Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

Η αιώνια επιστροφή

Πάντα επιστρέφει στο μυαλό μου εν είδει εδαφίου της Αποκαλύψεως μια στροφή ποιήματος που είχα γράψει πριν από πολλά χρόνια. Πάντα επιστρέφει για να μου υπενθυμίσει ότι η αγάπη όπως κι η ίδια η ποίηση είναι η κατάργηση του χρόνου.

"Ό,τι κι αν θέλω δεν μπορώ
κι ό,τι μπορώ δεν θέλω
μπορώ να θέλω ν' αγαπώ
μα ν' αγαπώ δεν ξέρω."

Ε.Α.

ΥΓ. Αχ και να 'μουν ποιητής θα τους έδειχνα εγώ!

2 σχόλια:

The Bug είπε...

Του χρόνου, ο οποίος, κατά τα άλλα, τρέχει ασταμάτητα χωρίς να γίνεται αντιληπττός, παρά μόνο στα μικρά όσο και αιφνίδια διαλείμματα που κάνουμε, σηκώνοντας λίγο το κεφάλι από τη συνήθη σκυφτή του θέση σαν ηλεκτρισμένοι θαρ΄ρείς για να δούμε στιγμιαία πως πέρασαν άλλα 2,3,4 χρόνια. Μου θύμισες έναν ωραίο στίχο του Μπουκόφσκι για τη μεγαλύτερη απώλεια που συντελείται με το πέρασμα του χρόνου, εκείνη της παιδικότητας :
"Σε κάποιον καθρέφτη το σχήμα του προσώπου μου΄χάνεται, μεγάλο μπάλωμα σε παιδική μπάλα...".
Νομίζω ότι πέρα απ' αυτό που λες τόσο σωστά στο τετράστιχό σου και το οποίο πρακτικά εκφρλαζει το ανικανοποίητο (αυτή την κατάρα-ευλογία του είδους μας) η αγάπη είναι συνάρτηση παιδικότητας. Και΄λίγοι αγαπούν, γιατί λίγοι είναι παιδιά ακόμα Χρήστε..

Monokerws είπε...

chriskatsiΛαμπρούκο είμαι πολύ περήφανος που είμαι φίλος σου. Είμαι πολύ περήφανος που εμείς οι δύο έχουμε καταργήσει τον χρόνο. Που ακόμη και δέκα (sic) χρόνια να έχουν περάσει δίχως να έχουμε ειδωθεί, είναι σαν να βρισκόμαστε κάθε μέρα. Η επανάσταση του πνεύματος δεν αργεί. Σ' αυτή στοχεύουμε, αυτή προσδοκούμε και αυτή τελικά θα πετύχουμε. Ποτέ μου δεν ήμουν πιο σίγουρος. Όσο για την αναφορά σου στον μέγα Τσαρλς αυτό που έχω να πω είναι ότι με τιμάει ιδιαίτερα! Μπύρες, γυναίκες και ιππόδρομος...