Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Η συνάντηση


Πρέπει να 'χουν περάσει δύο μήνες από τότε... Μπορεί και όχι. Ποιος τον συμμερίζεται τον χρόνο όμως; Άλλωστε συνηθίζουν να λένε ότι ο χρόνος σταματά, ότι διαστέλλεται, ότι παρατείνεται, ότι μακραίνει, ότι είναι μια διάσταση που έχουν επινοήσει εκείνοι που αποζητούν τον αυτοπροσδιορισμό.
Περπατάω λοιπόν στην οδό Τσιμισκή στο κέντρο της πόλης γύρω στις 9 το πρωί (νάτος πάλι ο πανδαμάτωρ χρόνος). Η ένταση στα ακουστικά μου να ερωτοτροπεί με τη ρήξη τυμπάνου, το βήμα μου γοργό και μεγάλο, όπως σχεδόν πάντα, και... να τη, τη βλέπω να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση προς το μέρος μου, περπατώντας στο ίδιο πεζοδρόμιο, να με πλησιάζει με αυτό το λάγνο ύφος της συμφοράς. Βαμμένη στο πρόσωπο σαν άλλη παλλακίδα του Ναγκίζα Όσιμα (βλ. Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων) και η πρώτη σκέψη που προσγειώνεται στο μυαλό μου είναι αν είδε ποτέ τον εαυτό της στον καθρέφτη πριν βγει από την εξώπορτα του σπιτιού της. Η δεύτερη απορία: γιατί το κάνει αυτό στον εαυτό της πρωινιάτικα; Γεμάτη αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια, έμπλεη ματαιοδοξίας (που θα 'λεγε κι ένας γνωστός μου) περπατά κι αποζητά τα βλέμματα να καρφώνονται πάνω της πρόστυχα, αδιάκριτα, και σαρκοβόρα. Προσπαθώ να καταλάβω από που αντλεί όλο αυτό το μεγαλείο της κενοδοξίας, ψάχνω απελπισμένα να διακρίνω ένα σημάδι, ώσπου τα μάτια μου καρφώνονται στα πόδια της και δεν εννοώ τις γάμπες ή τους μηρούς της, αλλά τα παπούτσια της. Για την ακρίβεια τα σανδάλια της... Αυτά τα υπέροχα, μοναδικά, χρυσά, αστραφτερά σανδάλια που φτάνουν μέχρι το ύψος των γονάτων της. Αίφνης αντιλαμβάνομαι ότι αυτά τα σανδάλια αποτελούν τη λύση του μυστηρίου. Σε αυτά ακριβώς οφείλεται η όλη αυτοπεποίθηση και σε αυτά είναι που βρίσκει η γυναικεία ματαιοδοξία την απόλυτη έκφρασή της.
Ωστόσο, με παραπέμπουν σε κάτι απροσδιόριστα γνωστό. Συνειρμικά σκέφτομαι τα σανδάλια του Αχιλλέα, και επαγωγικά αντικαθιστώ τη γυναίκα με τα "κομψά μινιμαλιστικά shimmering μεταλλικά της σανδάλια" στη σκέψη μου με τη μετενσάρκωση του γιου της Θέτιδας. Είδα τον Αχιλλέα μπροστά μου χωμένο στο κορμί μιας άγνωστης και δεν τον χαιρέτησα. Πόσο εμπαθής και βλάσφημος μπορεί να είμαι, σκέφτηκα...
Με προσπέρασε δίχως να μου ρίξει έστω ένα βλέμμα... Εγώ συνέχισα το δρόμο μου έχοντας καρφωμένο στο μυαλό μου τον Αχιλλέα και τα σανδάλια του. Πόσο γελοία μου φαινόταν, πόσο επιτηδευμένη, πόσο κουραστικά ελαφριά με εκείνα τα σανδάλια που δεν πρόσεξα αν στη φτέρνα είχαν φτερά, μήπως τελικά δεν ήταν η μετενσάρκωση του Αχιλλέα, αλλά του γοργοπόδαρου Ερμή με τα φτερωτά πέδιλα...

4 σχόλια:

Life, Science and Fiction by Evlampia Tsireli είπε...

Συγχαρητήρια!!! Έμαθα τα ευχάριστα.Να ζήσετε! Κι εγώ στον ίδιο δρόμο βαδίζω...Λάμπης.
Επίσης να σε πληροφορήσω ότι κυκλοφορεί το περιοδικό On the Road (free press) σε 154 σημεία στη Θεσσαλονίκη. Θα βρεις μέσα πολλά άρθρα μου. Φιλιά!

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Εμένα πάλι γιατί μου ήρθαν στο νου κάτι άλλα σανδάλια που έγραφαν από κάτω "έπου" ??
(χωρίς ίχνος κακίας και ειρωνίας)
:)))))

Monokerws είπε...

Λάμπη ξέρω ότι είσαι ο Λάμπης και σ' ευχαριστώ! Άντε με το καλό στον δρόμο του έγγαμου βίου! Το On The Road δεν το χω δει πουθενά, αλλά θα το ψάξω. Πολύ ωραίος τίτλος πάντως! Φιλιά!

Ελίτσα μπορείς να διευκρινίσεις περαιτέρω τι εννοείς. Αδυνατώ να σ' ακολουθήσω!

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Η μαγεία ενός κειμένου είναι να σε παρασύρει σε δικές σου σκέψεις άσχετες με του κειμενογράφου..
Τώρα να σου πώ ποια σανδάλια έγραφαν από κάτω "έπου" θα μου πάρει χρόνο..
Βάλε τη λέξη στο Google
Καλό μήνα