Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Y ahora que?

Και τώρα τι;
Τώρα που οι αδαείς γύρισαν το πλευρό τους
στην περιφερόμενη και φρικιαστική άγνοιά τους,
τώρα που οι κομπάρσοι έμαθαν το ρόλο του πρωταγωνιστή,
τώρα που οι γυναίκες-φόνισσες κατέληξαν ότι το έγκλημα
είναι το δεύτερο σαρκίο τους,
τώρα που οι γυμνασμένοι αερολόγοι
πνίγηκαν από το ίδιο τους το οξυγόνο,
τώρα που οι ποιητές κατέβασαν τ’ αστέρια
τα πήραν στα χέρια τους και τα ‘καναν μια χαψιά,
τώρα που η απόλυτη πανίδα του κενού
βαδίζει θριαμβευτικά προς τον θάνατο,
τώρα που αγωνιωδώς ξανανακαλύψαμε τη ζωή,
τώρα που το μηδέν δημιούργησε το μηδέν μας,
τώρα που οι Φιτζέραλντς και Χέμινγουεϊς συμφιλιώθηκαν,
τώρα που το μαύρο πάνθεον της λογοτεχνίας
δεν μας ορίζει, δεν μας εξηγεί και δεν μας προστρέχει,
τώρα που η φήμη μας δεν είναι τίποτε άλλο από ένα όνειρο,
τώρα που οι γερομπάσταρδοι και γεροδιάβολοι
αναδείχθηκαν σε τιμωρούς θεούς μας
που πάνω στο κρεβάτι τούς ζητούμε να μας κακοποιήσουν,
τώρα που η ελίτ ανακηρύχτηκε σε κότα που γεννά σάπια χρυσά αυγά,
τώρα που εξοριστήκαμε στο σπίτι μας σαν ήρωες του Κάφκα,
τώρα που ζούμε χωρίς νοσταλγία για το μέλλον μας,
το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει,
τώρα που η μοναξιά μας έγινε η πιο πρόστυχη
και πολλά υποσχόμενη ερωμένη μας,
τώρα που τα μάτια μας αγωνιούν
μήπως και δουν το χιόνι της καρδιάς τους,
τώρα που οι κουρελήδες είναι η καταδίκη μας,
τώρα που τα μυστικά μας δεν έχουν πού να κρυφτούν…
Και τώρα τι;
Ε.Α. 24-1-2013

CuRfeW

Κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, κάθισα και παρακολούθησα ένα φιλμάκι μικρού μήκους, της περυσινής χρονιάς, του σκηνοθέτη Shawn Christensen, με τίτλο Curfew. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα αντιληφθεί πως πρόκειται για ταινία μ.μ. και όταν μετά από είκοσι λεπτά, που με καθήλωσαν, είδα τους τίτλους τέλους, ένιωσα μια μεγάλη απογοήτευση. Όχι γιατί το φιλμάκι δεν ήταν σπουδαίο, με εξαιρετική σκηνοθετική ματιά και αρκούντως απαιτητικές και στιβαρές ερμηνείες, αλλά γιατί κράτησε μόνο τόσο λίγο. Είχα την αίσθηση, αν όχι την πεποίθηση, ότι θα μπορούσε να γίνει μια ταινία μεγάλου μήκους… Είναι, μάλλον, σαν τις όμορφες στιγμές της ζωής μας, που πάντα διαρκούν λίγο, και αυτό το αντιλαμβανόμαστε αφού τελειώσουν. Όπως και να ‘χει, συνιστώ ανεπιφύλακτα να δείτε την εν λόγω ταινιούλα. Αν και σκοτεινή, εκπέμπει μια υφέρπουσα αισιοδοξία και αποτελεί μια φιλοσοφική διερεύνηση του αιώνιου ερωτήματος: Να ζει κανείς, ή να μη ζει…