Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Όνειρα

Ο Λουίς Μπουνιουέλ λέει ότι τα όνειρα δεν έχουν καμία σημασία αν δεν υπάρχει μνήμη. Κι έχει δίκιο, διότι όσα όνειρα και να δει κανείς (βλέπουμε εκατομμύρια κάθε βράδυ) αν δεν μπορεί να τα θυμηθεί το πρωί τι να το κάνει! Το ίδιο κι εγώ... Προφανώς βλέπω όνειρα , αλλά δεν μπορώ να τα θυμηθώ το πρωί. Μόνο κάποια τετριμμένα θυμάμαι, όπως ότι πάω στο σχολείο φορώντας τις πυτζάμες μου, ότι πέφτω σε κάποιο βάραθρο ή τον κλασικό εφιάλτη μου (αλήθεια έχει καιρό να με επισκεφθεί), στον οποίο "βλέπω" μια παράξενη μορφή να πλησιάζει το πρόσωπό μου σε απόσταση αναπνοής και να μου μιλάει σε μια παράξενη- άγνωστη σε μένα- γλώσσα! Τα άλλα μου όνειρα όμως που είναι; Γιατί δεν τα θυμάμαι; Και τους εφιάλτες μου επίσης; Πόσο θα 'θελα να τα θυμάμαι για να γράφω ποιήματα γι' αυτά, ή ακόμη ακόμη και βιβλία. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να εξασκήσω περισσότερο το υποσυνείδητό μου. Μήπως και θυμηθώ κάποιο μου όνειρο και γίνω κι εγώ συγγραφέας ή ποιητής...

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Ισπανικό μαργαριτάρι

Fluian horizontes de sus ojos
Traia rumor de arenas en los dedos
Y un haz de suenos rotos
Sobre sus hombros tremulos
La montana y el mar sus dos lebreles
Le saltaban al paso
La montana asobrada, el mar encabritado...

Από τα μάτια του ξεχύνονταν ορίζοντες
Είχε την οχλοβοή της αρένας ανάμεσα στα δάχτυλα
Κι ένα δεμάτι σπασμένα όνειρα
Πάνω στους ώμους του
Το βουνό και η θάλασσα, τα Δυο κυνηγόσκυλά του
Αναπηδούσαν στο πέρασμά του
Το βουνό μαζεμένο, η θάλασσα αφηνιασμένη...

Θάλασσα θανάτου ερωμένη


Θάλασσα ωχρή, τα μάτια σου κινούνται αργά
σε βλέπω και θυμάμαι με ζέση
τις αγάπες μου να φεύγουν μακριά
και κλαίω, ωστόσο μ' αρέσει
μ' αρέσει πολύ.
Θάλασσα μουντή, τα χνώτα σου αχνίζουν ξανά
σε βλέπω και μακάρια ξεχνάω
τη μοναξιά μου που φτάνει γοργά
και γελάω, στ' αλήθεια γελάω
γελάω πολύ.
Θάλασσα βουβή, τη σιωπή σου ακούω καλά
σε βλέπω και γεννιέμαι με τύψεις
απ' τις στάχτες μου βγάζω φτερά
και κλαίω και έχω μια θλίψη
μια θλίψη βραχνή.
Θάλασσα νεκρή, την ψυχή σου νιώθω βαριά
σε βλέπω και πεθαίνω με ρίγη
του κουφαριού μου αφήνω τα κρύα οστά
και γελάω, σαν έχω μια λίγη
μια λίγη πνοή.
Ε. Α.
17-10-2003

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Ο Conte στην Καβάλα


Χθες το απόγευμα βγήκα για καφέ με ένα φιλικό μου ζευγάρι. Εκεί που συζητούσαμε για διάφορα θέματα έσκασε η βόμβα μεγατόνων από τον Απόστολο. "Ο Nicola Conte έκανε dj set στην Καβάλα" μου είπε. "Πήγα και τον είδα με ένα φιλαράκι", συμπλήρωσε σαν να μου έλεγε το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Θεωρώ ευτυχή συγκυρία το ότι δεν έπεσα από την καρέκλα στην οποία καθόμουν. Του απαντώ λοιπόν: "Καλά ρε φίλε, μιλάς σοβαρά;", με την έκπληξη να διαμορφώνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου! Τι άλλο θ' ακούσουμε, σκέφτηκα. Ο Conte πήγε να παίξει μουσική στην Καβάλα! Κι η Θεσσαλονίκη που βρίσκεται στον μουσικό χάρτη, αναρωτήθηκα. Αυτό το καλοκαίρι αποτελεί την επιτομή της μουσικής μου απώλειας. Έχασα τους Happy Mondays και τους Holly Fuck και National (ελέω εξετάσεων για το πανεπιστήμιο), θα χάσω James και U.n.k.l.e, ενώ μάλλον δεν πρόκειται να δω και τους Massive Attack και τους Sex Pistols. Μόνο η Madona έμεινε, αφού Tob και φίλοι προσπαθούν να με πείσουν να πάμε να δούμε την ιέρεια της ποπ. Όλα αυτά βέβαια στην Αθήνα, διότι η μπουζουκομάνα Θεσσαλονίκη κοιμάται τον ύπνο του... άμουσου! Ο Conte στην Καβάλα! Ακόμη δεν μπορώ να το χωνέψω...

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Το δέρμα των ονείρων




Όλα τα βιβλία που διαβάζω έρχονται σε μένα μ' έναν αδιόρατο, μοναδικό και απολαυστικό (sic) τρόπο. Έρχονται σε μένα λοιπόν, δεν πάω εγώ σε αυτά. Δεν ξέρω πως γίνεται. Ξέρω μόνο ότι γίνεται. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και "Το δέρμα των ονείρων" του Ρεϊμόν Κενώ, το οποίο ήρθε σ' εμένα πρόσφατα. "Θεέ" μου τι κινηματογραφικός τρόπος γραφής, τι σύμπλεγμα στους χαρακτήρες του που τη μια είναι "υπαρκτοί" και την άλλη είναι "της φαντασίας πλάσματα". Ο Ζακ Ελεήμων είναι ο Jack Charity κι ο Μισού ποιος είναι τελικά; Όλο το βιβλίο είναι μια ταινία. Όποιοι ενδιαφέρονται να τη δουν δεν θα χάσουν. Η γλώσσα σπάει κόκαλα, το χιούμορ άλλες φορές υποδόριο κι άλλες τόσο άμεσο και σκληρό. Ζήτω τα γαλλικά γουέστερν!

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Οράματα

Η βόλτα με το ανεμόπτερο του Da Vinci στο άπειρο...
Οι απύθμενες βουτιές στο αμόλυντο κέντρο ομόκεντρων σπειροειδών κύκλων...
Οι ταραχώδεις ανάσες και τα θεμελιώδη οράματα του κόκκινου οπίου.
Ο στιγερός σταλαχτίτης της στιγμιαίας έκστασης
Κι οι καταραμένοι γνώμοι επικαθήμενοι στους ώμους γενειοφόρων γιγάντων.
Οι σαλαμάνδρες του Bonfoua αργοκίνητες στο μέσον πορτοκαλεώνων.
Ανοικτίρμονες Νόρνες υφαίνουν το απολειφάδι της μοίρας μας.
Ερπετά τυλίγονται στα σώματα νεογνών πελεκάνων και ο Nostro Pellicano
παρακολουθεί το θέαμα ευτυχισμένος.
Ο Gorbes γράφει βιβλία για τέρατα, μύθους κι οράματα.
Κάτω απ' το δέρμα ρέουν οι ποταμοί της παρθένας Παταγωνίας...

Ε. Α.
29-7-2003

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Από το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού, γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανήσεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα, καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει: Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους, τό ταβάνι, τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

Άνθρωποι και αφορισμοί

Αυτόν τον καιρό διαβάζω (μεταξύ άλλων δέκα βιβλίων) τον Μύθο του Σισσύφου, του Albert Camus. Τολμώ να χαρακτηρίσω το βιβλίο ως συναρπαστικό αν και ολίγον τι "στριφνό", καθώς αποτελεί ένα δοκίμιο στο παράλογο. Μία φράση του, ωστόσο, ήρθε σαν άλλο μάννα εξ ουρανού να θρέψει τη φτωχή και πεινασμένη μου ψυχή. Η φράση είναι η εξής: "Αν δεν υπάρχει Θεός, τότε εγώ είμαι ο θεός". Και ο πιο ανίδεος αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για μια ευθεία αναφορά στον Υπεράνθρβωπο του Φρειδερίκου Νίτσε. Επίσης παραπέμπει στον μυθιστορηματικό ήρωα του Ντοστογιέφσκι, Κιρίλοφ, από τους Δαιμονισμένους του αν δεν κάνω λάθος. Η φράση αυτή αποτελεί την πεμπτουσία της ύπαρξης εκείνων των ανθρώπων που αναζητούν μετά μανίας το νόημα αυτής της μάταιης ζωής τους. "Πιστεύω στο πνεύμα των ανθρώπων" είχε πει ο Αντρέ Μπρετόν, φράση που επίσης με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Τελικά υπάρχουν κάποιοι αφορισμοί (βλ. Φραντς Κάφκα) που αν και ποτέ δεν θα διατεινόμουν ότι με υποτάζουν, τελικά το κάνουν. Απλά λέω ότι ο άνθρωπος έχει σημασία και κυρίως αυτό που κρύβεται μέσα στο κεφάλι του. Πρέπει να είμαι μεγάλος ανθρωπιστής τελικά...