Δίχως στιγμή πια να διστάσω

Αυτοσχεδίασα μια ευτυχία για να πέσω μέσα
Μα όλο διστάζω να βουτήξω
Έχω μάθει μάλλον να 'μαι απελπισμένος
Και δε σκοπεύω σύντομα
Ν' απαρνηθώ τη φύση μου.
Οι άνθρωποι με κοίταζαν κι έβλεπαν άλλον.
Εκείνον που τους πρόσφερα απλόχερα
Διότι αν τους έδειχνα εμένα θα έφριτταν
Θα ζήλευαν και σίγουρα θα καιροφυλακτούσαν.
Κατασκεύασα έναν κήπο από ρώγες
Και από σύννεφα διογκωμένα σα σπουργίτια
Φύτεψα έναν θεό-νάνο μήπως και μεγαλώσει
Και κάθισα και σκέφτηκα πόσους έχω προδώσει.
Απεχθανόμουνα τα ψεύδη τους, μα όλο
Εκεί κοντά θα τριγυρνούσα σαν μαικήνας,
Περιφρονούσα τις ιδέες τους, μα όλο
Μ' αυτές καταπιανόμουνα σαν ύαινα
Που 'γλυφε το αθέλητο δέρμα χωρίς να το
Κατασπαράζει.
Έβρισκα ευχαρίστηση να παίζω με τα
Αισθήματα των άλλων,
Να ρίχνω σε πηγάδια την αγάπη τους,
Να τους κοιμίζω κι ύστερα
Να τους τρέφω μ' εφιάλτες,
Να τους γεμίζω το μυαλό με εικασίες
Κι όταν ξυπνούν να τους σκοτώνω
Δίχως στιγμή πια να διστάσω.

Ε.Α. 22-10-2009