«Μην ανησυχείτε. Σε όλες τις γωνιές παραφυλάνε μπάτσοι. Αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους», έγραψαν αν δεν κάνω (πάλι) λάθος οι Αντρέ Μπρετόν και Πωλ Ελυάρ, στην Άμωμο Σύλληψη, ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία. Πόσο επίκαιρο ακούγεται στις μέρες μας το συγκεκριμένο απόφθεγμα; Ο έρωτας, ο λυτρωτής των πάντων, μας εξαϋλώνει δίνοντάς μας τη δυνατότητα να αποφέυγουμε τις εξοστρακισμένες σφαίρες...
Θυμήθηκα ακόμη μία επίκαιρη φράση: «Θα νικήσουν οι συνασπισμένες δυνάμεις τού "γιατί όχι" και του "ζην οπωσδήποτε", θα είναι η τελευταία σταυροφορία πνεύματος», το οποίο έγραψε ο Λουί Αραγκόν.
Γιατί όχι, λοιπόν, σε μια νέα ιδεολογική επανάσταση, σε μια πολιτιστική αναγέννηση, σε ένα νέο μανιφέστο του αντικομφορμισμού και της αχόρταγης επιδίωξης του έρωτα; Οι διανοούμενοι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και η κοινωνία αποχαυνώνεται εμπρός από τους τηλεοπτικούς της δέκτες. Ως πότε; Τα όνειρά μας θα επικρατήσουν, θέλουν δε θέλουν κάποιοι...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Εντοπίζω το νοσηρό του πράγματος σε ένα ακριβώς σημείο: όλοι θέλουμε την επανάσταση, την αύρα κατάλυσης της μίζερης διαμορφωθείσας αθλιότητας, με ένα σημείο προβληματικό : σχεδόν κανείς (αν και κατά βάθος πιστεύω πως απολύτως κανείς) δεν έχει όραμα για μετά. Τι ακριβώς θα γίνει μετά την πολυπόθητη κατάλυση της φρικαλεότητας? Πώς ακριβώς θα ζούμε? Με τον καπιταλισμό αποφευκτέο? Με καπιταλισμό ξανά? Με κοινωνία κομμουνιστική, αναρχική, με πρόταση καινούρια, με τι ακριβώς απ' όλ' αυτά? Εδώ είναι το σημείο που τρέμω την άφιξη κάποιου επίγειου παραδείσου! Κι αν τους πιάσει όλους κάτι και γίνουμε ξαφνικά άγιοι εν ζωή? Μπρρρ... Γι' αυτό σου λέω σyναθλητή, άσε τους μπάτσους να υπάρχουν, μην εκλείψει αναίτια ο δεύτερος λόγος ύπαρξης των μπουκαλιών της "ΚΟΡΠΗΣ" πλην εκείνου της μεταφοράς νερού..
Δημοσίευση σχολίου