"Ανάπηρα" μάτια και μυαλό

Παγκόσμια ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες η χθεσινή και στο μυαλό όλων μας πρέπει, τόσο αυτή όσο και τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου, να κυριαρχεί η σκέψη πως αυτά τα άτομα δεν υπολείπονται σε απολύτως τίποτα από τους υπόλοιπους πολίτες.
Έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με όλους. Είναι αναφαίρετο το δικαίωμά τους στην πρόσβαση σε όλους τους δημόσιους χώρους. Ωστόσο, τα άτομα αυτά με τις ειδικές ικανότητες, ούτε αυτό το αυτονόητο δικαίωμα δεν απολαμβάνουν. Αντιθέτως, βιώνουν καθημερινά έναν τέτοιο κοινωνικό ρατσισμό από όλους μας που κάθε απόπειρα να αφήσουν το σπίτι τους φαντάζει ως… απονενοημένο διάβημα. Και ρωτώ εγώ ο φτωχός. Πώς είναι δυνατόν να αποκλείουμε έναν στους δέκα (αυτή είναι η αναλογία στη χώρα μας) από το δικαίωμα σε μια φυσιολογική ζωή; Πώς είναι δυνατόν, ελαφρά τη καρδία, να καταλαμβάνουμε με τα οχήματά μας (μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα) ράμπες ειδικά διαμορφωμένες για αυτούς και πεζοδρόμια και γιατί η πρόσβασή τους σε δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία και κάθε είδους δημόσιους χώρους να είναι απαγορευτική, λόγω έλλειψης υποδομών; Γιατί η επαγγελματική τους αποκατάσταση να είναι ένας… Γολγοθάς;
Επιτέλους, τα μεγάλα λόγια που (ειδικά τη χθεσινή ημέρα) δίνουν και παίρνουν, πρέπει να σταματήσουν, η διαπιστωτική πολιτική να πάψει και οι αρμόδιοι να σηκώσουν τα μανίκια και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες υποδομές προκειμένου οι συνάνθρωποί μας να ζούνε αξιοπρεπώς. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι αυτοί οι άνθρωποι «διαφέρουν» μόνο στα μάτια μας και στο μυαλό μας και ότι τελικά είναι τα μάτια μας και το μυαλό μας που έχουν την αναπηρία…

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σήμερα στη Θεσσαλονίκη" στο φύλλο της Πέμπτης 4 Δεκεμβρίου.