν να πληρώσουν 24 ευρώ, παρακαλώ. Εντάξει, δεν λέω, ωραία είναι η θέα της πόλης από ψηλά, αλλά όχι και οχτώ ευρώ ο καφές. Ούτε στον πύργο του Άιφελ να τον έπιναν… Και σαν να μην έφτανε αυτό όταν θέλησαν να πιούνε έναν καφέ σε παραλιακή καφετέρια, δεν τους επιτράπηκε η είσοδος διότι, ήταν… μεσήλικες. Ο κοινωνικός ρατσισμός σε όλο του το μεγαλείο. Λίγη αιδώς κύριοι. Άντε να δούμε αν θα θελήσουν να ξαναπιούνε καφέ στη φραπεδούπολή μας…


Δημοσιεύτηκε στο φύλλο της εφημερίδας "Σήμερα στη Θεσσαλονίκη", την Τρίτη 25 Νοεμβρίου.

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

Ένα άλλο εισιτήριο


Επανέρχομαι δριμύτερος να επισυνάψω μια νέα ιστοριούλα στο ιστολόγιό μου.
Σήμερα το πρωί λοιπόν καθώς περίμενα στη στάση "Αριστοτέλους" στην οδό Τσιμισκή για να έλθει το λεωφορείο της γραμμής 12 προκειμένου να πάω, όπως κάθε μέρα, στη δουλειά μου, εκτυλίχθηκε το εξής ανπάντεχο συμβάν. Περιμένω λοιπόν υπομονετικά το λεωφορείο όταν έρχεται ένας κύριος μεσήλιξ με ένα μουστάκι αλά Κολοκοτρώνη και μου λέει πασάροντάς μου ένα εισιτήριο. "Πάρε αυτό, ισχύει ακόμη". Δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Το πήρα από το χέρι του και πρόλαβα να τον ευχαριστήσω θερμά. Δεν ξέρω από που ήλθε. Ίσως και από τον ουρανό. Δεν τον είδα να κατεβαίνει από κάποιο λεωφορείο. Η ευχή μου τελικά έγινε πραγματικότητα. Αυτό που αδημονούσα να γίνει τελικά συνέβη. Για να πω την αλήθεια περίμενα να το κάνει κάποιος πιο μικρός στην ηλικία. Ωστόσο, ας μην είμαι και αχάριστος ή και ρατσιστής με την ηλικία κάποιων. Φαίνεται ότι αυτό που έγινε δεν αφορά ηλικίες σώματος, αλλά ηλικία μυαλού.
Να λοιπόν που ένας άνθρωπος σήμερα με εξέπληξε ευχάριστα. Μου φαίνεται ότι το σημερινό συμβάν δεν αποτελεί τίποτα άλλο, από ένα σημάδι για να ξεκινήσω κι εγώ να πράττω το ίδιο. Καταληκτικό συμπέρασμα της ιστορίας; Μην πετάτε τα εισιτήριά σας! Δώστε τα στον επόμενο επιβάτη!

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Το εισιτήριο


Χθες το πρωί γύρω στις 10 και κάτι. Αφήνω τη δουλειά μου και πηγαίνω στη στάση των αστικών λεωφορείων της οδού Αγγελάκη. Με το που φτάνω στη στάση παρατηρώ τους ανθρώπους που περιμένουν υπομονετικά. Μου αρέσει να το κάνω πάντα. Σκέφτομαι ότι εκτός από το λεωφορείο μπορεί και να περιμένουν κάτι άλλο. Όπως για παράδειγμα, τον έρωτα της ζωής τους, μια αλλαγή στη ζωή τους, ίσως ακόμη ακόμη και τον θάνατό τους... Πού ξέρεις μπορεί και να περιμένουν τον Γκοντό!

Ένας ηλικιωμένος που κάθεται στο παγκάκι με βλέπει και μου κάνει νόημα να πάω κοντά του, λέγοντάς μου λες και με γνωρίζει από χρόνια: "Έχεις εισιτήριο"; Το ύφος του είναι άκρως επιτακτικό και αυθάδες. Ωστόσο, η αντίδρασή μου είναι άκρως σουρεαλιστική. Δίχως να το σκεφτώ ούτε δευτερόλεπτο, βγάζω από την τσέπη μου ένα εισιτήριο και του το δίνω, χωρίς να του απευθύνω καν τον λόγο. Το παίρνει και φυσικά δεν μου λέει ούτε ένα ευχαριστώ. Γυρνάω την πλάτη μου λες και το συμβάν είναι το πιο φυσικό του κόσμου. Δεν του ζήτησα χρήματα, δεν προσφέρθηκε να μου δώσει. Δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Πήρα το λεωφορείο μου και έφυγα. Δεν τον θυμάμαι, ίσως και να μην με θυμάται. Με είχε ανάγκη κατά κάποιον περίεργο τρόπο και όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων τον είχα και εγώ. Δίχως αυτόν αυτή η ιστοριούλα ίσως να μην είχε γραφτεί ποτέ...

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Οδηγίες χρήσης


Διάβασα το βιβλίο του Ζωρζ Περέκ "Ζωή: Οδηγίες Χρήσης" και ενθουσιάστηκα. Πρόσφατα απέκτησα το βιβλίο του Χούλιο Κορτάσαρ "Ιστορίες των Κρονόπιο και των Φάμα" από όπου παραπέμπω το εξής εξαιρετικό κειμενάκι: Προοίμιο στις οδηγίες για το κούρδισμα του ρολογιού.


Σκέψου αυτό: όταν σου κάνουν δώρο ένα ρολόι, σου κάνουν δώρο μία ανθισμένη κόλαση, μια αλυσίδα από τριαντάφυλλα, ένα μπουντρούμι γεμάτο αέρα. Δεν σού δίνουν μόνο ένα ρολόι, «να ζήσεις ευτυχισμένος και ελπίζουμε να βγει καλό γιατί είναι καλή μάρκα, ελβετικό, με άξονα από ρουμπίνια», δεν σου κάνουν δώρο μόνο αυτό το μικροσκοπικό λιθοξόο που θα δέσεις στον καρπό σου και θα περιφέρεις μαζί σου. Σου κάνουν δώρο – δεν το ξέρουν, το τρομερό είναι ότι δεν το ξέρουν – σου κάνουν δώρο ένα καινούργιο, εύθραυστο και αβέβαιο κομμάτι του ίδιου σου του εαυτού, κάτι που πρέπει να βάλεις στο σώμα σου με το λουράκι του σαν έναν απελπισμένο μικρό βραχίονα που κρέμεται από τον καρπό σου. Σου κάνουν δώρο την ανάγκη να το κουρδίζεις όλες τις μέρες, την υποχρέωση να το κουρδίζεις για να συνεχίσει να είναι ρολόι, σου κάνουν δώρο την έμμονη ιδέα να παρακολουθείς την ακριβή ώρα στις βιτρίνες των κοσμηματοπωλείων, στην ανακοίνωση από το ραδιόφωνο, στην τηλεφωνική υπηρεσία. Σου κάνουν δώρο τον φόβο μήπως το χάσεις, μήπως στο κλέψουν, μήπως σου πέσει στο πάτωμα και σπάσει. Σου κάνουν δώρο τη μάρκα του και τη βεβαιότητα ότι είναι μια μάρκα καλύτερη από τις άλλες, σου κάνουν δώρο την τάση να συγκρίνεις το ρολόι σου με τα άλλα ρολόγια. Δεν σου κάνουν δώρο ένα ρολόι, εσύ είσαι το δώρο, εσένα κάνουν δώρο στα γενέθλια του ρολογιού.


Με βάση λοιπόν αυτά τα δύο βιβλιαράκια μου ήρθε η ιδέα να γράψω ένα βιβλίο με οδηγίες χρήσης των συναισθημάτων και των ιδιοτήτων μας. Επισυνάπτω στα γρήγορα ένα αυτόματο κειμενάκι για να σας διαφωτίσω κάπως.


Οδηγίες χρήσης της ματαιοδοξίας


Βρίσκεσαι μπροστά από έναν καθρέφτη και τον ταΐζεις με την εικόνα σου καθημερινά. Περιποιείσαι τα μαλλιά σου, βλέπεις τα δόντια σου, τη μύτη σου, τα αυτιά σου. Θεωρείς τον εαυτό σου όμορφο, αισθητικά αποδεκτό. Και τότε ακριβώς ο καθρέφτης κυκλώνει τον λαιμό σου με τα χέρια του και σε πνίγει. Πέφτεις στο έδαφος νεκρός και το ομοίωμά σου στον καθρέφτη χαμογελά χαιρέκακα. Τώρα είσαι πιο όμορφος από ποτέ. Η ματαιοδοξία σου σε σκότωσε. Τώρα μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος. Αν από την άλλη τη σκοτώσεις εσύ σπάζοντας τον καθρέφτη, η ζωή σου θα αποκτήσει ένα νέο νόημα. Θα τριγυρνάς στον δρόμο γυμνός, απεριποίητος και αποκρουστικός. Τότε είναι που θα κοιμάσαι ακόμη πιο ήσυχος...

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Οι άνθρωποι

Οι άνθρωποι είναι το ψεύτικο γελοίο μου στήριγμα. Όποτε αποπειράθηκα να τους εμπιστευτώ πάντα με πρόδωσαν. Κι είμαι τόσο ανόητος που πάντα τους δίνω κι από μια νέα ευκαιρία. Νομίζω ότι είμαι ένας από τους ήρωες του Μπέκετ, στον "Ακατονόμαστο", στο "Ο Μαλόν πεθαίνει" ή στο "Μολλόυ". Ένα ηλικιωμένο ανθρωπάκι που ζει μόνο προσπαθώντας να ξορκίσει τους δαίμονές του. Κουράστηκα να σπαταλώ τις όποιες δυνάμεις μου για να τους καταλάβω ή να τους κάνω να με καταλάβουν. Καληνύχτα άνθρωπε, ο κόσμος μου δεν σε έχει ανάγκη...

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Καλό ταξίδι θεία Ρ.


Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που στιγματίζουν τη ζωή σου άθελά τους. Την ορίζουν δίχως να το γνωρίζεις και όταν έλθει η στιγμή της απώλειας αφήνουν ένα κενό που μοιάζει τόσο δυσαναπλήρωτο, τόσο χαώδες, τόσο ατέρμονο... Ένας τέτοιος Άνθρωπος ήταν και η θεία μου η Ρ.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός που πήγαινα με τα αδέλφια μου και μας φιλοξενούσε στο σπίτι της. Ήταν μια αρχόντισσα. Μια ψηλή περήφανη, αλλά συνάμα τόσο καλωσυνάτη γυναίκα που όταν έβλεπες το πρόσωπό της αυτό πάντα έλαμπε. Κάποια χαιρέκακη μοίρα δεν της χάρισε ποτέ παιδιά. Ε και τι μ' αυτό! Εμείς είμαστε τα εγγόνια της, τα παιδιά της κι η μητέρα μου η κόρη που δεν απέκτησε ποτέ. Θα τη θυμάμαι πάντα ως μια γυναίκα που πριν μιλήσει πάντα σκεφτόταν, που δεν γελούσε πολύ, αλλά όποτε το έκανε σε έκανε να νιώθεις μια έντονη ζέση... Δεν θυμάμαι να της είχα πει ποτέ πόσο την αγαπώ. Αυτή η ανόητα εγωιστική τάση μου με τους ανθρώπους που με αποτρέπει να εκφράσω τα συναισθήματά μου έκανε πάλι το... θαύμα της. Ωστόσο ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που της μίλησε πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι προκειμένου να συναντήσει τον πολυαγαπημένο της σύζυγο Σ., ο οποίος μας άφησε πριν λίγα χρόνια. Αυτή η σκέψη με καθυσηχάζει κάπως τολμώ να πω. Δεν έχουν περάσει παρά λίγες μόνο ώρες από το φευγιό της και η συναίσθηση της απώλειάς της είναι ακόμη θαμπή. Θα μου πάρει καιρό να το συνειδητοποιήσω, αλλά έτσι συμβαίνει πάντα με αυτούς που αγαπάς!

Δεν κατάφερα να παραβρεθώ στην κηδεία της, ίσως και να μην το ήθελα τελικά. Προτιμώ να κρατήσω την ανάμνηση μιας θείας Ρ. όρθιας, η οποία πάντα εξέφραζε ένα ειλικρινές ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα της ζωής μου.

Η θεία Ρ. θα μου λείψει, σίγουρα όχι τόσο όσο στη μητέρα μου, αλλά θα μου λείψει. Υπάρχουν κάποιοι Άνθρωποι που στιγματίζουν τη ζωή σου άθελά τους... Καλό ταξίδι θεία Ρ.

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Louie Austen "Hoping"

Saw you last night
Just watching you dancing
I could´t stop thinking about you
How you move
How you groove
How you shake
I was hoping I see you tonight
And I´m wondering, hoping
That I see you
And to have only one dance with you
And maybe to dance the whole night through
You and me
Just to look into your eyes
And feel the warmth, the love, the passion
Feel the vibration
The music and the rythm

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Εγώ κι ο Χούλιο


«Κανείς δεν μπορεί να διηγηθεί από την αρχή μια ιστορία που έγραψε ο Κορτάσαρ. Κάθε ιστορία του αποτελείται από συγκεκριμένες λέξεις. Βρίσκονται σε συγκεκριμένη σειρά. Αν προσπαθήσουμε να κάνουμε περίληψη του κειμένου, καταλαβαίνουμε πως το σημαντικότερο κομμάτι έχει χαθεί». Τάδε έφη ο μεγάλος Αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λουί Μπόρχες.

Μετά τον Μπόρχες, ποιος; Αυτή η ερώτηση στροβιλιζόταν για πολύ καιρό μέσα στο κεφάλι μου. Ώσπου ανακάλυψα τη μεστή γραφή του Κορτάσαρ. Τα διηγήματα του Κορτάσαρ είναι αυτό ακριβώς που λέει τόσο εύστοχα ο μεγάλος Μπόρχες. Διαβάζοντάς τα έχεις την αίσθηση, τη βεβαιότητα ότι θα μπορούσαν να γραφτούν από τον καθένα. Είναι απλές όμορφες ιστορίες που πάντα στο τέλος σού αφήνουν μια γεύση στυφή στο στόμα. Ωστόσο, δεν θα μπορούσε να τις γράψει ο καθένας. Ο Κορτάσαρ είναι αυτό που ίσως τετριμμένα κάποιοι λένε τεχνίτης των λέξεων. Καμία λέξη δεν περισσεύει, καμία λέξη δεν λαθεύει του νοήματος, κανένας χαρακτήρας του δεν είναι περιττός. Όλα δένουν σε μια μαγική αρμονία και σε κάνουν να αναφωνείς: Χούλιο θα ήθελα πολύ να γράφω σαν και εσένα. Νιώθω πολύ τυχερός που τα βιβλία του έρχονται σ' εμένα, λες σαν πουλιά για να κρυφτούν μέσα στις παλάμες μου...

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Ποτέ δεν ξέρεις ποιανού τις σκέψεις μασάς


Παίρνω λαβή από μια φράση του Louis Aragon, ο οποίος είχε πει με μια υφέρπουσα φιλοσοφική διάθεση: «Σε ποιο βαθμό είναι τα λόγια μου δικά μου, και σε ποιο βαθμό έχω επιλέξει τις πράξεις μου;»

Είναι δυνατόν κάποιος άνθρωπος να λέει κάτι που σε βασανίζει και σε εκφράζει απόλυτα από τότε που γεννήθηκες; Αυτή λοιπόν η απορία στροβιλίζεται στο μικρό μυαλό μου από τότε που με θυμάμαι να... σκέφτομαι. Είναι αυτό που απαντώ όταν κάποιος με ρωτά: "Μονόκερε, τι έχεις να πεις γι' αυτό;" Και του απαντώ με ένα μικρό μηδίαμα στα χείλη: "Όλα έχουν ειπωθεί"

Από μικρός είχα ένα σοβαρό πρόβλημα. Έγραφα πολύ, έγραφα ό,τι σκεφτόμουνα, ό,τι μου 'ρχόταν. Και διάβαζα αρκετά οφείλω να ομολογήσω. Και εκεί που έμενα στήλη άλατος ήταν όταν διάβαζα σε κάποιον άλλον, γνωστό συγγραφέα ή φιλόσοφο, κάτι παρόμοιο με αυτά που είχα γράψει. Εκεί ακριβώς ήταν που έλεγα ότι τα λόγια μου δεν μου ανήκουν και οι πράξεις μου δεν είναι δικές μου. Είχα γράψει πολύ μικρός "Ποτέ δεν ξέρεις ποιανού τις σκέψεις μασάς". Δεν είναι τραγικό;

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008

Hollow years

He's just the kind of man
You hear about
Who leaves his family for
An easy out
They never saw the signs
He never said a word
He couldn't take another day

Carry me to the shoreline
Bury me in the sand
Walk me across the water
And maybe you'll understand

Once the stone
You're crawling under
Is lifted off your shoulders
Once the cloud that's raining
Over your head disappears
The noise that you'll hear
Is the crashing down of hollow years

She's not the kind of girl
You hear about
She'll never want another
She'll never be without
She'll give you all the signs
She'll tell you everything
Then turn around and walk away

Carry me to the shoreline
Bury me in the sand
(Into the waves)
Walk me across the water
And maybe you'll understand

Once the stone
You're crawling under
(Once the stone)
Is lifted off your shoulders
Once the cloud that's raining
Over your head disappears
The noise that you'll hear
Is the crashing down of hollow years

Carry me to the shoreline
Bury me in the sand
(Into the waves)
Walk me across the water
And maybe you'll understand

Once the stone
You're crawling under
Is lifted off your shoulders
Once the cloud that's raining
Over your head disappears
The noise that you'll hear
Is the crashing down of hollow years

Once the stone
You're crawling under
Once the stone
You're crawling under
(The sound you'll hear,)
Once the stone
(the crashing)
You're crawling under
(down of hollow years)
Once the stone
You're crawling under
Once the stone
You're crawling under
Once the stone
You're crawling under
(The sound you'll hear, the crashing down of hollow years)

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

Ελπίδα

Η ακίνητη θάλασσα περιγελά το
Φεγγάρι-αψέντι κι ύστερα το τρομάζει με
Την ησυχία της
Το πρόσωπό σου παραβιάζει τη συνείδησή μου
Και το ποτήρι μισοάδειο χώμα
Μου κάνει ερωτήσεις ανάρμοστες, προσταχτικές
Ποτέ δεν έμαθα τον αφρό της ύπαρξής σου
Όταν το σώμα σου ήταν ιστίο λευκό στον ορίζοντα
Και ένιωθα τον ουρανό να χαμογελά
Κάτω από τα νταλικά μουστάκια του
Μόνο η ρίζα του Μανδραγόρα είχε τη μορφή σου
Κι ο ήχος της φωνής σου επιβεβαίωνε την
Παντοδυναμία της επιθυμίας
Οι άνθρωποι είναι απολύτως ίσοι στην ευτυχία
Και η υποκρισία του Θεού μόνο ένα ανάχωμα
Η έλλειψη χώρου στο όνειρό μου
Δικαιολογεί απόλυτα την απέραντη ελπίδα σου.

Ε.Α. (Εν πλω)
7-9-2008

Και για την αντιγραφή Μονόκερως

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Γάμος στη Σύρο


Το περασμένο Σαββατοκύριακο βρέθηκα στη Σύρο για να παραβρεθώ στον γάμο ενός φίλου, κολλητού, bug από τα φροντιστηριακά (sic) μου χρόνια, του αγαπημένου μου Λάμπρου και της αγαπημένης του Κάντιας. Το ταξίδι μου από τη Θεσσαλονίκη οφείλω να ομολογήσω ότι δεν άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς αφού αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε λεωφορείο επειδή το air condition υπολειτουργούσε και περίπου 60 επιβάτες έκαναν μπάνιο... στον ιδρώτα τους! Έφτασα επιτέλους λοιπόν στην Αθήνα και εκεί συνατήθηκα με τον "αδελφό" μου (πες το soulmate) Ανδρέα και τον Πάνο με τον οποίο θα ταξίδευα στο νησί. Το βράδυ βγήκαμε με τον Κομήτη (Ανδρέα) και καταλήξαμε -πού αλλού- στο Booz, το οποίο αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα μου μαγαζιά όπου το πρότζεκτ με το βιντεάκι που έδειχνε δελτία ειδήσεων με άνκορμαν τον Νίκο Χατζηνικολάου, τρελό νιάτο, με ενθουσίασε!

Την επομένη ξεκινήσαμε για τη Σύρο. Εκεί όλα ήταν όπως τα περίμενα. Ο γαμπρός μας περίμενε με ιδιαίτερη χαρά και η νύφη ήταν πανέμορφη! Οι δύο γάμοι που τελέστηκαν (καθολικός και ορθόδοξος) μπορούν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον εναλλακτικοί. Η Σύρος αποτέλεσε το ιδανικό σκηνικό, και το Κίνι αποδείχτηκε τουλάχιστον υπέροχο καταφύγιο των lost souls forever.

Ο αγαπημένος μου συνάδελφος Ευριπίδης με πιέζει να τελειώσω το πόνημά μου για να φύγουμε, ως εκ τούτου αυτό μείνει ημιτελές. Μου έριξε ένα βλέμμα τόσο διαπεραστικό και απειλητικό που κάθε σκέψη για να συνεχίσω να γράφω, σταμάτησε ακαριαία. Προσβλέπω σε κάποιου είδους συνέχεια στο μέλλον.

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008

Ένα κορίτσι

Υπάρχει ένα κορίτσι από τον εργασιακό μου χώρο που πολύ πρόσφατα μας εγκατέλειψε. Έφυγε για το νησί της θεάς Αφροδίτης (βλ. Κύπρος) προκειμένου να κυνηγήσει το όνειρό της, να ασκήσει εκεί το λειτούργημα που κι εγώ ο δυστυχής προσπαθώ να ασκήσω στη Θεσσαλονίκη. Αυτό το κορίτσι λοιπόν αν και μικρό στην ηλικία είχε πάντα τόσα πολλά να μου πει. Ήταν εκείνη που όποτε επιχειρούσα να επισυνάψω κάτι στο ιστολόγιό μου, με ρωτούσε με ειλικρινή φωνή "Μονόκερε πάλι γράφεις στο μπλογκ σου;" Εγώ της απαντούσα με ερώτηση "Γιατί;" κι εκείνη μου απαντούσε: "Διότι γράφεις με τόσο πάθος!"
Ήταν εκείνο το κορίτσι που όποτε έγραφα κάτι στο ιστολόγιό μου, το σχολίαζε με τον δικό της εύστοχο, εύστροφο, εύληπτο τρόπο! Ήταν εκείνο το κορίτσι που μοιραζόταν μαζί μου τις ανησυχίες μου για την πορεία της αγαπημένης μας ποδοσφαιρικής ομάδας (γνωστό τοις πάσι ότι πρόκειται για την ΑΕΚ).
Αυτό το κορίτσι λοιπόν η αλήθεια είναι ότι θα μου λείψει πολύ. Διότι είναι από τους πιο αξιόλογους συναδέλφους που έχω γνωρίσει έως τώρα και διότι θα μου λείψει η φωνή της να μου ζητά κάθε πρωί να της βάλω ν' ακούσει στη διαπασών τον "Βαγγέλη" του Φοίβου Δεληβοριά, που άλλωστε άρεσε και σε εμένα.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που ενώ δεν μιλάς πολύ μαζί τους, δεν κάνεις πολλή παρέα μαζί τους, δεν ανταλάσσεις τις μύχιες σκέψεις σου μαζί τους, εντούτοις αξίζουν της προσοχής σου και της φιλίας σου. Αυτό το κορίτσι θα λείψει σ' εμένα και σε άλλους πολλούς θέλω να πιστεύω (είμαι σίγουρος δηλαδή)!
Κάποιοι λένε ότι μόνο αν χάσεις κάποιον τότε τον εκτιμάς πραγματικά. Εγώ λέω ότι δεν χρειάζομαι να χάσω κάποιον για να του δείξω ότι τον εκτιμώ ειλικρινά. Απλά ίσως να μην του έδειξα στον μέγιστο βαθμό την εκτίμησή μου αυτή. Ελπίζω αυτή η συνάδελφος να αντιλήφθηκε πόσο βαθιά την εκτιμώ. Καταληκτικά, έχω μόνο να της ευχηθώ να έρθει ο καιρός που θα δρέψει τους καρπούς των κόπων της και που όλα τα όνειρά της ανεξαιρέτως θα πραγματοποιηθούν. Διότι το αξίζει...

ΥΓ: Ναι, Ταλλού, πάλι έγραψα με πάθος...

Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

Έρωτας


«Ο αμοιβαίος έρωτας είναι ο μόνος που καθορίζει τον ολοκληρωτικό μαγνητισμό, που πάνω του τίποτε δεν μπορεί να έχει εξουσία, που κάνει τη σάρκα να είναι ήλιος και λαμπερή σφραγίδα πάνω στη σάρκα, το πνεύμα να είναι πηγή που αναβλύζει για πάντα, αναλλοίωτη και πάντα ζωντανή», έγραψαν οι Αντρέ Μπρετόν και Φιλίπ Σουπό, στην Άμωμο Σύλληψη, αν δεν κάνω λάθος.
Ο έρωτας, το κεντρί που μας χτυπά και μας διαφεντεύει.
Ο έρωτας, το χέρι που μας αγγίζει και μας εξαϋλώνει.
Ο έρωτας, το απόλυτο συναίσθημα που δεν ορίζει λογική, που εκσφενδονίζει τη φαντασία μας σε χώρες ασύνορες και κόσμους ασύλληπτους.
Ο έρωτας που μας αφήνει πάντα νέους και διαθλά στην ψυχή μας το ατέρμονο.
«Θα ήθελα να σ' έχω στην αγκαλιά μου για να ξέρω αν υπάρχω», έγραψε ο Πολ Ελυάρ.
Θα ήθελα να πεθάνω στην αγκαλιά σου για να ξέρω ότι έζησα, παραφράζω εγώ.

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Όραμα


Θλίψη η σελήνη σκόρπιζε. Και δακρυσμένα Σεραφείμ ονειρεύονταν, στα δάχτυλά τους το δοξάρι, στη σιγαλιά ανθών όλο μελαγχολία, από θλιμμένες βιόλες ανακρούοντας λευκούς λυγμούς που αργοσέρνονται στο γαλανό των πετάλων ήταν ευλογημένη μέρα του πρώτου σου φιλιού. Ο ρεμβασμός μου, που να με τυραννά του αρέσει μεθούσε πάνσοφα από την ευωδιά της θλίψης που και χωρίς λύπη ή στεναχώρια αφήνει στην καρδιά όπου την έδρεψε του Ονείρου τη συγκομιδή λοιπόν πλανιόμουν, το μάτι καρφωμένο στο ρικνόν οδόστρωμα όταν με τον ήλιο στα μαλλιά, εκεί στον δρόμο και μες στ' απόβραδο, μου φανερώθηκε γελώντας και πίστεψα πως τη νεράδια έβλεπα με κόμη φωτισμένη που άλλοτε, σαν ήμουνα παιδί, ερχόταν στο βαθύ μου ύπνο αφήνοντας πάντα από τα μισάνοιχτα χέρια της να πέφτουνε σα χιόνι, λευκά μπουκέτα μυρωμένων άστρων.


Stephane Mallarme

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Υπάρχουν μαμούθ


Είχα τη βεβαιότητα ότι τα μαμούθ δεν υπάρχουν. Αυτό άλλωστε με είχε μάθει η αγαπημένη μου δασκάλα στις πρώτες τέσσερις τάξεις του Δημοτικού, η Δέσποινα. Να όμως που θα χρειαστεί τουλάχιστον για μία φορά να αμφισβητήσω την αυθεντία της. Μας είχε πει λοιπόν ότι τα μαμούθ ζούσαν στην προϊστορική εποχή και με το πέρασμα των χρόνων αφανίστηκαν από προσώπου γης. Μέγα λάθος. Εδώ και περίπου έναν χρόνο έρχομαι σε σχεδόν καθημερινή επαφή με ένα μαμούθ. Είναι μεγάλο, μαλλιαρό και βγάζει άναρθρες κραυγές. Για την ακρίβεια μόνο ουρλιαχτά βγαίνουν από το στόμα του και τραυματίζουν κάθε φορά τα ευαίσθητα αυτάκια μου. Μια φορά μάλιστα με πήρε και τηλέφωνο, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν κατάλαβα τη γλώσσα που μιλούσε! Και πως θα μπορούσα άλλωστε; Βέβαια θα μπορούσε να ιχυριστεί κανείς ότι είναι μεγάλη τιμή για μένα να θέλει να μου μιλήσει ένα μαμούθ! Αλίμονο, όχι τιμή δεν ήταν, αλλά η μέγιστη ατιμία!

Νομίζω ότι δεν μπορώ να ζήσω με το μαμούθ κοντά μου. Ούτε σε ακτίνα δέκα χιλιομέτρων για να πω την αλήθεια. Οι χαυλιόδοντές του είναι τόσο κοφτεροί, τα μάτια του τόσο ηλίθια, οι κραυγές του τόσο αποκρουστικές που νομίζω ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα με κατασπαράξει. Εκτός κι αν προλάβω και του ξεφύγω. Νομίζω πως αυτή είναι η μόνη λύση. Ωστόσο πριν το κάνω, θέλω να βρω έναν τρόπο να πείσω (;) το μαμούθ να πάρει τηλέφωνο την αγαπημένη μου δασκάλα για να της αποδείξει ότι τελικά υπάρχουν μαμούθ και στη σημερινή εποχή...

Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

Annabelle Lee


ANNABELLE LEE

Author: Edgar Allan Poe


It was many and many a year ago,

In a kingdom by the sea,

That a maiden there lived whom you may know

By the name of Annabel Lee;

And this maiden she lived with no other thought

Than to love and be loved by me.


I was a child and she was a child,

In this kingdom by the sea;

But we loved with a love that was more than love -

I and my Annabel Lee;

With a love that the winged seraphs of heaven

Coveted her and me.

And this was the reason that, long ago,

In this kingdom by the sea,

A wind blew out of a cloud, chilling

My beautiful Annabel Lee;

So that her highborn kinsman came

And bore her away from me,

To shut her up in a sepulcher

In this kingdom by the sea.

The angels, not half so happy in heaven,

Went envying her and me

Yes! that was the reason (as all men know,

In this kingdom by the sea)

That the wind came out of the cloud by night,

Chilling and killing my Annabel Lee.


But our love was stronger by far than the love

Of those who were older than we

Of many far wiser than we

And neither the angels in heaven above,

Nor the demons down under the sea,

Can ever dissever my soul from the soul

Of the beautiful Annabel Lee.

For the moon never beams without bringing me dreams

Of the beautiful Annabel Lee;

And the stars never rise but I feel the bright eyes

Of the beautiful Annabel Lee;

And so, all the night-tide, I lie down by the side

Of my darling, my darling, my life and my bride,

In the sepulcher there by the sea,

In her tomb by the sounding sea.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Ένας περίεργος τεμπέλης


Ο μεγαλύτερος συγγραφέας της Αργεντινής και ένας από τους μεγαλύτερους του 20ου αιώνα, ο Jorge Luis Borges, ένας από τους πιο αγαπημένους μου, με τα γραπτά του οποίου μπορώ να αποκαλύψω ότι είμαι τουλάχιστον ερωτευμένος (sic), είχε πει κάποτε: «Δεν έχω μελετήσει πολύ, διαβάζω μάλλον στα πεταχτά, ποτέ συστηματικά. Μόνο τον Σοπενχάουερ ίσως διάβασα συστηματικά. Είμαι περισσότερο περίεργος, παρά μελετηρός ή διαβασμένος. Γιατί στο βάθος είμαι τεμπέλης. Είμαι ένας άνθρωπος περίεργος, αλλά τεμπέλης».

Αν δεν αποτελεί βλασφημία από μέρους μου θα τολμήσω να πω ότι και εγώ είμαι ένας περίεργος τεμπέλης. Συστηματικά έχω διαβάσει τον μαθητή του Σοπενχάουερ, τον Νίτσε(Να και σε κάτι που μοιάζουμε). Διαβάζω δέκα βιβλία ταυτόχρονα (ίσως και περισσότερα, καθώς έχω χάσει τον λογαριασμό). Προσπαθώ να εντρυφήσω σε κάποια από αυτά, εις μάτην μάλλον. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι αν κάποτε έφτανα στο σημείο να γράψω σαν εκείνον θα ήμουν τουλάχιστον ευτυχής. Απλά είμαι κι εγώ ένας περίεργος τεμπέλης που ό,τι κι αν γράφει μάλλον δεν θα δει το φως της δημοσιότητας ποτέ! Ίσως μετά θάνατον. Θα δούμε. Πάντως μπορώ να χαρακτηρίσω τον Borges φίλο μου! Πόσο μου αρέσει να διαβάζω τις ιστορίες του δεν λέγεται! Τις ζηλεύω, όπως ζηλεύει το νερό το χιόνι, όπως ζηλεύει η μέρα τη νύχτα, όπως ζηλεύει ο βράχος τη θάλασσα! Μακάρι οι ιστορίες μου να εμπεριείχαν κάποιο "μπορχικό" στοιχείο! Φευ, είμαι κι εγώ ένας περίεργος τεμπέλης που ούτε κατά διάνοια δεν θα προσεγγίσει τη μεγαλοφυία του!

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Όνειρα

Ο Λουίς Μπουνιουέλ λέει ότι τα όνειρα δεν έχουν καμία σημασία αν δεν υπάρχει μνήμη. Κι έχει δίκιο, διότι όσα όνειρα και να δει κανείς (βλέπουμε εκατομμύρια κάθε βράδυ) αν δεν μπορεί να τα θυμηθεί το πρωί τι να το κάνει! Το ίδιο κι εγώ... Προφανώς βλέπω όνειρα , αλλά δεν μπορώ να τα θυμηθώ το πρωί. Μόνο κάποια τετριμμένα θυμάμαι, όπως ότι πάω στο σχολείο φορώντας τις πυτζάμες μου, ότι πέφτω σε κάποιο βάραθρο ή τον κλασικό εφιάλτη μου (αλήθεια έχει καιρό να με επισκεφθεί), στον οποίο "βλέπω" μια παράξενη μορφή να πλησιάζει το πρόσωπό μου σε απόσταση αναπνοής και να μου μιλάει σε μια παράξενη- άγνωστη σε μένα- γλώσσα! Τα άλλα μου όνειρα όμως που είναι; Γιατί δεν τα θυμάμαι; Και τους εφιάλτες μου επίσης; Πόσο θα 'θελα να τα θυμάμαι για να γράφω ποιήματα γι' αυτά, ή ακόμη ακόμη και βιβλία. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να εξασκήσω περισσότερο το υποσυνείδητό μου. Μήπως και θυμηθώ κάποιο μου όνειρο και γίνω κι εγώ συγγραφέας ή ποιητής...

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Ισπανικό μαργαριτάρι

Fluian horizontes de sus ojos
Traia rumor de arenas en los dedos
Y un haz de suenos rotos
Sobre sus hombros tremulos
La montana y el mar sus dos lebreles
Le saltaban al paso
La montana asobrada, el mar encabritado...

Από τα μάτια του ξεχύνονταν ορίζοντες
Είχε την οχλοβοή της αρένας ανάμεσα στα δάχτυλα
Κι ένα δεμάτι σπασμένα όνειρα
Πάνω στους ώμους του
Το βουνό και η θάλασσα, τα Δυο κυνηγόσκυλά του
Αναπηδούσαν στο πέρασμά του
Το βουνό μαζεμένο, η θάλασσα αφηνιασμένη...

Θάλασσα θανάτου ερωμένη


Θάλασσα ωχρή, τα μάτια σου κινούνται αργά
σε βλέπω και θυμάμαι με ζέση
τις αγάπες μου να φεύγουν μακριά
και κλαίω, ωστόσο μ' αρέσει
μ' αρέσει πολύ.
Θάλασσα μουντή, τα χνώτα σου αχνίζουν ξανά
σε βλέπω και μακάρια ξεχνάω
τη μοναξιά μου που φτάνει γοργά
και γελάω, στ' αλήθεια γελάω
γελάω πολύ.
Θάλασσα βουβή, τη σιωπή σου ακούω καλά
σε βλέπω και γεννιέμαι με τύψεις
απ' τις στάχτες μου βγάζω φτερά
και κλαίω και έχω μια θλίψη
μια θλίψη βραχνή.
Θάλασσα νεκρή, την ψυχή σου νιώθω βαριά
σε βλέπω και πεθαίνω με ρίγη
του κουφαριού μου αφήνω τα κρύα οστά
και γελάω, σαν έχω μια λίγη
μια λίγη πνοή.
Ε. Α.
17-10-2003

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Ο Conte στην Καβάλα


Χθες το απόγευμα βγήκα για καφέ με ένα φιλικό μου ζευγάρι. Εκεί που συζητούσαμε για διάφορα θέματα έσκασε η βόμβα μεγατόνων από τον Απόστολο. "Ο Nicola Conte έκανε dj set στην Καβάλα" μου είπε. "Πήγα και τον είδα με ένα φιλαράκι", συμπλήρωσε σαν να μου έλεγε το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Θεωρώ ευτυχή συγκυρία το ότι δεν έπεσα από την καρέκλα στην οποία καθόμουν. Του απαντώ λοιπόν: "Καλά ρε φίλε, μιλάς σοβαρά;", με την έκπληξη να διαμορφώνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου! Τι άλλο θ' ακούσουμε, σκέφτηκα. Ο Conte πήγε να παίξει μουσική στην Καβάλα! Κι η Θεσσαλονίκη που βρίσκεται στον μουσικό χάρτη, αναρωτήθηκα. Αυτό το καλοκαίρι αποτελεί την επιτομή της μουσικής μου απώλειας. Έχασα τους Happy Mondays και τους Holly Fuck και National (ελέω εξετάσεων για το πανεπιστήμιο), θα χάσω James και U.n.k.l.e, ενώ μάλλον δεν πρόκειται να δω και τους Massive Attack και τους Sex Pistols. Μόνο η Madona έμεινε, αφού Tob και φίλοι προσπαθούν να με πείσουν να πάμε να δούμε την ιέρεια της ποπ. Όλα αυτά βέβαια στην Αθήνα, διότι η μπουζουκομάνα Θεσσαλονίκη κοιμάται τον ύπνο του... άμουσου! Ο Conte στην Καβάλα! Ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω...

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Το δέρμα των ονείρων




Όλα τα βιβλία που διαβάζω έρχονται σε μένα μ' έναν αδιόρατο, μοναδικό και απολαυστικό (sic) τρόπο. Έρχονται σε μένα λοιπόν, δεν πάω εγώ σε αυτά. Δεν ξέρω πως γίνεται. Ξέρω μόνο ότι γίνεται. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και "Το δέρμα των ονείρων" του Ρεϊμόν Κενώ, το οποίο ήρθε σ' εμένα πρόσφατα. "Θεέ" μου τι κινηματογραφικός τρόπος γραφής, τι σύμπλεγμα στους χαρακτήρες του που τη μια είναι "υπαρκτοί" και την άλλη είναι "της φαντασίας πλάσματα". Ο Ζακ Ελεήμων είναι ο Jack Charity κι ο Μισού ποιος είναι τελικά; Όλο το βιβλίο είναι μια ταινία. Όποιοι ενδιαφέρονται να τη δουν δεν θα χάσουν. Η γλώσσα σπάει κόκαλα, το χιούμορ άλλες φορές υποδόριο κι άλλες τόσο άμεσο και σκληρό. Ζήτω τα γαλλικά γουέστερν!

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Οράματα

Η βόλτα με το ανεμόπτερο του Da Vinci στο άπειρο...
Οι απύθμενες βουτιές στο αμόλυντο κέντρο ομόκεντρων σπειροειδών κύκλων...
Οι ταραχώδεις ανάσες και τα θεμελιώδη οράματα του κόκκινου οπίου.
Ο στιγερός σταλαχτίτης της στιγμιαίας έκστασης
Κι οι καταραμένοι γνώμοι επικαθήμενοι στους ώμους γενειοφόρων γιγάντων.
Οι σαλαμάνδρες του Bonfoua αργοκίνητες στο μέσον πορτοκαλεώνων.
Ανοικτίρμονες Νόρνες υφαίνουν το απολειφάδι της μοίρας μας.
Ερπετά τυλίγονται στα σώματα νεογνών πελεκάνων και ο Nostro Pellicano
παρακολουθεί το θέαμα ευτυχισμένος.
Ο Gorbes γράφει βιβλία για τέρατα, μύθους κι οράματα.
Κάτω απ' το δέρμα ρέουν οι ποταμοί της παρθένας Παταγωνίας...

Ε. Α.
29-7-2003

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Από το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού, γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανήσεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα, καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει: Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους, τό ταβάνι, τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

Άνθρωποι και αφορισμοί

Αυτόν τον καιρό διαβάζω (μεταξύ άλλων δέκα βιβλίων) τον Μύθο του Σισσύφου, του Albert Camus. Τολμώ να χαρακτηρίσω το βιβλίο ως συναρπαστικό αν και ολίγον τι "στριφνό", καθώς αποτελεί ένα δοκίμιο στο παράλογο. Μία φράση του, ωστόσο, ήρθε σαν άλλο μάννα εξ ουρανού να θρέψει τη φτωχή και πεινασμένη μου ψυχή. Η φράση είναι η εξής: "Αν δεν υπάρχει Θεός, τότε εγώ είμαι ο θεός". Και ο πιο ανίδεος αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για μια ευθεία αναφορά στον Υπεράνθρβωπο του Φρειδερίκου Νίτσε. Επίσης παραπέμπει στον μυθιστορηματικό ήρωα του Ντοστογιέφσκι, Κιρίλοφ, από τους Δαιμονισμένους του αν δεν κάνω λάθος. Η φράση αυτή αποτελεί την πεμπτουσία της ύπαρξης εκείνων των ανθρώπων που αναζητούν μετά μανίας το νόημα αυτής της μάταιης ζωής τους. "Πιστεύω στο πνεύμα των ανθρώπων" είχε πει ο Αντρέ Μπρετόν, φράση που επίσης με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Τελικά υπάρχουν κάποιοι αφορισμοί (βλ. Φραντς Κάφκα) που αν και ποτέ δεν θα διατεινόμουν ότι με υποτάζουν, τελικά το κάνουν. Απλά λέω ότι ο άνθρωπος έχει σημασία και κυρίως αυτό που κρύβεται μέσα στο κεφάλι του. Πρέπει να είμαι μεγάλος ανθρωπιστής τελικά...

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Ενδιαφέρουσα διάλεξη



Διάλεξη της Dr Marie-Dominique Nenna ερευνήτριας στο C.N.R.S. (Centre National de la Recherche Scientifique - Γαλλία) με θέμα: «Πολυτελή γυάλινα αγγεία στην ελληνορωμαϊκή Αίγυπτο» τη Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008 και ώρα 20.00, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Είσοδος ελεύθερη



Πολυτελή γυάλινα αγγεία στην ελληνορωμαϊκή Αίγυπτο

Η Αίγυπτος έχει μια μακρά παράδοση στην υαλοποιία και στην υαλουργία. Με την άφιξη των Ελλήνων νέοι τύποι γυάλινων αντικειμένων εισήχθησαν, και η βιοτεχνία γυαλιού αναπτύχθηκε ακολουθώντας το γούστο των νέων πελατών. Με την εφεύρεση του φυσητού γυαλιού, γύρω στα μέσα του πρώτου αιώνα π. Χ., από υλικό πολυτελείας το γυαλί γίνεται ένα κοινό υλικό, ενώ η τεχνική του φυσητού γυαλιού διαδίδεται πολύ γρήγορα σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η Αίγυπτος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία του γυαλιού ως κέντρο υαλοποιίας, και νέες ανασκαφές στο Wadi Natrun δείχνουν ότι κατά την πρώιμη ρωμαϊκή εποχή τεράστιοι αντανακλαστικοί κλίβανοι με άγνωστες ως σήμερα διαστάσεις χρησιμοποιούνταν για την παρασκευή γυαλιού. Αποτελούσε, επίσης, γνωστό κέντρο υαλουργίας, ιδιαίτερα παραγωγής πολυτελών γυάλινων αγγείων, είτε επιζωγραφισμένων είτε εγχάρακτων.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Ο δικός μου Νταλί

Είναι κάποιοι καλλιτέχνες που αν αντικρίσεις τα έργα τους έχεις την αίσθηση (ή τη βεβαιότητα αν προτιμάτε) ότι έχουν δημιουργηθεί μόνο για σένα! Ένας τέτοιος ιδιοφυής καλλιτέχνης είναι για μένα ο Salvador Dali. Η έκθεση «Salvador Dali, ο μύθος του σουρεαλισμού» θα τεμπελιάζει στους χώρους της Δημοτικής Πινακοθήκης Θεσσαλονίκης έως τις 16 Ιουνίου. Όσοι από σας δεν ενοχλούνται από τις μύγες που επικάθονται στο πρόσωπό σας την ώρα που εργάζεστε μπορείτε να παρακολουθήσετε την εν λόγω έκθεση. Μια πληροφορία που δεν έχω ακόμη διασταυρώσει μου λέει ότι αυτή η έκθεση περιλαμβάνει έργα που έρχονται από την έκθεση του Λονδίνου, την οποία έτυχε να δοκιμάσω πριν κάποια χρόνια. Η γεύση της προσομοίαζε με αυτή της μύγας. (Όσοι έχουν δοκιμάσει μύγα ξέρουν σε τι ακριβώς αναφέρομαι).
Ωστόσο, ας κάνετε έναν κόπο (;) και ας σπεύσετε μέχρι την Πινακοθήκη. Δεν θα απογοητευτείτε. Είναι βέβαιο.
Α! Εντύπωση, μάλλον αλγεινή, μου έχουν προκαλέσει όλες οι καταχωρήσεις στις εφημερίδες που αναφέρονται στον πιο γνωστό εκπρόσωπο του σουρεαλισμού. Μάλλον εννοούν στις πλατιές μάζες, διότι διαφορετικά τα κόκαλα του Αντρέ Μπρετόν θα κάνουν πάρτι...

Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Μπουκόφσκι ο μέγας


Ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας;


Αν δεν ξεχύνεται από μέσα σου ενάντια σ' όλα τ' άλλα, μην το κάνεις. Αν δεν έρχεται, χωρίς καν να το 'χεις ζητήσει, από την καρδιά σου και το μυαλό σου και το στόμα σου και τα σπλάχνα σου, μην το κάνεις. Αν χρειάζεται να κάτσεις για ώρες κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή σου ή να καμπουριάζεις πάνω από τη γραφομηχανή σου ψάχνοντας για τις λέξεις, μην το κάνεις. Αν το κάνεις για τα λεφτά ή τη δόξα, μην το κάνεις. Αν το κάνεις γιατί θέλεις γυναίκες στο κρεβάτι σου, μην το κάνεις. Αν χρειάζεται να κάθεσαι και να γράφεις ξανά και ξανά τα ίδια, μην το κάνεις. Αν σου είναι δύσκολο και μόνο να σκέφτεσαι ότι θα το κάνεις, μην το κάνεις. Αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον άλλο, καλύτερα ξέχνα το.
Αν χρειάζεται να περιμένεις μέχρι να ουρλιάξει από μέσα σου, τότε περίμενε υπομονετικά. Κι αν δεν ουρλιάξει ποτέ από μέσα σου, κάνε κάτι άλλο. Αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου ή στη φιλενάδα ή στον φίλο σου ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε, τότε δεν είσαι έτοιμος.
Μην είσαι σαν τόσους άλλους συγγραφείς, μην είσαι σαν τόσες άλλες χιλιάδες ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς, μην είσαι πληκτικός και βαρετός και ξιπασμένος, μην κατατρώγεσαι από την αυτο- λατρεία σου. Οι βιβλιοθήκες του κόσμου χασμουριούνται από τη νύστα μπροστά στο είδος σου. Μην προσθέτεις σε αυτό. Μην το κάνεις. Αν δεν βγαίνει από την ψυχή σου σαν ρουκέτα, αν το να μείνεις ήσυχος δεν σε φέρνει στην τρέλα ή την αυτοκτονία ή τον φόνο, μην το κάνεις. Αν ο μέσα σου ήλιος δεν σου καίει τα σπλάχνα, μην το κάνεις.
Όταν θα 'ναι στ' αλήθεια η ώρα, και αν είσαι ο εκλεκτός, θα συμβεί από μόνο του και θα συνεχίσει να συμβαίνει μέχρι που θα πεθάνεις ή που θα πεθάνει μέσα σου αυτό. Δεν υπάρχει άλλο τρόπος. Και ποτέ δεν υπήρξε.

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

Η αιώνια επιστροφή

Πάντα επιστρέφει στο μυαλό μου εν είδει εδαφίου της Αποκαλύψεως μια στροφή ποιήματος που είχα γράψει πριν από πολλά χρόνια. Πάντα επιστρέφει για να μου υπενθυμίσει ότι η αγάπη όπως κι η ίδια η ποίηση είναι η κατάργηση του χρόνου.

"Ό,τι κι αν θέλω δεν μπορώ
κι ό,τι μπορώ δεν θέλω
μπορώ να θέλω ν' αγαπώ
μα ν' αγαπώ δεν ξέρω."

Ε.Α.

ΥΓ. Αχ και να 'μουν ποιητής θα τους έδειχνα εγώ!

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Το τραγούδι

Σήμερα αναγκάστηκα - επειδή το είχα ξεχάσει - να κατέβω από το γραφείο μου προκειμένου να αγοράσω τσιγάρα. Όταν λοπόν βγήκα από τον χώρο των γραφείων της εφημερίδας, έτοιμος να κατέβω την εσωτερική σκάλα, ήρθε στ' αυτάκια μου ένα πολύ όμορφο τραγουδάκι σε μια άγνωστη προς εμένα γλώσσα. Κι ήταν τόσο γλυκό το τραγούδι που νόμισα πως κάποια σειρήνα είχε έρθει και με πρόσταζε να αφήσω το λευκό κατάρτι μου (βλέπε σκέψεις μου) και να την ακολουθήσω. Μαγεμένος λοιπόν από τους θεσπέσιους ήχους ενός πλάσματος θαρρώ απόμακρου και ανεξερεύνητου κατέβηκα με βιάση τα σκαλιά θέλοντας μόνο να το γνωρίσω (το πλάσμα ή το τραγούδι;). Έφτασα ασθμαίνοντας βαριά στο ισόγειο όπου με έκπληξη αντίκρισα την καθαρίστρια να καθαρίζει υπομονετικά με ένα άσπρο πανί το ασανσέρ. Κι ήταν το στόμα της που γεννούσε αυτούς τους μεθυστικούς ήχους που με είχαν επιτάξει... Κι έμεινα άφωνος να την κοιτάζω. Είδα καλύτερα και αυτό που αντίκρισα μου έκοψε τα πόδια. Είχε το κεφάλι ενός ωδικού πτηνού άγνωστου σ' εμένα, μ' ένα ράμφος λευκό και το κορμί μιας γυναίκας μεσόκοπης. Το τραγούδι της ήταν από τα πιο όμορφα που άκουσα σε όλη τη ζωή μου. Και στα χέρια της κρατούσε ένα σκήπτρο, λευκό κι αυτό που έλαμπε. Προς στιγμήν σκέφτηκα να πάω να της μιλήσω, αλλά έπειτα το μετάνιωσα διότι δεν ήθελα να διακόψω το τραγούδι. Ύστερα πήγα και αγόρασα τσιγάρα. Επέστρεψα και εκείνη στεκόταν ατάραχη στη θέση της. Την άφησα να συνεχίσει το τραγούδι της και καθώς απομακρυνόμουν από κοντά της ανεβαίνοντας τις σκάλες, το τραγούδι λες και με προέτρεπε να μην ανέβω ποτέ. Έκλεισα την πόρτα του γραφείου πίσω μου και το τραγούδι χάθηκε. Κι η γυναίκα πουλί χάθηκε μαζί μ' αυτό...

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

Η ένταξη

Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι είμαι πλέον δόκιμο μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης. Και τώρα πάμε γι' άλλα...

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Η συνάντηση

Οι συναντήσεις του Ζακ Βασέ με τον Andre Breton ήταν καθοριστικές. Για μια από αυτές στην πρεμιέρα του "σουρεαλιστικού" έργου του Guillaume Apollinaire Les Mamalles de Tiresias, στις 24 Ιουνίου 1917 ο Breton είχε γράψει: "Ξαναβρήκα τον Βασέ στο κονσερβατουάρ Maubel. Μόλις είχε τελειώσει η πρώτη πράξη. Ένας Άγγλος αξιωματικός είχε δημιουργήσει σάλο στην πλατεία. Δεν μπορούσε να είναι άλλος απ' αυτόν. Η προκλητικότητα της παράστασης τον είχε ενθουσιάσει. Είχε μπει στην αίθουσα μ' ένα περίστροφο και απειλούσε να ρίξει στο κοινό".

Μανιφέστο του Louis Aragon

Τέρμα στους ζωγράφους, τέρμα στους λογοτέχνες, τέρμα στους μουσικούς, τέρμα στους γλύπτες, τέρμα στις θρησκείες, τέρμα στους δημοκράτες, τέρμα στους βασιλόφρονες, τέρμα στους ιμπεριαλιστές, τέρμα στους αναρχικούς, τέρμα στους σοσιαλιστές, τέρμα στους μπολσεβίκους, τέρμα στους πολιτικούς, τέρμα στους προλετάριους, τέρμα στους στρατούς, τέρμα στις αστυνομίες, τέρμα στα κόμματα, φτάνουν επιτέλους αυτές οι ηλιθιότητες, δε θέλουμε πια τίποτα, τίποτα, τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ.
Έτσι ελπίζουμε πως το καινούριο, που θα είναι ίδιο με αυτό που δε θέλουμε πια, θα φανεί λιγότερο σάπιο, λιγότερο άμεσα ΓΚΡΟΤΕΣΚΟ.

Για την αντιγραφή Ε.Α.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Ένα μικρό μανιφέστο

Ο άνθρωπος γεννήθηκε στην αταξία και σ' αυτή μια ημέρα θα επιστρέψει. Όλοι οι νόμοι που δημιούργησε κάποια στιγμή θα καταρρεύσουν. Τα πολιτικά συστήματα θα αυτοκαταστραφούν. Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού, όπως πολλοί διατείνονται. Αντίθετα είναι η τέχνη της χειραγώγησης, της ποδηγέτησης και του καταναγκασμού. Ο άνθρωπος δεν την έχει ανάγκη. Έχει ανάγκη από ελευθερία σκέψης, έκφρασης και λόγου. Κάθε είδους περιορισμός σκοτώνει το πνεύμα. Τα στεγανά σε όλες τις εκφράσεις της ζωής "πρέπει" και θα εκλείψουν. Οι διαχωρισμοί και οι ντιρεκτίβες "πρέπει" να ανήκουν στο αμαρτωλό παρελθόν. Οι κάστες, οι σέκτες, οι ομάδες ευνουχίζουν το άτομο. Το μετατρέπουν σε μικρόνοο παρατηρητή. Το παράλογο έτσι όπως το οριοθέτησε ο Albert Camus είναι το μέλλον μας. Το θέατρο του παραλόγου θα είναι το σπίτι μας και ο νεοσουρεαλισμός η ιδεολογία μας. Η φιλοσοφία έχει προ πολλού κατατροπώσει τη θρησκεία. Ο Andre Breton μάς έχει δείξει τον δρόμο. Ας τον ακολουθήσουμε, δίχως τον φόβο αν θα καταλήξουμε πουθενά. Κι αν στη διαδρομή μας κάψουν στην πυρά ή μας πετάξουν στα λιοντάρια, αυτό δεν θα είναι παρά μόνον η δικαίωση...

Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Οι πρωινοί περαστικοί Νο2

Ξανά το ίδιο δρομολόγιο για τη δουλειά. Ξανά οι περαστικοί που κινούνται αντίρροπα στον δρόμο μου. Ξανά οι σκέψεις μου - στυμφαλίδες όρνιθες που μου τσιμπάνε με οργή το μυαλό. Οι σκέψεις, αυτές οι μικρές βρώμικες κυρίες που άλλοτε παριστάνουν τις καλόβολες και ευκατάστατες, πρόθυμες να με εξυπηρετήσουν υπηρέτριες και άλλοτε παλλακίδες που συνωστίζονται σε καταγώγια βρωμερά και άθλια με μόνο σκοπό της ζωής τους να μου υποδείξουν τις πιο γυμνές ηδονές. Και τι δεν θα δινα να μπω στο μυαλό των περαστικών. Αλήθεια τι σκέφτονται κάθε πρωί όλοι αυτοί οι βλοσυροί ή βιαστικοί ή κουρασμένοι ή ράθυμοι ή νευρικοί ή άδειοι ή όλα αυτά μαζί, περαστικοί; Πολύ θα ήθελα να μάθω. Είμαι πολύ περίεργος. Είναι μια περιέργεια εγγενής και αδόλευτη. Είναι όπως εκείνη που είχα από μικρός έως και σήμερα που αναρωτιόμουνα πώς είναι να ζεις στο κορμί κάποιου άλλου ή αντίστροφα κάποιος άλλος στο δικό μου σώμα. Υπήρχαν (και υπάρχουν) μέρες που ξυπνούσα έχοντας την προσδοκία-υποψία, ίσως και τη βεβαιότητα, ότι θα βρεθώ ξαφνικά μέσα στο κέλυφος κάποιου άλλου, έχοντας τη δυνατότητα να διαχειριστώ έστω και για λίγο τη ζωή του...Και καλά με τους ζωντανούς. Με τους νεκρούς που φανταζόμουν, τι γίνεται;

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Τρέχω

Τις τρεις τελευταίες ημέρες τρέχω, τρέχω, τρέχω και δεν φτάνω. Νομίζω ότι ο Θανάσης Βέγγος ωχριά μπροστά μου. Η γραφειοκρατία με τρέλαινε από μικρό έως και σήμερα. Γι' αυτό ακριβώς όταν είχα να κάνω μια δουλειά (οποιαδήποτε δουλειά) έστελνα τη μητέρα μου. Τώρα που εκείνη είναι μακριά αναγκάζομαι να παλέψω μόνος μου το... θηρίο. Που θα πάει, κάποια νίκη θα καταφέρω. Ωστόσο, όσον αφορά στη μάχη...

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Ντοκιμαντέρ για την Πάτι

Αυλαία έριξε το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Για να είμαι ειλικρινής δεν το παρακολουθήσα όσο θα ήθελα, όσο θα έπρεπε ή όσο θα του άξιζε, αν προτιμάτε. Ωστόσο, παρακολούθησα μόνο ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή της μεγάλης ροκ ποιήτριας Πάτι Σμιθ. Το ντοκιμαντέρ περιελάμβανε επιλεγμένες σκηνές από τη ζωή της ποιήτριας-τραγουδίστριας, μετά από ενδελεχές γύρισμα δέκα ολόκληρων χρόνων. Είδα την Πάτι να επισκέπτεται τον τάφο του Μπωντλαίρ, την είδα να επισκέπται και ν' αφήνει λίγα λουλούδια στον τάφο του Γουίλλιαμ Μπλέικ, την είδα να συζητά με τον Ντύλαν και τον Γκίνγκσμπεργκ και τον Μπάροουζ. Είδα τη μπιτ γενιά που διάβαζα πιο μικρός κατά καιρούς σε διάφορα βιβλία να παίρνει σάρκα και οστά εμπρός μου. Κι ένιωσα τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Κι είδα και καθημερινές προσωπικές στιγμές της ζωής της, στο σπίτι της, στα παρασκήνια πριν βγει στη σκηνή, σε διαδηλώσεις εναντίον του Τζορτζ Μπους και φυσικά επάνω στη σκηνή. Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται για να μεγαλουργήσουν... Μικρός είχα έντονη αυτή την εντύπωση. Όσο μεγαλώνω, όμως, η ίδια εντύπωση σιγά σιγά αργοσβήνει σαν τη φλόγα ενός κεριού... Βέβαια μπορεί να είναι και η ιδέα μου!

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Η αξιοκρατία... Ποια είπατε;

Η αξιοκρατία στην Ελλάδα είναι μια έννοια πολύ, μα πάρα πολύ, παρεξηγημένη. Κάποιοι την αντιλαμβάνονται όπως τους βολεύει κάθε φορά. Δεν σας κρύβω ότι ώρες ώρες νομίζω ότι είναι εντελώς ανύπαρκτη... Όταν τη σκέφτομαι λοιπόν μου έρχονται στο μυαλό οι εξοστρακισμοί κάποιων άξιων ανθρώπων στην Αρχαία Ελλάδα. Εκεί όπου η αληθινή δημοκρατία επικρατούσε. Δεν θα επικρατεί αναξιοκρατία στη σημερινή εποχή και στη σημερινή Ελλάδα όπου οι φελοί επιπλέουν και οι άξιοι καταποντίζονται στον ωκεανό της σαπίλας, της αμάθειας, της ξεφτίλας, της δολοπλοκής και της κενότητας; Ωστόσο, δυστυχώς θα είναι πάντα έτσι, διότι η γνώση είναι δύναμη. Και κανείς δεν επιδιώκει να 'χει κοντά του ανθρώπους πιο δυνατούς από εκείνον... Ας επικρατήσουν λοιπόν οι άβουλοι, οι ανήθικοι και εκείνοι που μηχανορραφούν... Για εμάς που ζούμε στο όνειρο δεν υπάρχουν καν. Είναι αόρατοι σαν τον άνθρωπο του Γουέλς...

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Τα ανθρωπάκια

Υπάρχουν κάτι ανθρωπάκια που αν τα συγκρίνεις με τα μυγμήγκια αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο των τελευταίων. Αυτά τα ανθρωπάκια λοιπόν ενδιαφέρονται μόνο για το πως θα εφαρμόσουν την υστερόβουλη μεθοδολογία τους προκειμένου να επιζήσουν. Μοναδικός σκοπός της ζωής τους είναι να καταφέρουν του κισσού τους το πλάνο ψήλωμα, με όποιο τίμημα. Η ηθική, η ειλικρίνεια, η εντιμότητα και η ανυστεροβουλία είναι για αυτά έννοιες και λέξεις που ποτέ δεν καταχωρήθηκαν από τους γονείς τους στο λεξικό της ζωής τους. Κι είναι κρίμα διότι κάποιοι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν μ' αυτές τις αξίες γίνονται έρμαια των ορέξεών τους. Επουδενί δεν προσπαθώ να ηθικολογήσω. Απλά να καταγράψω μια πραγματικότητα που με ενοχλεί αφόρητα. Γι' αυτόν τον λόγο και πάντα θα υπερασπίζομαι το δικαίωμα να ζω στο όνειρο και όχι στην πραγματικότητα αυτών των ποταπών ανθρωπίσκων... Εκεί (στο όνειρο) πάντα είναι πιο όμορφα, η ευδαιμονία ελλοχεύει σε κάθε γωνία προκειμένου να σε κάνει δικό της και επικρατεί μόνο μια θεσπέσια ευωδιά που βρίσκει κανείς στα ποιήματα του Ελυάρ, του Μαλαρμέ, του Μπρετόν και του Απολιναίρ... Και πολλών άλλων φυσικά, η διάνοιά των οποίων ας με συγχωρήσει που τους ξεχνώ αυτή την ώρα...

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Δεν έχουμε προβλήματα

Δεν έχουμε προβλήματα. Από τη στιγμή που έχουμε την υγεία μας όλα τα άλλα περιττεύουν. Όλα είναι μέσα στο κεφάλι μας. Έκανα το μεγάλο λάθος να δω το λινκ για τη Λυδία που ανήρτησαν ο elias και η ttallou. Τελικά υπάρχουν άγγελοι στη γη, αλλά για κάποιον άγνωστο λόγο τα φτερά μερικών έχουν τραυματιστεί, ίσως ανεπανόρθωτα. Ωστόσο, πάντα θα είναι άγγελοι... για όσο υπάρχει χρόνος, καθώς και μετά την ανυπαρξία του... Η δύναμη ορισμένων ανθρώπων είναι άπειρη...

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Η χώρα του Σισύφου

Άκουσα να μιλούν για μια γυναίκα
Που τα χέρια της ήταν σύννεφα
Πλασμένα από χιόνι και μύρα
Που τα μάτια της ήταν θάλασσες
Γεμάτες ναυάγια αναμνήσεων
Που τα χείλη της ήταν κρύσταλλα
Εύθραυστα όπως η απόγνωση.
Και ζήλεψα να τη γνωρίσω
Αποζήτησα την αγκαλιά της
Εκείνη με τα παράξενα ψάρια
Που λένε ιστορίες για τον έρωτα.
Κι όταν έφτασα κοντά της
Τη ρώτησα αν τα όνειρά της
Έχουν ύπνους κι αν το
Απολειφάδι της μνήμης της
Μπορεί να με κάνει να την
Αγαπήσω.
Αυτή απάντησε πως άκουσε
Να μιλούν για κάποιον
Που όταν πέθαινε έβγαζε
Πουλιά από το στόμα του
Και που όταν γελούσε
Μια αόριστη ελπίδα τον αναστάτωνε
Και που όταν σιωπούσε
Η καρδιά του αιμορραγούσε όνειρα.
Της είπα πως αυτός ο άνθρωπος
Ήμουν εγώ κι εκείνη πιστεύοντας
Τα λόγια μου, έδεσε τα μάτια μου
Με πήρε άπ' το χέρι και μ' οδήγησε
Εκεί όπου δεν υπάρχει χρόνος
Εκεί όπου τα παιδιά μόνο γελούν και παίζουν
Εκεί όπου βασιλεύει μόνο η Αλήθεια
Εκεί όπου τα πάντα γεννιούνται αυθόρμητα
Εκεί όπου ο έρωτας είναι το χέρι
Το χάδι και το κορμί μαζί.
Ο έρωτας δεν έχει όρια!
Ζήσαμε σ' αυτή την απέθαντη χώρα
Ώσπου ν' ακούσουμε να μιλούν για
Τον μύθο του Σισύφου.

Ε.Α. (11-12-07)

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

Ο σκύλος

Μπήκε o σκύλος στα κλεφτά
κι έφαγε τα κοψίδια
κι ο μάγειρας με ξέρω γω τι
του 'σπασε τα παΐδια.

Κι οι άλλοι σκύλοι τρέξανε
τον πήραν και τον θάψαν
και για να βάλουνε μυαλό
στο μνήμα του εγράψαν:

Μπήκε ο σκύλος στα κλεφτά
κι έφαγε τα κοψίδια
κι ο μάγειρας με ξέρω γω τι
του 'σπασε τα παΐδια...

κ.ο.κ.

Αθάνατε Μπέκετ, είσαι Θεός...

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Οι πρωινοί περαστικοί

Σήμερα ξύπνησα με μια αδιόρατη εντύπωση ότι θα μπορούσα και να μην είχα ξυπνήσει ποτέ! Το παθαίνω συχνά, το παραδέχομαι. Είναι ο φόβος του "αιώνιου ύπνου" που για να πω την αλήθεια μόνο φόβος δεν θα 'πρεπε να είναι. Το λέω γιατί ποιος δεν θα 'θελε να πεθάνει μακάριος στον ύπνο του χωρίς να καταλάβει τίποτα! Χωρίς πόνο για παράδειγμα. Μετά από αυτό σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα κι έφυγα από το σπίτι. Και μετά άρχισα τη γνωστή διαδρομή προς τη δουλειά μου, την οποία κάνω καθημερινά ακολουθώντας πάντα το ίδιο δρομολόγιο. Αν και τη βαριέμαι αυτή τη διαδρομή, για κάποιον άγνωστο σ' εμένα λόγο, δεν την αλλάζω ποτέ. Περπατώ με γρήγορο βήμα και σκυμμένο το κεφάλι. Μόνο μερικές φορές σηκώνω το βλέμμα και παρατηρώ στα μάτια τους περαστικούς. Και πάντα, μα πάντα αναρωτιέμαι: Γιατί να δω αυτόν τον άνθρωπο σήμερα στον δρόμο κι όχι κάποιον άλλο; Έχει σημασία, παίζει κάποιον ρόλο; Τα βλέμματα των περαστικών που αντικρίζω είναι τυχαία; Και φτάνω στη δουλειά μου κι ακόμη σκέφτομαι τους περαστικούς. Και σήμερα γράφω γι' αυτούς. Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο γι' αυτούς... Το υπόσχομαι...

Τρίτη 4 Μαρτίου 2008

Fountain

Ιδού το μεγαλείο του καλλιτέχνη! Η Κρήνη (Fountain) του Marcel Duchamp. Την πρώτη φορά που αντίκρισα αυτό το έργο τέχνης ένιωσα κάτι να κλωτσάει τα σωθικά μου. Στη συνέχεια είχα την απορία ποιος θα τολμούσε να πιει από αυτή. Για να καταλήξω ότι ο ίδιος θα μπορούσε σίγουρα... Ίσως κι εγώ...
Μ' αρέσει η εντύπωση που σου προκαλεί. Αρχικά είναι η απέχθεια, αλλά όσο περισσότερο την κοιτάς τόσο περισσότερο την εκτιμάς. Είναι οι θελκτικές της καμπύλες, η φιλντισένια της σάρκα. Είναι σαν μια άσχημη γυναίκα που όσο περισσότερο τη βλέπεις τόσο περισσότερο ψάχνεις επάνω της κάτι όμορφο. Και στο τέλος πάντα το βρίσκεις! Ζήτω η αποθέωση του ανοίκειου!

Yπερρεαλιστικός Πειραματισμός (Έρευνα 2η)

1. Ποια είναι τα δύο αντικείμενα ή πράγματα (φυσικά ή τεχνητά) που τα θεωρείτε ως τα πλέον "ποιητικά", που σχηματίζουν δηλαδή τις πιο σπάνιες και εξαιρετικές αναπαραστάσεις, φαντασιώσεις και φυσικές συγκρούσεις;
2. Ποιοι αντικειμενικοί λόγοι μπορούν κατά τη γνώμη σας να δικαιολογήσουν αυτή την επιλογή;
3. Ποιοι υποκειμενικοί λόγοι;
4. Ποιοι άλλοι λόγοι;

Ευχαριστώ για την... κατανόηση...

Hello!!!

Αγαπητέ "isamoral" αφού το προτιμάς πάρτο στα Γαλλικά: Un coup de des jamais n' abolira le hazard! Επίσης, κεφαλαιώδης ως πρόσωπο είμαι και φαίνομαι και είμαι αυτό που δεν ήμουν πριν να γίνω. Η γραμματοσειρά δε, είναι απολύτως τυχαία. Απάντα στην έρευνα, έχει σημασία!

Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Έρευνα

Μπορείτε να πείτε ποια είναι η κεφαλαιώδης συνάντηση της ζωής σας; Μέχρι ποιου σημείου η συνάντηση αυτή σας έδωσε και σας δίνει την εντύπωση του τυχαίου; Του αναγκαίου; Παρακαλούνται να απαντήσουν όσοι επισκεφτούν το ιστολόγιο, ειδάλλως ένα νεκρό χέρι θα τους οδηγήσει στον παράδεισο της γης!

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Ο σκοπός

Ο σκοπός μου είναι η υποστήριξη του τυχαίου, του ακραίου, του ανοίκειου, του αθυρόστομου, του τερατώδους, του γελοίου, του αλλοιωμένου, του φθαρμένου και του διφορούμενου, μέσα από την παραμόρφωση, τη γελοιογράφηση, την παραποίηση των φυσικών διαστάσεων και την απόρριψη των κλασικών προτύπων. Μεντορές μου αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι είναι οι ντανταϊστές και οι σουρεαλιστές. "Ιερός" κανόνας της ζωής μου είναι ο στίχος τουΓάλλου ποιητή Στεφάν Μαλαρμέ: "Μια ζαριά δεν μπορεί να καταργήσει το τυχαίο". Αυτά για αρχή...