Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Οι πρωινοί περαστικοί

Σήμερα ξύπνησα με μια αδιόρατη εντύπωση ότι θα μπορούσα και να μην είχα ξυπνήσει ποτέ! Το παθαίνω συχνά, το παραδέχομαι. Είναι ο φόβος του "αιώνιου ύπνου" που για να πω την αλήθεια μόνο φόβος δεν θα 'πρεπε να είναι. Το λέω γιατί ποιος δεν θα 'θελε να πεθάνει μακάριος στον ύπνο του χωρίς να καταλάβει τίποτα! Χωρίς πόνο για παράδειγμα. Μετά από αυτό σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα κι έφυγα από το σπίτι. Και μετά άρχισα τη γνωστή διαδρομή προς τη δουλειά μου, την οποία κάνω καθημερινά ακολουθώντας πάντα το ίδιο δρομολόγιο. Αν και τη βαριέμαι αυτή τη διαδρομή, για κάποιον άγνωστο σ' εμένα λόγο, δεν την αλλάζω ποτέ. Περπατώ με γρήγορο βήμα και σκυμμένο το κεφάλι. Μόνο μερικές φορές σηκώνω το βλέμμα και παρατηρώ στα μάτια τους περαστικούς. Και πάντα, μα πάντα αναρωτιέμαι: Γιατί να δω αυτόν τον άνθρωπο σήμερα στον δρόμο κι όχι κάποιον άλλο; Έχει σημασία, παίζει κάποιον ρόλο; Τα βλέμματα των περαστικών που αντικρίζω είναι τυχαία; Και φτάνω στη δουλειά μου κι ακόμη σκέφτομαι τους περαστικούς. Και σήμερα γράφω γι' αυτούς. Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο γι' αυτούς... Το υπόσχομαι...

1 σχόλιο:

Unknown είπε...

Μάλλον μόλις έγραψες την αρχή του πρώτου κεφαλαίου...