Το τραγούδι

Σήμερα αναγκάστηκα - επειδή το είχα ξεχάσει - να κατέβω από το γραφείο μου προκειμένου να αγοράσω τσιγάρα. Όταν λοπόν βγήκα από τον χώρο των γραφείων της εφημερίδας, έτοιμος να κατέβω την εσωτερική σκάλα, ήρθε στ' αυτάκια μου ένα πολύ όμορφο τραγουδάκι σε μια άγνωστη προς εμένα γλώσσα. Κι ήταν τόσο γλυκό το τραγούδι που νόμισα πως κάποια σειρήνα είχε έρθει και με πρόσταζε να αφήσω το λευκό κατάρτι μου (βλέπε σκέψεις μου) και να την ακολουθήσω. Μαγεμένος λοιπόν από τους θεσπέσιους ήχους ενός πλάσματος θαρρώ απόμακρου και ανεξερεύνητου κατέβηκα με βιάση τα σκαλιά θέλοντας μόνο να το γνωρίσω (το πλάσμα ή το τραγούδι;). Έφτασα ασθμαίνοντας βαριά στο ισόγειο όπου με έκπληξη αντίκρισα την καθαρίστρια να καθαρίζει υπομονετικά με ένα άσπρο πανί το ασανσέρ. Κι ήταν το στόμα της που γεννούσε αυτούς τους μεθυστικούς ήχους που με είχαν επιτάξει... Κι έμεινα άφωνος να την κοιτάζω. Είδα καλύτερα και αυτό που αντίκρισα μου έκοψε τα πόδια. Είχε το κεφάλι ενός ωδικού πτηνού άγνωστου σ' εμένα, μ' ένα ράμφος λευκό και το κορμί μιας γυναίκας μεσόκοπης. Το τραγούδι της ήταν από τα πιο όμορφα που άκουσα σε όλη τη ζωή μου. Και στα χέρια της κρατούσε ένα σκήπτρο, λευκό κι αυτό που έλαμπε. Προς στιγμήν σκέφτηκα να πάω να της μιλήσω, αλλά έπειτα το μετάνιωσα διότι δεν ήθελα να διακόψω το τραγούδι. Ύστερα πήγα και αγόρασα τσιγάρα. Επέστρεψα και εκείνη στεκόταν ατάραχη στη θέση της. Την άφησα να συνεχίσει το τραγούδι της και καθώς απομακρυνόμουν από κοντά της ανεβαίνοντας τις σκάλες, το τραγούδι λες και με προέτρεπε να μην ανέβω ποτέ. Έκλεισα την πόρτα του γραφείου πίσω μου και το τραγούδι χάθηκε. Κι η γυναίκα πουλί χάθηκε μαζί μ' αυτό...