Υπάρχουν μαμούθ

Είχα τη βεβαιότητα ότι τα μαμούθ δεν υπάρχουν. Αυτό άλλωστε με είχε μάθει η αγαπημένη μου δασκάλα στις πρώτες τέσσερις τάξεις του Δημοτικού, η Δέσποινα. Να όμως που θα χρειαστεί τουλάχιστον για μία φορά να αμφισβητήσω την αυθεντία της. Μας είχε πει λοιπόν ότι τα μαμούθ ζούσαν στην προϊστορική εποχή και με το πέρασμα των χρόνων αφανίστηκαν από προσώπου γης. Μέγα λάθος. Εδώ και περίπου έναν χρόνο έρχομαι σε σχεδόν καθημερινή επαφή με ένα μαμούθ. Είναι μεγάλο, μαλλιαρό και βγάζει άναρθρες κραυγές. Για την ακρίβεια μόνο ουρλιαχτά βγαίνουν από το στόμα του και τραυματίζουν κάθε φορά τα ευαίσθητα αυτάκια μου. Μια φορά μάλιστα με πήρε και τηλέφωνο, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν κατάλαβα τη γλώσσα που μιλούσε! Και πως θα μπορούσα άλλωστε; Βέβαια θα μπορούσε να ιχυριστεί κανείς ότι είναι μεγάλη τιμή για μένα να θέλει να μου μιλήσει ένα μαμούθ! Αλίμονο, όχι τιμή δεν ήταν, αλλά η μέγιστη ατιμία!

Νομίζω ότι δεν μπορώ να ζήσω με το μαμούθ κοντά μου. Ούτε σε ακτίνα δέκα χιλιομέτρων για να πω την αλήθεια. Οι χαυλιόδοντές του είναι τόσο κοφτεροί, τα μάτια του τόσο ηλίθια, οι κραυγές του τόσο αποκρουστικές που νομίζω ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα με κατασπαράξει. Εκτός κι αν προλάβω και του ξεφύγω. Νομίζω πως αυτή είναι η μόνη λύση. Ωστόσο πριν το κάνω, θέλω να βρω έναν τρόπο να πείσω (;) το μαμούθ να πάρει τηλέφωνο την αγαπημένη μου δασκάλα για να της αποδείξει ότι τελικά υπάρχουν μαμούθ και στη σημερινή εποχή...

Annabelle Lee

ANNABELLE LEE

Author: Edgar Allan Poe

It was many and many a year ago,

In a kingdom by the sea,

That a maiden there lived whom you may know

By the name of Annabel Lee;

And this maiden she lived with no other thought

Than to love and be loved by me.

I was a child and she was a child,

In this kingdom by the sea;

But we loved with a love that was more than love -

I and my Annabel Lee;

With a love that the winged seraphs of heaven

Coveted her and me.

And this was the reason that, long ago,

In this kingdom by the sea,

A wind blew out of a cloud, chilling

My beautiful Annabel Lee;

So that her highborn kinsman came

And bore her away from me,

To shut her up in a sepulcher

In this kingdom by the sea.

The angels, not half so happy in heaven,

Went envying her and me

Yes! that was the reason (as all men know,

In this kingdom by the sea)

That the wind came out of the cloud by night,

Chilling and killing my Annabel Lee.

But our love was stronger by far than the love

Of those who were older than we

Of many far wiser than we

And neither the angels in heaven above,

Nor the demons down under the sea,

Can ever dissever my soul from the soul

Of the beautiful Annabel Lee.

For the moon never beams without bringing me dreams

Of the beautiful Annabel Lee;

And the stars never rise but I feel the bright eyes

Of the beautiful Annabel Lee;

And so, all the night-tide, I lie down by the side

Of my darling, my darling, my life and my bride,

In the sepulcher there by the sea,

In her tomb by the sounding sea.

Ένας περίεργος τεμπέλης

Ο μεγαλύτερος συγγραφέας της Αργεντινής και ένας από τους μεγαλύτερους του 20ου αιώνα, ο Jorge Luis Borges, ένας από τους πιο αγαπημένους μου, με τα γραπτά του οποίου μπορώ να αποκαλύψω ότι είμαι τουλάχιστον ερωτευμένος (sic), είχε πει κάποτε: «Δεν έχω μελετήσει πολύ, διαβάζω μάλλον στα πεταχτά, ποτέ συστηματικά. Μόνο τον Σοπενχάουερ ίσως διάβασα συστηματικά. Είμαι περισσότερο περίεργος, παρά μελετηρός ή διαβασμένος. Γιατί στο βάθος είμαι τεμπέλης. Είμαι ένας άνθρωπος περίεργος, αλλά τεμπέλης».

Αν δεν αποτελεί βλασφημία από μέρους μου θα τολμήσω να πω ότι και εγώ είμαι ένας περίεργος τεμπέλης. Συστηματικά έχω διαβάσει τον μαθητή του Σοπενχάουερ, τον Νίτσε(Να και σε κάτι που μοιάζουμε). Διαβάζω δέκα βιβλία ταυτόχρονα (ίσως και περισσότερα, καθώς έχω χάσει τον λογαριασμό). Προσπαθώ να εντρυφήσω σε κάποια από αυτά, εις μάτην μάλλον. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι αν κάποτε έφτανα στο σημείο να γράψω σαν εκείνον θα ήμουν τουλάχιστον ευτυχής. Απλά είμαι κι εγώ ένας περίεργος τεμπέλης που ό,τι κι αν γράφει μάλλον δεν θα δει το φως της δημοσιότητας ποτέ! Ίσως μετά θάνατον. Θα δούμε. Πάντως μπορώ να χαρακτηρίσω τον Borges φίλο μου! Πόσο μου αρέσει να διαβάζω τις ιστορίες του δεν λέγεται! Τις ζηλεύω, όπως ζηλεύει το νερό το χιόνι, όπως ζηλεύει η μέρα τη νύχτα, όπως ζηλεύει ο βράχος τη θάλασσα! Μακάρι οι ιστορίες μου να εμπεριείχαν κάποιο "μπορχικό" στοιχείο! Φευ, είμαι κι εγώ ένας περίεργος τεμπέλης που ούτε κατά διάνοια δεν θα προσεγγίσει τη μεγαλοφυία του!