Ελπίδα

Η ακίνητη θάλασσα περιγελά το
Φεγγάρι-αψέντι κι ύστερα το τρομάζει με
Την ησυχία της
Το πρόσωπό σου παραβιάζει τη συνείδησή μου
Και το ποτήρι μισοάδειο χώμα
Μου κάνει ερωτήσεις ανάρμοστες, προσταχτικές
Ποτέ δεν έμαθα τον αφρό της ύπαρξής σου
Όταν το σώμα σου ήταν ιστίο λευκό στον ορίζοντα
Και ένιωθα τον ουρανό να χαμογελά
Κάτω από τα νταλικά μουστάκια του
Μόνο η ρίζα του Μανδραγόρα είχε τη μορφή σου
Κι ο ήχος της φωνής σου επιβεβαίωνε την
Παντοδυναμία της επιθυμίας
Οι άνθρωποι είναι απολύτως ίσοι στην ευτυχία
Και η υποκρισία του Θεού μόνο ένα ανάχωμα
Η έλλειψη χώρου στο όνειρό μου
Δικαιολογεί απόλυτα την απέραντη ελπίδα σου.

Ε.Α. (Εν πλω)
7-9-2008

Και για την αντιγραφή Μονόκερως