Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Πρόκληση


Σε προκαλώ: να βγάλεις τα ελατήρια του καναπέ σου και να τα φας με μπόλικη κέτσαπ
ν' ανοίξεις την τηλεόρασή σου και να ρουφήξεις τα καλώδιά της ένα ένα κι ύστερα να πετάξεις το άδειο κουτί απ' το μπαλκόνι
να κατεβάσεις όλα τα βιβλία της βιβλιοθήκης σου και να τους κάνεις ράθυμο ή βίαιο έρωτα
να βγεις στους δρόμους και να μοιράσεις τους νευρώνες του εγκεφάλου σου στους περαστικούς
ν' απαγάγεις κάθε σου λέξη πριν βγει από το βρώμικο στόμα σου
να παλέψεις με τα πρέπει, τα ποτέ, τα πάντα και τα δεν
να διασταυρώσεις το μνησίκακο βλέμμα σου μ' εκείνο των διανοούμενων, το αυτάρεσκα άδειο
να εξερευνήσεις την πόλη που απεχθάνεσαι και που θα σκότωνες με ευχαρίστηση
να παίξεις κλέφτες κι αστυνόμους με τα παγκάκια και τους φανοστάτες
να σταματήσεις να καθρεφτίζεις τα όνειρά σου στην οθόνη του ΑΤΜ
να γεμίσεις τις πλαστικές σακούλες του σούπερ μάρκετ με αναμνήσεις βιολογικής καλλιέργειας
να καλλιεργήσεις μεγάλες προσδοκίες για το είναι σου που δεν θα ευδοκιμήσουν
να λατρέψεις σαν θεό σου την πέτρα που επιπλέει στο νερό
να εξυμνήσεις το λογοτεχνικό λούμπεν προλεταριάτο απ' το οποίο προέρχεσαι
να υπηρετήσεις μια τέχνη αγέννητη σαν νεαρός ιερέας Μάγια
ν' αγγίξεις με τις ρώγες των δακτύλων σου τους πίνακες του Picabia
να βάλεις τρικλοποδιά στο Γυμνό που κατεβαίνει μια σκάλα του Duchamp
να δραπετεύσεις απ' τον εφιάλτη σου βλέποντας ένα νέο όνειρο...

Ε.Α. 6-12-2011

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Το παιχνίδι


Κυκλοφορεί καθημερινά με λεωφορείο γιατί με αυτό επιλέγει να μετακινείται στην εργασία του. Πάλι καλά που έχει εργασία τέτοιες εποχές, γιατί οι περισσότεροι φίλοι του (ίσως απλά γνωστοί του) δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Σκέφτεται ότι και μόνο η σκέψη ότι πρόκειται για προνόμιο τον κάνει να νιώθει ενοχές. Κατά τη διάρκεια λοιπόν όλων αυτών των καθημερινών του μετακινήσεων έρχεται σε οπτική (κάποιες φορές και σε υποτυπώδη σωματική) επαφή με δεκάδες άγνωστες φυσιογνωμίες, άγνωστους ανθρώπους. Σκέφτεται ότι μπορεί να πρόκειται για άγνωστους ποιητές, για άσημους συγγραφείς, για κακόμοιρους βιβλιοπώλες, για αιώνιους ή μη φοιτητές, για ανθρώπους του μόχθου σίγουρα στην πλειονότητά τους, για φτωχούς μη διαπλεκόμενους καθηγητές, για άπορους (αν υπάρχουν τέτοιοι) γιατρούς, για πωλήτριες, για δικηγορίσκους εν μαθητεία, για άνεργους σε αναζήτηση εργασίας, για ανέμελους ή επιμελείς μαθητές και μαθήτριες, για ασήμαντους οικοδόμους, για ποικίλους εργάτες, για κουρασμένους συνταξιούχους, για περήφανους απόστρατους, για θελκτικές κομμώτριες, για αποτυχημένους επιχειρηματίες, για ατίθασους εραστές που οδηγούνται τυφλά στο ταίρι τους και τόσους, μα τόσους άλλους... Σκέφτεται ότι πρόκειται για την κάστα των λεωφορείων, μια πολύχρωμη, πολυσύνθετη, πολυδιάστατη, ετερόκλητη και ετερογενή ομάδα πολιτών που επιλέγουν την ίδια περίπου ώρα να μετακινηθούν με το ίδιο μέσο μαζικής μεταφοράς. Παίζει πολλά διαφορετικά παιχνίδια εν αγνοία των συνταξιδιωτών του, όλα μέσα στο κεφάλι του φυσικά και όλα με την ανιδιοτελή και ασυνείδητη συνεισφορά τους, φυσικά. Θα αποκαλύψω ένα από αυτά. Όταν μπαίνει κάποιος μέσα στο λεωφορείο και κρατάει στα χέρια του ένα οποιοδήποτε έγγραφο βάζει στοίχημα μαζί του ότι θα καταφέρει να δει τι ακριβώς είναι αυτό. Όσο κι αν προσπαθούν οι κατά καιρούς ασύνειδοι συμπαίκτες του να του αποκρύψουν το πολύτιμο στοιχείο τους, να δυσχεράνουν το ήδη δύσκολο έργο της αποκάλυψης από πλευράς του, τις περισσότερες φορές βγαίνει νικητής. Όπως για παράδειγμα την τελευταία φορά που μπήκε ένας νεαρός, μάλλον φοιτητής, στο λεωφορείο και κρατούσε ένα βιβλίο πορτοκαλιού και λευκού χρώματος στη ράχη και στην περίμετρό του. Αν και ο φοιτητής διατηρούσε μια αρκετά μεγάλη απόσταση από αυτόν ήταν βέβαιος ότι επρόκειτο για το "Τούνελ" του Ερνέστο Σάμπατο. Έφερε στο μυαλό του την υπόθεση του βιβλίου και θυμήθηκε πως μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωσή του κατάλαβε ότι το είχε ερωτευτεί. Το βιβλίο αυτό καθεαυτό, τη γραφή του Σάμπατο, τη Μαρία Ιριμπάρνε Χάντερ.Θυμήθηκε ότι όπως έλεγε ο Σάμπατο, "υπάρχουν στην κοινωνία διαστρωματώσεις που σχηματίζονται από ανθρώπους με τα ίδια γούστα, και σ' αυτά τα στρώματα οι συμπτωματικές (;) συναντήσεις δεν είναι σπάνιες". Επέστρεψε στο παιχνίδι που όπως καταλαβαίνει κανείς είχε άγνωστο χρονικό ορίζοντα, ο οποίος καθοριζόταν αποκλειστικά και μόνο από τον συμπαίκτη του που ολοκλήρωνε το παιχνίδι κατεβαίνοντας στη στάση του. Ο συμπαίκτης φοιτητής τού έκρυβε με μαεστρία τον τίτλο του βιβλίου ώστε να τον αγχώνει όλο και πιο πολύ. Ωστόσο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του τελευταίου κατάφερε να επιβεβαιώσει την αρχική του υπόθεση. Επρόκειτο πράγματι για το Τούνελ. Η χαρά του ήταν ανείπωτη, αφενός γιατί κατάφερε να βρει το βιβλίο και αφετέρου διότι ένας μαθητής ή φοιτητής διάβαζε το Τούνελ, ή το πήγαινε στην ερωμένη του, ή το επέστρεφε στη δανειστική βιβλιοθήκη, δεν έχει και πολύ σημασία μεταξύ μας. Σημασία είχε ότι ο μικρός διάβαζε Σάμπατο, έναν από τους αγαπημένους του συγγραφείς. Πάντως λίγες μέρες αργότερα έπαιξε το ίδιο παιχνίδι και με μια μαθήτρια ή φοιτήτρια. Ήταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτή με αποτέλεσμα να θεωρήσει το παιχνίδι εύκολο. Όπως αποδείχτηκε δεν ήταν καθόλου τέτοιο. Η φοιτήτρια διάβαζε καθιστή το βιβλίο πάνω στα καλλίγραμμα πόδια της και μάλιστα υπογράμμιζε με μολύβι τα σημεία που την ενδιέφεραν περισσότερο, ή της φαίνονταν περισσότερο σημαντικά ή θεωρούσε ότι θα της φαίνονταν χρήσιμα στο μέλλον. Είδε κάποιον άσχετο να κάθεται όρθιος πάνω από το κεφάλι της προσηλωμένης κοπέλας και να διαβάζει αδιάκριτα το βιβλίο της. Η φοιτήτρια με τις μαύρες μπότες και τις ψηλές κάλτσες δεν τον αντιλήφθηκε. Το παιχνίδι δεν ήταν καθόλου εύκολο τελικά. Η φοιτήτρια δεν ανασήκωνε το βιβλίο ούτε για πλάκα. Αυτός από την πλευρά του είχε την υπομονή να περιμένει έως την ύστατη στιγμή που θα σηκωνόταν για να κατέβει στη στάση της. Ωστόσο, πριν το κάνει προς τεράστια απογοήτευσή του πήρε το βιβλίο της, το έβαλε με αστραπιαίες κινήσεις στην τσάντα της και αφού έφτιαξε την κοντή μαύρη φούστα της σηκώθηκε να κατέβει. Είχε χάσει το παιχνίδι, δεν είχε καταφέρει να δει, να αντιληφθεί το βιβλίο της φοιτήτριας. Μόνο στοιχείο που συνέλεξε ήταν ότι η καστανομαλλούσα το είχε αγοράσει εκείνη την ίδια μέρα από το βιβλιοπωλείο Ιανός, αφού η ανάγνωση περιοριζόταν στις πρώτες σελίδες του βιβλίου. Είχε χάσει και είχε συμβιβαστεί με την ήττα του, ωστόσο επρόκειτο για ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι...

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Book... junkies















Το παραδέχομαι! Ποτέ δεν έτρεφα συμπαθή αισθήματα για κάθε λογής κάστες, σέχτες, ομάδες, παραομάδες, κλίκες, εκλεκτικές συγγένειες, μάζες, κόμματα, αποκόμματα, συλλογικές δυνάμεις, συλλογικές διεκδικήσεις κλπ. Μάλλον μου προκαλούσαν μια φυσική τάση να καταθέσω στα πόδια τους τον βαθύτερο εσωτερικό μου κόσμο (συμπεριλαμβανομένων και των εντέρων μου).
Από μικρός είχα το μικρόβιο της ανεξαρτησίας, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Δεν ήθελα να ανήκω πουθενά, παρά μόνο σ' εμένα. Ήμουν αντίθετος στην προβατοποίηση, στον άβουλο συμμετοχικό μπιχεβιορισμό. Ήμουν αποστασιοποιημένος γιατί πάντα πίστευα ότι από κάποια σοβαρή απόσταση θα ήμουν ο λύκος που εποπτεύει-παραμονεύει το κοπάδι...
Ώσπου τελικά συνειδητοποίησα ότι, ανεπαίσθητα έστω, ανήκω κάπου. Κι αυτή η αίσθηση του ανήκειν, όχι μόνο με τρόμαξε, αλλά και μ' έκανε να αισθανθώ μικρός κι ανήμπορος όσο κι εκείνοι που αποζητούν μια ομάδα προκειμένου να ενταχθούν στους κόλπους της, να προστατευτούν κάτω από τις σιδερένιες φτερούγες της.
Ανήκω λοιπόν σε αυτή τη σέχτα των book junkies... Ποια είναι τα εξωτερικά κι εσωτερικά χαρακτηριστικά μας; Είμαστε πολλοί, δεν έχουμε συνείδηση του ανήκειν, δε φέρουμε κάποιο ιδιαίτερο εξωτερικό χαρακτηριστικό (βλ. σήμα, σχήμα, κονκάρδα, λογότυπο, χρώμα κλπ), κι όταν αντιληφθούμε ο ένας την παρουσία του άλλου, έστω κι αν δεν γνωριζόμαστε, μια άγρια λάμψη εκτοξεύεται από τα μάτια μας, μια ακατάσχετη εφίδρωση διαπερνά το κορμί μας και μια εκκωφαντική απόγνωση να μοιραστούμε τα αναγνώσματά μας διαφεντεύει το είναι μας...
Η γνωριμία μου με έναν ακόμη δυνητικό... conquistador της γνώσης πριν από λίγο καιρό, με έναν... bookjunkiemate, με έκανε να αναλογιστώ τη στρεβλή αντίληψη που είχα για την ανεξαρτησία μου... Φευ...
Μα κάποια μέρα θα συναντηθούμε όλοι σε μια μυστική υπόγεια στοά και θα ξεκινήσουμε την επανάσταση...

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Ανεξάρτητη σουρεαλιστική εικαστική παρέμβαση


Το πόσο μου αρέσουν οι αυτόνομες σουρεαλιστικές εικαστικές παρεμβάσεις είναι γνωστό σε εκείνους που με ξέρουν καλά. Μία τέτοια λοιπόν είχα την τύχη, ναι την τύχη, να παρακολουθήσω σήμερα το μεσημέρι.
Βρίσκομαι μέσα στο λεωφορείο προκειμένου να πάω στη δουλειά μου και εκεί που παρατηρώ αμέριμνος από το παράθυρο το αστικό έκτρωμα που με περιβάλλει βρίσκομαι μπροστά στην εξόχως σουρεαλιστική παρέμβαση. Βλέπω έναν άνθρωπο να επιδίδεται σε γυμναστικές επιδείξεις εν μέσω του πεζοδρομίου μιας κάθετης οδού. Συγκεκριμένα ο άνθρωπος αυτός, (εν γνώσει του ή μη, σίγουρος και άξιος απόγονος των Αντρέ Μπρετόν, Χανς Αρπ, Πωλ Ελυάρ, Ρομπέρ Ντεσνός κ.ά.), κάνει κάμψεις. Μάλιστα, εκείνο που μου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι ο ρυθμός που ακολουθεί κατά την εκτέλεση των ασκήσεων, ο οποίος είναι δαιμονιώδης. Εκτελεί τις επαναλήψεις τόσο γρήγορα που με κάνει να ανακαλέσω τον Θανάση Βέγγο. Το εν λόγω άτομο δείχνει να αγνοεί ενσυνείδητα τα έκπληκτα μάτια των περαστικών. Είναι απόλυτα συγκεντρωμένο στον σκοπό του που δεν είναι άλλος από το να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε.
Η σκηνή που περνά από τα μάτια μου δε διαρκεί παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα, ωστόσο αρκεί για να διαγράψει ένα χαμόγελο στα χείλη μου. Επικροτώ τη συγκεκριμένη εικαστική παρέμβαση και την αντιπαραβάλλω με αντίστοιχες που πραγματοποιεί μια ομάδα στη Θεσσαλονίκη. Μάλλον όχι αντίστοιχες διότι η συγκεκριμένη διατηρεί το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, δεν είναι προγραμματισμένη αλλά αφόρητα ενστικτώδης και αυθόρμητη.
Και ανεξάρτητη, κυρίως ανεξάρτητη. Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι με τέτοιες παρεμβάσεις οφείλουμε όλοι να διατρανώσουμε την αντίδρασή μας στην παρακμή στην οποία μας έχουν τάξει. Την αντίδρασή μας στην πολιτική χυδαιολογία, στην οικονομική ανέχεια, στην κοινωνική αποξένωση και τέλος στον ρατσιστικό εκμαυλισμό. Ως συνειδητοποιημένοι couch potatoes το οφείλουμε στους εαυτούς μας πρώτα και έπειτα στους υπόλοιπους να εκσφενδονίσουμε όσο πιο μακριά γίνεται τα τηλεκοντρόλ της μετανεωτερικής παγκοσμιοποιημένης προπαγάνδας...
Ήρθε ο καιρός οι οσφυοκάμπτες να... πάρουν κάποιες κάμψεις...