Η βόλτα με το ανεμόπτερο του Da Vinci στο άπειρο...
Οι απύθμενες βουτιές στο αμόλυντο κέντρο ομόκεντρων σπειροειδών κύκλων...
Οι ταραχώδεις ανάσες και τα θεμελιώδη οράματα του κόκκινου οπίου.
Ο στιγερός σταλαχτίτης της στιγμιαίας έκστασης
Κι οι καταραμένοι γνώμοι επικαθήμενοι στους ώμους γενειοφόρων γιγάντων.
Οι σαλαμάνδρες του Bonfoua αργοκίνητες στο μέσον πορτοκαλεώνων.
Ανοικτίρμονες Νόρνες υφαίνουν το απολειφάδι της μοίρας μας.
Ερπετά τυλίγονται στα σώματα νεογνών πελεκάνων και ο Nostro Pellicano
παρακολουθεί το θέαμα ευτυχισμένος.
Ο Gorbes γράφει βιβλία για τέρατα, μύθους κι οράματα.
Κάτω απ' το δέρμα ρέουν οι ποταμοί της παρθένας Παταγωνίας...
Ε. Α.
29-7-2003
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Oι ατέλειωτες συζητήσεις με ανθρώπους που δεν ήταν εκεί...
Κρυφά μια νύχτα στα σοκάκια του Εδιμβούργου τους βρήκα...
Κι εκείνο το μεσημέρι που πίναμε κρασί μπροστά στο τζάκι εγώ, ο Σκοττ, ο Στίβενσον και τους μιλούσα για την οδό Μαύρης Πέτρας...
Τότε που το φεγγάρι έγινε κόκκινο για 7 δευτερόλεπτα κι εγώ νόμιζα ότι θα πεθάνω...μήπως πέθανα τελικά;
Κι όταν όλα τα οράματα ενώθηκαν,έγινε τίποτα κι εγώ ήμουν για πρώτη φορά τόσο γεμάτη.
Δημοσίευση σχολίου