Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Σημειώσεις ενός κοσμοπολίτη


Αυτόν τον καιρό έτυχε (ίσως και όχι) να διαβάζω το βιβλίο του χιλιανού συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα με τίτλο: Σημειώσεις εν καιρώ πολέμου. Πρόκειται για ένα σταχυολόγημα κάποιων σύντομων κειμένων του, κάποιων άρθρων του, κάποιων μικρών, αλλά πανέμορφων ιστοριών και κάποιων γεγονότων που επέλεξε να μοιραστεί μαζί μου, καθώς και με όλους τους άλλους αναγνώστες του.
Η κριτική του Σεπούλβεδα για τον άκρως ιμεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, η κριτική του προς το πρόσωπο του πρώην προέδρου των ΗΠΑ (και ανέκαθεν ηλίθιου) Τζορτζ Μπους Τζούνιορ, όπως και στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας Χοσέ Μαρία Αθνάρ, είναι τουλάχιστον απολαυστική και αρκούντως εύστοχη. Το κείμενό του για τον ξυλοδαρμό ενός οπαδού από τον "μεγάλο" (;) (σε ηλικία πια) ποδοσφαιριστή Ριβάλντο καταδεικνύει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο πως ένας άσημος που έμαθε να κλωτσάει ένα στρογγυλό τόπι στις βραζιλιάνικες αλάνες μετατρέπεται σε ένα πλούσιο κακομαθημένο κωλόπαιδο (sic)!
Δεν χορταίνω να διαβάζω τις μικρές ιστορίες του Σεπούλβεδα διότι μέσα από αυτές γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, μαθαίνω για τόπους που μπορεί να μην αντικρίσω ποτέ και αντιλαμβάνομαι τον ρόλο που παίζουν κάποιοι που διαχειρίζονται τις τύχες των πολλών, δίχως αιδώ. Μαθαίνω κι εγώ με τη σειρά μου να παθιάζομαι για τα μικρά, αλλά καθόλου ασήμαντα αυτού του κόσμου.
"Η πιο επικίνδυνη δικτατορία που υπάρχει σήμερα σε όλο τον κόσμο είναι αυτή τού να μη σκέφτεσαι" είχε δηλώσει ο κοσμοπολίτης συγγραφέας που εξορίστηκε από την πατρίδα του λόγω της δικτατορίας του επικίνδυνου Πινοτσέτ. Και πόσο δίκιο είχε...

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Ο ρυθμός της καρδιάς μου είναι ένας ρυθμός αιώνιος


Αντιγράφω απόσπασμα από το "Ο ρυθμός της καρδιάς μου είναι ένας ρυθμός αιώνιος" του Πωλ Ελυάρ.


Το παραλήρημα δεν διαθέτει πια φωτεινές διαφημίσεις. Η βλακεία δεν έχει πια γλώσσα για να εκφρασθεί. Δεν υπάρχουν πια εβραιόπουλα να κάψουμε στα κρεματόρια, ούτε πουτάνες που να μας προκαλούν θλίψη, ούτε στρατιώτες για να σκοτωθούν, ούτε παλιοτόμαρα να χοντραίνουν. Κανείς δεν χρειάζεται να κρύβεται, κανείς δεν έχει ανάγκη να λέει ψέμματα, δεν υπάρχει πια τίποτα να απαρνηθούμε. Δεν υπάρχουν πια διανοούμενοι, ούτε εγχειρίδια για να αυτοεκτιμηθούμε ή να αυτοπεριφρονηθούμε ανάλογα αν οι τσέπες μας είναι τρύπιες ή γεμάτες μέχρι σκασμού. Το παρελθόν είναι ένα σπασμένο αυγό, το μέλλον ένα αυγό που επωάζεται. Το παρόν, είναι η καρδιά μου. Ο ρυθμός της καρδιάς μου είναι ένας ρυθμός αιώνιος.

Τα μονοπάτια και οι Δρόμοι της Ποίησης

Δίχως στιγμή πια να διστάσω


Αυτοσχεδίασα μια ευτυχία για να πέσω μέσα
Μα όλο διστάζω να βουτήξω
Έχω μάθει μάλλον να 'μαι απελπισμένος
Και δε σκοπεύω σύντομα
Ν' απαρνηθώ τη φύση μου.
Οι άνθρωποι με κοίταζαν κι έβλεπαν άλλον.
Εκείνον που τους πρόσφερα απλόχερα
Διότι αν τους έδειχνα εμένα θα έφριτταν
Θα ζήλευαν και σίγουρα θα καιροφυλακτούσαν.
Κατασκεύασα έναν κήπο από ρώγες
Και από σύννεφα διογκωμένα σα σπουργίτια
Φύτεψα έναν θεό-νάνο μήπως και μεγαλώσει
Και κάθισα και σκέφτηκα πόσους έχω προδώσει.
Απεχθανόμουνα τα ψεύδη τους, μα όλο
Εκεί κοντά θα τριγυρνούσα σαν μαικήνας,
Περιφρονούσα τις ιδέες τους, μα όλο
Μ' αυτές καταπιανόμουνα σαν ύαινα
Που 'γλυφε το αθέλητο δέρμα χωρίς να το
Κατασπαράζει.
Έβρισκα ευχαρίστηση να παίζω με τα
Αισθήματα των άλλων,
Να ρίχνω σε πηγάδια την αγάπη τους,
Να τους κοιμίζω κι ύστερα
Να τους τρέφω μ' εφιάλτες,
Να τους γεμίζω το μυαλό με εικασίες
Κι όταν ξυπνούν να τους σκοτώνω
Δίχως στιγμή πια να διστάσω.

Ε.Α. 22-10-2009

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Ο Θ. που με φώναζε Κρίστο...


Κάπου στο Ταξίδι στην άκρη της νύχτας ο Σελίν γράφει ότι "δεν θα 'ταν καθόλου άσκημα αν υπήρχε κάποιο κόλπο για να ξεδιακρίνεις τους καλούς από τους κακούς".

Ε, λοιπόν δεν ξέρω αν βρήκα το κόλπο, αλλά σήμερα σίγουρα βρήκα μια ένδειξη...

Από τή στιγμή που επέστραψα στη Θεσσαλονίκη για δεύτερη φορά, ελέω στρατιωτικού καθήκοντος (sic), δε ζούσα και στις πιο νεόδμητες πολυκατοικίες της πόλης. Ίσα ίσα άκριβώς το αντίθετο. Αυτό βέβαια δεν έδειχνε να με αποθαρρύνει ιδιαίτερα, παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετώπιζα στα διαμερίσματα όπου έμεινα, κυρίως υδραυλικής και ηλεκτρολογικής φύσης. Κάπως έτσι έτυχε να γνωριστώ με τον Θ., ένα παιδί που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου, παρότι έχω ξεχάσει πώς ακριβώς συνέβη η πρώτη μας γνωριμία. Δεν έχει και μεγάλη σημασία άλλωστε. Ο Θ. ήταν ένα παιδί, πάνω κάτω στην ηλικία μου, μάλλον συνομίληκός μου, με ξανθά μαλλιά, μεγάλα εκφραστικά γαλανά μάτια και μικρό ανάστημα. Ήταν η επιτομή αυτού που λένε "σκληρά εργαζόμενος νέος", εργατικός, από το πρωί έως το βράδι με τη φόρμα εργασίας του. Όσες φορές χρειάστηκε να τον καλέσω να με βοηθήσει με τις διαρροές, τις υδραυλικές κακοτεχνίες - ανωμαλίες του εκάστοτε σπιτιού μου, ήταν πάντα εκεί, ακόμα και τις Κυριακές. Πάντα με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη του με εξυπηρετούσε, αντιμετώπιζοντας κάθε πρόβλημα και πολλλές φορές αρνούμενος να μου πάρει χρήματα! Τον θυμάμαι να μου λέει: "Κρίστο, δώσε ό,τι νομίζεις!" Με έλεγε Κρίστο διότι γενέτειρά του ήταν η Αλβανία, αλλά σε πολύ μικρή ηλικία ήλθε με τον αδελφό του στη Θεσσαλονίκη αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα. Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι βάζοντας ταμπέλες, διακρίνοντας τους άλλους ανάλογα με το χρώμα, την υπηκότητά τους ή τη γλώσσα τους, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να δημιουργούν μίση και έχθρες, ουσιαστικά ανύπαρκτες.

Με τον Θ. ήμασταν γείτονες. Κάθε φορά που με συναντούσε τυχαία στο δρόμο πάντα με καλημέριζε, με χαιρετούσε και το καλοσυνάτο του χαμόγελο διαγραφόταν πάλι στα χείλη του. Μάλιστα, έδειχνε ειλικρινές ενδιαφέρον για τη δουλειά μου, ρωτώντας με για το ραδιόφωνο, την τηλεόραση ή την εφημερίδα. Με ρωτούσε πάντα τι κάνει η Χ. την οποία έλεγε Κ. Πάντα, όταν με έβλεπε, σταματούσε να μου μιλήσει. Τον συμπαθούσα πολύ τον Θ. διότι στα μάτια του αντικατοπτριζόταν η καλοσύνη, η ευαισθησία, η αθωότητα...

Κάποιο πρωί πριν λίγο καιρό δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τη Χ. με το οποίο με ενημέρωνε ότι ο Θ. ήταν νεκρός. Είδε ένα χαρτί σε μια κολώνα. Δεν το πίστευα. Αρνιόμουν να το χωνέψω. Ωστόσο ήταν αλήθεια. Την τελευταία φορά που τον είχα δει ήταν φανερά αδυνατισμένος και η υγεία του φαινόταν πολύ κλονισμένη. Τον ρώτησα τι είχε και συνοφρυωμένος, ίσως για πρώτη φορά μπροστά μου. μου απάντησε μονολεκτικά: "Προβλήματα". Του συνέστησα να προσέχει την υγεία του, σεβόμενος την ανάγκη του να μη μου μιλήσει περαιτέρω. Τον αποχαιρέτησα κι ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.

Σήμερα βρήκα τον αδελφό του στο δρόμο και του μίλησα. Μου είπε ότι όλοι είναι συγκλονισμένοι διότι ο Θ. επέλεξε να φύγει πρόωρα. Δεν ήξερα τι να του πω. Ένιωθα τις λέξεις να ζυγίζουν τόνους ολάκερους, το στόμα μου πιο στεγνό κι από έρημο. Όταν μου έκανε την ερώτηση "γιατί οι καλοί να φεύγουν", σάστισα. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Ένιωθα ανίκανος να νιώσω τον πόνο του, ένιωθα ότι η κάθε λέξη που εκστόμιζα δεν είχε κανένα μα κανένα απολύτως νόημα.

Θυμήθηκα τα λόγια του Σελίν και κατάλαβα ότι οι καλοί φεύγουν πιο γρήγορα κι ότι ώσπου να βρεις το κόλπο για να ξεχωρίσεις τους καλούς από τους κακούς είναι πολύ αργά. Οι καλοί έχουν ήδη φύγει. Ίσως το κόλπο να είναι αυτό ακριβώς. Ότι οι καλοί φεύγουν πρόωρα...

Κατάλαβα και κάτι ακόμη. Ότι όσοι αρνούνται να μεγαλώσουν, όσοι παραμένουν ευαίσθητοι γίνονται τροφή για τα θηρία. Τα θηρία είναι εκείνοι που σταδιακά εξαγριώνονται, απανθρωπίζονται, στιλβώνονται με απανθρωπιά και που όπως αναφέρει ο Σελίν: "Δεν ξέρουν ποιους να ξυπνήσουν πια γερνώντας, τους ζωντανούς ή τους νεκρούς".


ΥΓ προς τον φίλο Ανδρέα: Ο θάνατος δεν είναι η πηγή έμπνευσής μου, ωστόσο δεν θα σταματήσω να γράφω γι' αυτόν...

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Αποκάλυψη του κόσμου


Αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα από το "Ελευθερία ή έρωτας!" του Ρομπέρ Ντεσνός:


...Από το ανοιχτό παράθυρο κοιτούσαμε τα σύννεφα να πρήζονται μακριά, πίσω από το τσίρκο των γκαζοζέν, και να απειλούν τη θερμή λαχανιασμένη πόλη. Η μυρωδιά των καλοκαιριάτικων πεζοδρομίων ανέβαινε ζαλιστική, και οι πόθοι οι ερωτικοί γίνονταν πιο βαρείς και πιο ζοφώδεις. Η Μαμπέλ κι εγώ, σφιχταγκαλιασμένοι, άλαλοι, κοιτούσαμε.

"Σηκώθηκα. Άρπαξα από ένα ράφι ένα μεγάλο μπουκάλι άρωμα και σταγόνα τη σταγόνα άρχισα να απλώνω το περιεχόμενό του στο κορμί αυτής της γυναίκας. Η μια μετά την άλλη οι σταγόνες έπεφταν στις μυτερές κορυφές του στήθους, στον αφαλό, σε κάθε δάχτυλο, στο λαιμό, στα πιο βαθιά, στα μύχια της. Όταν κάποτε έμαθα ότι έμελλε να πεθάνει από αυτή την ηδονή που την έδενε κόμπο στο ντιβάνι, με έπιασε φρενίτιδα. Οι σταγόνες έπεφταν στα ρουθούνια, στα μάτια, στο στόμα. Σύντομα το κορμί της είχε ποτιστεί ολόκληρο.

"Μια ανάσα σπασμωδική ήταν πάνω της το μόνο σημάδι ζωής, όταν πρόσεξα ότι το φιαλίδιο ήταν άδειο. Η μυρωδιά του αρώματος απλωνόταν στο δωμάτιο. Είχα μεθύσει από το όνειρο. Έσπασα το λαιμό της μπουκάλας και έμπηξα το πριονωτό απομεινάρι διαδοχικά στα μάτια, στα χείλη, στην κοιλιά, στο στήθος.

"Έπειτα έφυγα βουτηγμένος ολόκληρος στο τριπλό άρωμα του αίματος, του έρωτα και του κεχριμπαριού.

"Έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

"Από καιρό σε καιρό περνάω από αυτόν το δρόμο. Κοιτάζω το ανοιχτό παράθυρο όπου ακόμα σαλεύει η κουρτίνα. Φαντάζομαι τη Μαμπέλ με τα μάτια κατακόκκινα από το πηγμένο αίμα. Και φεύγω"...

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Δώς μου αυτή τη γεύση...




Θεωρούσα ότι η εξαΰλωση ήταν αποκλειστικό προνόμιο του πειράματος της Φιλαδέλφειας, αν και νομίζω ότι αυτό δεν αποδείχτηκε ποτέ τελικά. Ωστόσο, αυτή ήταν η πεποίθησή μου έως και την περασμένη Πέμπτη, οπότε μαζί με τη Χ. βρεθήκαμε στη συναυλία του Κ. Β. στη Βαβυλωνία.


Ξεκίνησαν οι Elica μέσα στις πορτοκαλιές (sic) φόρμες εργασίας τους και δεν ήταν καθόλου μα καθόλου κακοί. Απλά ο ήχος τους έχανε λίγο και τα φωνητικά ακουγόντουσαν κάπως απόμακρα! Στη συνέχεια ανέβηκε στη σκηνή ο έχων γενέθλια (τούρτες, κεριά και παρόμοιες αηδίες ευτυχώς δεν έπαιξαν), Κωνσταντίνος, πιο προσιτός κι από τον μπάρμαν του στεκιού σου και πιο ενθουσιώδης από 15χρονο. Ξεκίνησε με κυρίως παλιά γνωστά τραγούδια από την προσωπική του δισκογραφία (Στέρεο Νόβα δεν ακούσαμε) και ακολούθως ανέβηκαν στη σκηνή οι Handy Park για να τον συνοδεύσουν με μια γερή ηλεκτρική δόση από κιθάρες, μπάσο (και τι μπάσο!) και ντραμς στην ηλεκτρική και όχι ηλεκτρονική διάσταση - διασκευή κάποιων αγαπημένων μας κομματιών. Το τρίτο και καλύτερο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μέρος ήταν το πιο χορευτικό. Ήταν η στιγμή που όλοι αρχίσαμε να χορεύουμε σαν τρελοί, ήταν η στιγμή που η μουσική σε εξαϋλώνει, σε παίρνει από κει που βρίσκεσαι και σε ταξιδεύει σε τοπία που δε φαντάστηκες ποτέ, σε περιοχές που το όνειρο αδυνατεί, ίσως, να κατασκευάσει.


Η εξαΰλωσή μου όμως δεν αναφέρεται μόνο στην υπέροχη μουσική και την απίστευτη ενέργεια που πήραμε από τον Κωνσταντίνο και που του την επιστρέψαμε απλόχερα! Οφείλεται και στον κόσμο που είδα να με περιτρυγυρίζει! 'Ηταν σαν να μην βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη, αλλά στην Αθήνα. Ο κόσμος ήταν cool, ντυμένος απλά, αλλά όμορφα και όχι επιτηδευμένα - κιμπάρικα - Θεσσαλονικιώτικα! Και χόρευε! Χόρευε ειλικρινά, ελεύθερα, αβίαστα, ανερυθρίαστα... Τα τρένα περνούσαν παράλληλα κατά μήκος της σκηνής και έδεναν εντελώς αρμονικά με το περιβάλλον. Ήμουν αλλού, βρισκόμουν στην Αθήνα, βρισκόμουν στο Βερολίνο, βρισκόμουν εκεί που ονειρευόμουν, έχοντας πλάι μου αυτή που ονειρευόμουν...


Ο Κωνσταντίνος έκλεισε τη συναυλία με ένα από τα πιο αγαπήμένα μου τραγούδια, το "Δώς μου αυτή τη γεύση" καταφέρνοντας να μας δώσει τη γεύση του πειράματος της Φιλαδέλφειας, τη γεύση της εξαΰλωσης...

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Le coup de des (Το ρίξιμο των ζαριών)




"Χωρίς πολλά λόγια, σε μια πράξη, όπου παίζεται η τύχη, η τύχη πάντοτε πραγματοποιεί την ιδέα της με τη βεβαίωση ή την άρνηση του εαυτού της. Μπροστά στην ύπαρξή της, η άρνηση κι η κατάφαση είναι προορισμένες ν' αποτύχουν. Κλείνει μέσα της τον παραλογισμό, τον προϋποθέτει, σε μια κατάσταση όμως λανθάνουσα, και την εμποδίζει να υπάρχει: ότι επιτρέπει στο Άπειρο να υφίσταται.


Le Cornet est la Corne de licorne - d' unicorne!"




Stephane Mallarme


Επέστρεψα με αυτό το χωρίο από το δραματοποιημένο ποίημα του Mallarme, θέλοντας να συνεχίσω, ει δυνατόν επ' άπειρον, τη συζήτηση πάνω στον νόμο των πιθανοτήτων, των κρυφών αδιόρατων σχέσεων και της δύναμης του τυχαίου, την οποία με τόσο πάθος υπεραμύνομαι. Ο Stephane είναι ο μέντοράς μου, δίχως να το ξέρει φυσικά. Το τυχαίο με έφερε κοντά του, κοντά στα γραπτά του, κοντά στην ιδιοφυία του. Το "unicorne" του, σχετίζεται υπογείως με τον τίτλο τούτου εδώ του blog! Το τυχαίο μου, εμπερικλείει τον παραλογισμό, την αιτιότητα, την αλλαγή, το άπειρο... Μια ζαριά μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή μας, μια ζαριά μπορεί να διευθετήσει τα αδιευθέτιστα, μια ζαριά μπορεί να μας φέρει κοντά! Ή

και μια ζαριά μπορεί να μας απογοητεύσει, να μας πάει πίσω, να μας αποτρέψει... Ωστόσο, πάντα θα υπάρχει επόμενη! Μέχρι να σβήσουμε τα μάτια... Αλλά ίσως και μετά... Γι' αυτό ας ρίξουμε τα ζάρια της ζωής μας άφοβα, το τυχαίο θα καθορίσει την ύπαρξή μας και θα μας οδηγήσει σε δρόμους που δε φανταστήκαμε ποτέ!

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Κρυφές αδιόρατες σχέσεις


Είναι κάποιες φορές που νιώθω ότι με ορισμένους συγγραφείς με συνδέει μια σχέση πιο βαθιά από αυτή του απλού αναγνώστη τους. Είναι μια σχέση αδιόρατη, εσωτερική, μοναδική, καρμική ίσως ίσως... Ένας από αυτούς τους συγγραφείς είναι ο Αργεντινός Χούλιο Κορτάσαρ. Η πρώτη "γνωριμία" μου μαζί του σημειώθηκε πολύ ετερόκλητα και υποσυνείδητα θα τολμούσα να παρατηρήσω. Ήμουν στον "Ραγιά", το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο εν Θεσσαλονίκη, όπου περιεργαζόμουν τα ράφια με τα βιβλία, μια προσφιλής μου συνήθεια-τακτική, χωρίς όμως να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, απλά κοιτούσα τίτλους και ονόματα συγγραφέων. Σαν από "θαύμα", σαν ένα χέρι να έσπρωξε το δικό μου χέρι, πήρα μία συλλογή διηγημάτων του Κορτάσαρ (νομίζω(ήταν το "Οκτάεδρο") και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους... (Κάτι μου θύμιζε αυτό το όνομα, αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς...)
Κάτι αντίστοι χο έγινε και την περασμένη Κυριακή, οπότε πήγα να αγοράσω εφημερίδες από τον πολύ συμπαθή κύριο Νίκο, όπως μου αρέσει να τον αποκαλώ. Κάθε Κυριακή, λοιπόν, διαλέγω και αγοράζω μία εκ των εφημερίδων, Καθημερινή, Βήμα και Ελευθεροτυπία. Την περασμένη Κυριακή πήρα την απλή έκδοση της Καθημερινής. Πήγα σπίτι διάβασα τις πολιτικές και κοινωνικές ειδήσεις, αλλά δεν "πείραξα" τις Τέχνες. Μάλιστα όταν η Χ. μου ζήτησε να δει το εν λόγω ένθετο της εφημερίδας, της το απαγόρευσα ρητώς, διότι όπως της εξήγησα δεν θα είχα την ευχαρίστηση να το τσαλακώσω με τα ίδια μου τα χέρια, κάτι που ευτυχώς σεβάστηκε.
Τη Δευτέρα, ωστόσο, ήρθε η ώρα να δω το ένθετο, το οποίο ξεφυλλίζοντας έφερε φευγαλέα στα μάτια μου μια γνωστή φυσιογνωμία. Ήταν η ίδια φωτογραφία του Χούλιο, με αυτή που υπάρχει και στο εξώφυλλο του βιβλίου του "Το Κουτσό", εκδ. Εξάντας, το οποίο διαβάζω (;) αυτή την εποχή... Τι κάνει αυτός εδώ, αναρωτήθηκα, λες και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να τον αντικρίσω σε ένα ένθετο για τις τέχνες! Διάβασα με μανία το κείμενο της Αγγελικής Στουπάκη με τίτλο "Ο λογοτεχνικός θησαυρός του Χ. Κορτάσαρ" (8-3-2009). Ενθουσιάστηκα όταν έμαθα ότι θα κυκλοφορήσουν ανέκδοτα διηγήματα, ποιήματα και λοιπά γραπτά του σε μια νέα συλλογή κειμένων με τον τίτλο "Αναπάντεχα Χαρτιά". Και ολοκληρώνοντας το άρθρο σκέφτηκα: Τι πιθανότητες είχα να αγοράσω το Βήμα ή την Ελευθεροτυπία αυτή την Κυριακή;

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Πέταξαν τα πουλάκια

Ο Παλαιοκώστας και ο Ριτζάι πέταξαν σαν πουλάκια προς την ελευθερία τους (δις) κάνοντας χρήση του μοναδικού αξιόπιστου μέσου για αποδράσεις: του ελικοπτέρου. Οι άνθρωποι σε λίγο θα μπούνε στο βιβλίο Γκίνες ως οι φυγάδες που έχουν αποδράσει από τις ίδιες φυλακές, με το ίδιο μέσο, με τον ίδιο κι απαράλλαχτο κινηματογραφικό τρόπο... Και το κράτος παράλυτο μένει απαθές να τους κοιτά να απομακρύνονται προς την πολυπόθητη ελευθερία τους. Βεβαίως μέχρι να τους ξανασυλλάβουν και να ξαναυπάρξει νέα φορά. Διότι θα υπάρξει. Όσο το κράτος βαυκαλίζεται και οι αρμόδιοι ανταλλάσσουν ευθύνες, τόσο θα μεγαλώνει η Λερναία Ύδρα της σαπίλας και της σαθρότητας του συστήματος...
Σαν βγεις στην έξοδο από Κορυδαλλό, να εύχεσαι να υπάρχει θέση στο ελικόπτερο...

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Μην ανησυχείτε...

«Μην ανησυχείτε. Σε όλες τις γωνιές παραφυλάνε μπάτσοι. Αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους», έγραψαν αν δεν κάνω (πάλι) λάθος οι Αντρέ Μπρετόν και Πωλ Ελυάρ, στην Άμωμο Σύλληψη, ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία. Πόσο επίκαιρο ακούγεται στις μέρες μας το συγκεκριμένο απόφθεγμα; Ο έρωτας, ο λυτρωτής των πάντων, μας εξαϋλώνει δίνοντάς μας τη δυνατότητα να αποφέυγουμε τις εξοστρακισμένες σφαίρες...
Θυμήθηκα ακόμη μία επίκαιρη φράση: «Θα νικήσουν οι συνασπισμένες δυνάμεις τού "γιατί όχι" και του "ζην οπωσδήποτε", θα είναι η τελευταία σταυροφορία πνεύματος», το οποίο έγραψε ο Λουί Αραγκόν.
Γιατί όχι, λοιπόν, σε μια νέα ιδεολογική επανάσταση, σε μια πολιτιστική αναγέννηση, σε ένα νέο μανιφέστο του αντικομφορμισμού και της αχόρταγης επιδίωξης του έρωτα; Οι διανοούμενοι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και η κοινωνία αποχαυνώνεται εμπρός από τους τηλεοπτικούς της δέκτες. Ως πότε; Τα όνειρά μας θα επικρατήσουν, θέλουν δε θέλουν κάποιοι...