Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Η χώρα του Σισύφου

Άκουσα να μιλούν για μια γυναίκα
Που τα χέρια της ήταν σύννεφα
Πλασμένα από χιόνι και μύρα
Που τα μάτια της ήταν θάλασσες
Γεμάτες ναυάγια αναμνήσεων
Που τα χείλη της ήταν κρύσταλλα
Εύθραυστα όπως η απόγνωση.
Και ζήλεψα να τη γνωρίσω
Αποζήτησα την αγκαλιά της
Εκείνη με τα παράξενα ψάρια
Που λένε ιστορίες για τον έρωτα.
Κι όταν έφτασα κοντά της
Τη ρώτησα αν τα όνειρά της
Έχουν ύπνους κι αν το
Απολειφάδι της μνήμης της
Μπορεί να με κάνει να την
Αγαπήσω.
Αυτή απάντησε πως άκουσε
Να μιλούν για κάποιον
Που όταν πέθαινε έβγαζε
Πουλιά από το στόμα του
Και που όταν γελούσε
Μια αόριστη ελπίδα τον αναστάτωνε
Και που όταν σιωπούσε
Η καρδιά του αιμορραγούσε όνειρα.
Της είπα πως αυτός ο άνθρωπος
Ήμουν εγώ κι εκείνη πιστεύοντας
Τα λόγια μου, έδεσε τα μάτια μου
Με πήρε άπ' το χέρι και μ' οδήγησε
Εκεί όπου δεν υπάρχει χρόνος
Εκεί όπου τα παιδιά μόνο γελούν και παίζουν
Εκεί όπου βασιλεύει μόνο η Αλήθεια
Εκεί όπου τα πάντα γεννιούνται αυθόρμητα
Εκεί όπου ο έρωτας είναι το χέρι
Το χάδι και το κορμί μαζί.
Ο έρωτας δεν έχει όρια!
Ζήσαμε σ' αυτή την απέθαντη χώρα
Ώσπου ν' ακούσουμε να μιλούν για
Τον μύθο του Σισύφου.

Ε.Α. (11-12-07)

Δεν υπάρχουν σχόλια: