Η χρηματοπιστωτική κρίση, τον τελευταίο καιρό και σε όλο και εντονότερο βαθμό πια, αφήνει τα σημάδια της στις ταλαιπωρημένες τσέπες των Ελλήνων πολιτών… που χάσκουν χρεοκοπία, όπως τραγουδά χαρακτηριστικά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι του «Φοβάμαι».
Εν μέσω λοιπόν αυτής της παγκόσμιας ύφεσης κάποιοι φίλοι μου από την Άρτα που επισκέφθηκαν την πόλη μας είχαν την ατυχή (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) έμπνευση να απολαύσουν την περασμένη Κυριακή τον καφέ τους στο περιστρεφόμενο καφέ του Πύργου του ΟΤΕ. Η διάθεσή τους ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη, η εμπειρία να ατενίσουν τη Θεσσαλονίκη από ψηλά φάνταζε προκλητικά όμορφη και κατά συνέπεια δεν ήθελαν να τη χάσουν με τίποτα.
Όλα ξεκίνησαν ιδανικά. Το καφέ ήταν άνετο και ζεστό, η εξυπηρέτηση γρήγορη και ευγενική και η θέα μαγευτική. Ωστόσο, η μουσική που έπαιζε από τα ηχεία δε συμβάδιζε με το περιβάλλον, αφού διάφορα «σκυλοτράγουδα» διαδέχονταν το ένα το άλλο. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Τα αυτάκια τους έκαναν υπομονή για χάρη της θέας! Ωστόσο, το χειρότερο τους περίμενε όταν ήλθε ο λογαριασμός. Για δύο καφέδες και μία σοκολάτα κλήθηκαν να πληρώσουν 24 ευρώ, παρακαλώ. Εντάξει, δεν λέω, ωραία είναι η θέα της πόλης από ψηλά, αλλά όχι και οχτώ ευρώ ο καφές. Ούτε στον πύργο του Άιφελ να τον έπιναν… Και σαν να μην έφτανε αυτό όταν θέλησαν να πιούνε έναν καφέ σε παραλιακή καφετέρια, δεν τους επιτράπηκε η είσοδος διότι, ήταν… μεσήλικες. Ο κοινωνικός ρατσισμός σε όλο του το μεγαλείο. Λίγη αιδώς κύριοι. Άντε να δούμε αν θα θελήσουν να ξαναπιούνε καφέ στη φραπεδούπολή μας…
Εν μέσω λοιπόν αυτής της παγκόσμιας ύφεσης κάποιοι φίλοι μου από την Άρτα που επισκέφθηκαν την πόλη μας είχαν την ατυχή (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) έμπνευση να απολαύσουν την περασμένη Κυριακή τον καφέ τους στο περιστρεφόμενο καφέ του Πύργου του ΟΤΕ. Η διάθεσή τους ήταν ιδιαίτερα ευχάριστη, η εμπειρία να ατενίσουν τη Θεσσαλονίκη από ψηλά φάνταζε προκλητικά όμορφη και κατά συνέπεια δεν ήθελαν να τη χάσουν με τίποτα.
Όλα ξεκίνησαν ιδανικά. Το καφέ ήταν άνετο και ζεστό, η εξυπηρέτηση γρήγορη και ευγενική και η θέα μαγευτική. Ωστόσο, η μουσική που έπαιζε από τα ηχεία δε συμβάδιζε με το περιβάλλον, αφού διάφορα «σκυλοτράγουδα» διαδέχονταν το ένα το άλλο. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Τα αυτάκια τους έκαναν υπομονή για χάρη της θέας! Ωστόσο, το χειρότερο τους περίμενε όταν ήλθε ο λογαριασμός. Για δύο καφέδες και μία σοκολάτα κλήθηκαν να πληρώσουν 24 ευρώ, παρακαλώ. Εντάξει, δεν λέω, ωραία είναι η θέα της πόλης από ψηλά, αλλά όχι και οχτώ ευρώ ο καφές. Ούτε στον πύργο του Άιφελ να τον έπιναν… Και σαν να μην έφτανε αυτό όταν θέλησαν να πιούνε έναν καφέ σε παραλιακή καφετέρια, δεν τους επιτράπηκε η είσοδος διότι, ήταν… μεσήλικες. Ο κοινωνικός ρατσισμός σε όλο του το μεγαλείο. Λίγη αιδώς κύριοι. Άντε να δούμε αν θα θελήσουν να ξαναπιούνε καφέ στη φραπεδούπολή μας…
Δημοσιεύτηκε στο φύλλο της εφημερίδας "Σήμερα στη Θεσσαλονίκη", την Τρίτη 25 Νοεμβρίου.
1 σχόλιο:
Γενικά το καφέ είναι "καμμένο"-δυστυχώς.
Τόσο όμορφος και προνομιακός χώρος και τόσο αδιάφορη λειτουργία:
-τσιμπημένες τιμές
-κακή μουσική
-αδιάφορη εξυπηρέτηση (τύπου: Lipton Tea αντί για κάτι πιο ψαγμένο).
Ωραίο για να δεις μια φορά την πόλη από ψηλά-αλλά ως εκεί.
Δημοσίευση σχολίου