Άνθρωποι και αφορισμοί

Αυτόν τον καιρό διαβάζω (μεταξύ άλλων δέκα βιβλίων) τον Μύθο του Σισσύφου, του Albert Camus. Τολμώ να χαρακτηρίσω το βιβλίο ως συναρπαστικό αν και ολίγον τι "στριφνό", καθώς αποτελεί ένα δοκίμιο στο παράλογο. Μία φράση του, ωστόσο, ήρθε σαν άλλο μάννα εξ ουρανού να θρέψει τη φτωχή και πεινασμένη μου ψυχή. Η φράση είναι η εξής: "Αν δεν υπάρχει Θεός, τότε εγώ είμαι ο θεός". Και ο πιο ανίδεος αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για μια ευθεία αναφορά στον Υπεράνθρβωπο του Φρειδερίκου Νίτσε. Επίσης παραπέμπει στον μυθιστορηματικό ήρωα του Ντοστογιέφσκι, Κιρίλοφ, από τους Δαιμονισμένους του αν δεν κάνω λάθος. Η φράση αυτή αποτελεί την πεμπτουσία της ύπαρξης εκείνων των ανθρώπων που αναζητούν μετά μανίας το νόημα αυτής της μάταιης ζωής τους. "Πιστεύω στο πνεύμα των ανθρώπων" είχε πει ο Αντρέ Μπρετόν, φράση που επίσης με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Τελικά υπάρχουν κάποιοι αφορισμοί (βλ. Φραντς Κάφκα) που αν και ποτέ δεν θα διατεινόμουν ότι με υποτάζουν, τελικά το κάνουν. Απλά λέω ότι ο άνθρωπος έχει σημασία και κυρίως αυτό που κρύβεται μέσα στο κεφάλι του. Πρέπει να είμαι μεγάλος ανθρωπιστής τελικά...