Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Ο Θ. που με φώναζε Κρίστο...


Κάπου στο Ταξίδι στην άκρη της νύχτας ο Σελίν γράφει ότι "δεν θα 'ταν καθόλου άσκημα αν υπήρχε κάποιο κόλπο για να ξεδιακρίνεις τους καλούς από τους κακούς".

Ε, λοιπόν δεν ξέρω αν βρήκα το κόλπο, αλλά σήμερα σίγουρα βρήκα μια ένδειξη...

Από τή στιγμή που επέστραψα στη Θεσσαλονίκη για δεύτερη φορά, ελέω στρατιωτικού καθήκοντος (sic), δε ζούσα και στις πιο νεόδμητες πολυκατοικίες της πόλης. Ίσα ίσα άκριβώς το αντίθετο. Αυτό βέβαια δεν έδειχνε να με αποθαρρύνει ιδιαίτερα, παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετώπιζα στα διαμερίσματα όπου έμεινα, κυρίως υδραυλικής και ηλεκτρολογικής φύσης. Κάπως έτσι έτυχε να γνωριστώ με τον Θ., ένα παιδί που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου, παρότι έχω ξεχάσει πώς ακριβώς συνέβη η πρώτη μας γνωριμία. Δεν έχει και μεγάλη σημασία άλλωστε. Ο Θ. ήταν ένα παιδί, πάνω κάτω στην ηλικία μου, μάλλον συνομίληκός μου, με ξανθά μαλλιά, μεγάλα εκφραστικά γαλανά μάτια και μικρό ανάστημα. Ήταν η επιτομή αυτού που λένε "σκληρά εργαζόμενος νέος", εργατικός, από το πρωί έως το βράδι με τη φόρμα εργασίας του. Όσες φορές χρειάστηκε να τον καλέσω να με βοηθήσει με τις διαρροές, τις υδραυλικές κακοτεχνίες - ανωμαλίες του εκάστοτε σπιτιού μου, ήταν πάντα εκεί, ακόμα και τις Κυριακές. Πάντα με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη του με εξυπηρετούσε, αντιμετώπιζοντας κάθε πρόβλημα και πολλλές φορές αρνούμενος να μου πάρει χρήματα! Τον θυμάμαι να μου λέει: "Κρίστο, δώσε ό,τι νομίζεις!" Με έλεγε Κρίστο διότι γενέτειρά του ήταν η Αλβανία, αλλά σε πολύ μικρή ηλικία ήλθε με τον αδελφό του στη Θεσσαλονίκη αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα. Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι βάζοντας ταμπέλες, διακρίνοντας τους άλλους ανάλογα με το χρώμα, την υπηκότητά τους ή τη γλώσσα τους, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να δημιουργούν μίση και έχθρες, ουσιαστικά ανύπαρκτες.

Με τον Θ. ήμασταν γείτονες. Κάθε φορά που με συναντούσε τυχαία στο δρόμο πάντα με καλημέριζε, με χαιρετούσε και το καλοσυνάτο του χαμόγελο διαγραφόταν πάλι στα χείλη του. Μάλιστα, έδειχνε ειλικρινές ενδιαφέρον για τη δουλειά μου, ρωτώντας με για το ραδιόφωνο, την τηλεόραση ή την εφημερίδα. Με ρωτούσε πάντα τι κάνει η Χ. την οποία έλεγε Κ. Πάντα, όταν με έβλεπε, σταματούσε να μου μιλήσει. Τον συμπαθούσα πολύ τον Θ. διότι στα μάτια του αντικατοπτριζόταν η καλοσύνη, η ευαισθησία, η αθωότητα...

Κάποιο πρωί πριν λίγο καιρό δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τη Χ. με το οποίο με ενημέρωνε ότι ο Θ. ήταν νεκρός. Είδε ένα χαρτί σε μια κολώνα. Δεν το πίστευα. Αρνιόμουν να το χωνέψω. Ωστόσο ήταν αλήθεια. Την τελευταία φορά που τον είχα δει ήταν φανερά αδυνατισμένος και η υγεία του φαινόταν πολύ κλονισμένη. Τον ρώτησα τι είχε και συνοφρυωμένος, ίσως για πρώτη φορά μπροστά μου. μου απάντησε μονολεκτικά: "Προβλήματα". Του συνέστησα να προσέχει την υγεία του, σεβόμενος την ανάγκη του να μη μου μιλήσει περαιτέρω. Τον αποχαιρέτησα κι ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.

Σήμερα βρήκα τον αδελφό του στο δρόμο και του μίλησα. Μου είπε ότι όλοι είναι συγκλονισμένοι διότι ο Θ. επέλεξε να φύγει πρόωρα. Δεν ήξερα τι να του πω. Ένιωθα τις λέξεις να ζυγίζουν τόνους ολάκερους, το στόμα μου πιο στεγνό κι από έρημο. Όταν μου έκανε την ερώτηση "γιατί οι καλοί να φεύγουν", σάστισα. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Ένιωθα ανίκανος να νιώσω τον πόνο του, ένιωθα ότι η κάθε λέξη που εκστόμιζα δεν είχε κανένα μα κανένα απολύτως νόημα.

Θυμήθηκα τα λόγια του Σελίν και κατάλαβα ότι οι καλοί φεύγουν πιο γρήγορα κι ότι ώσπου να βρεις το κόλπο για να ξεχωρίσεις τους καλούς από τους κακούς είναι πολύ αργά. Οι καλοί έχουν ήδη φύγει. Ίσως το κόλπο να είναι αυτό ακριβώς. Ότι οι καλοί φεύγουν πρόωρα...

Κατάλαβα και κάτι ακόμη. Ότι όσοι αρνούνται να μεγαλώσουν, όσοι παραμένουν ευαίσθητοι γίνονται τροφή για τα θηρία. Τα θηρία είναι εκείνοι που σταδιακά εξαγριώνονται, απανθρωπίζονται, στιλβώνονται με απανθρωπιά και που όπως αναφέρει ο Σελίν: "Δεν ξέρουν ποιους να ξυπνήσουν πια γερνώντας, τους ζωντανούς ή τους νεκρούς".


ΥΓ προς τον φίλο Ανδρέα: Ο θάνατος δεν είναι η πηγή έμπνευσής μου, ωστόσο δεν θα σταματήσω να γράφω γι' αυτόν...

2 σχόλια:

G.Katsikogiorgos είπε...

Καταρχήν λυπάμαι γιατί ένας νέος αλλά το κυριότερο καλός άνθρωπος όπως είπες, χάθηκε. Δε ξέρω ποια ήταν τα προβλήματα του, δεν τον ήξερα, αλλά λυπάμαι!

Αξιοσημείωτο και δεν είναι εμμονή με τις πιθανότητες...
Ποια η πιθανότητα να χρησιμοποιήσεις το βιβλίο του Σελίν τη μέρα που το αγόρασα; Είδα το Post και άρχισα να σκέφτομαι μεταφυσικά....
Για το θάνατο που σχολιάζεις στο τέλος, αντιγράφω ένα κομμάτι από τη θεραπεία του Σοπενάουερ του I.Yalom :" Κάθε ανάσα που παίρνουμε απωθεί το θάνατο που συνεχώς μας πολιορκεί... Στο τέλος ο θάνατος πρέπει να θριαμβεύσει, γιατί ορίστηκε για μας από τη γέννησή μας και παίζει με το θύμα του μόνο για λίγο, πριν το καταβροχθίσει. Και όμως, συνεχίζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και με πολλή φροντίδα τη ζωή μας για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα γίνεται, όπως θα φτιάχναμε μια σαπουνόφουσκα, όσο μεγαλύτερη μπορούμε, παρά την απόλυτη βεβαιότητα μας πως στο τέλος θα σκάσει."
Ας φτιάχνουμε τη σαπουνόφουσκά μας όσο πιο όμορφη γίνεται, γιατί ποτέ δε ξέρεις πότε θα σκάσει!!
Απαισιόδοξο; Μπα, ρεαλιστικό!
Θα τα πούμε από κοντά.

The Bug είπε...

Εγώ πάλι είχα καιρό να διαβάσω τι γράφεις, αλλά σήμερα που το έκανα ειλικρινά σοκαρίστηκα. Και δεν είναι ο θάνατος, είναι η κατακλείδα του κειμένου σου, για εκείνα τα αιμοβόρα, ανάξια τίτλου, θηλαστικά που έρπουν τριγύρω μας. Οι καλοί πεθαίνουν πρώτοι - ασφαλώς. Για να χαριτολογήσω, όσοι καλλιτέχνες αγάπησα (Gallagher, Joplin, Morrisson, Hendrix κλπ) μέχρι τα 30 κάτι την παλέψανε, εν αντιθέσει με τον Πάνο Κιάμο ο οποίος αειθαλής θα συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του μέχρι τα βαθειά γεράματα. Κι αυτό οφείλεται καθαρά σε φυσική επιλογή. Γιατί? Εξηγούμαι αμέσως. Γιατί ο καλός, όπως τον βαφτίζεις εσύ (ο άνθρωπος θα έλεγα εγώ), απλά δε δύναται να ανταπεξέλθει στη φθορά που του προκαλεί ο κακός, η ίδια η φύση εντέλει. Η a priori φυσική μας ατέλεια κάνει εδώ πιο πολύ από οπουδήποτε αλλού αισθητή την παρουσία της. Όπως ο βράχος τρώγεται από τη θάλασσα αργά αλλά σταθερά, έτσι και το κακό (το οποίο καταλήγω ότι είναι φυσική τάση) τείνει να εξαλείψει το καλό. Μοχθεί να το πνίξει, να το βυθίσει στο σκοτάδι. Πρόκειται, αν το θέλεις με όρους φυσικής, για καθαρή αύξηση της συμπαντικής εντροπίας ή αταξίας. Το καλό αναλώνει την ενέργειά του στη δόμηση (υλική ή πνευματική). Το κακό στην κατάλυση-άρα στην αταξία. Η φυσική της Γ' λυκείου το ξεκαθάριζε : το σύμπαν αυξάνει σταθερά την αταξία του.
Μετά από σκέψη χρόνων κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Χριστός επεδίωξε το σταυρό. Γιατί απλά δεν άντεξε άλλο. Όπως η Janis, όπως ο Jimi, όπως ο φίλος σου. Το φορτίο της κακίας είναι ασήκωτο όσο περνούν τα χρόνια. Και οι εικόνες ωστόσο της ομορφιάς που ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ έχουμε δει ανείπωτες για τα μάτια των φθονερών Μόρλοχ..
ΥΓ Χθες βράδυ γυρνούσα με τη μηχανή γύρω στα μεσάνυχτα προς το Κίνι, με φεγγαράδα εξώκοσμη και άνεμο θαλάσσιο ανάμειχτο με μυρωδιές αλλαργινές. Θερινές μνημοσύνες με γεύση άλγους για την απώλεια και ικανοποίησης για τη βίωση - ετούτο θέριεψε εντός μου. Και ένιωσα ευγνώμων που μπορώ να το νιώσω. Και ένιωσα ευγνώμων που τα υλικά κελιά δε δύνανται να φυλακίσουν τη φαιά της σκέψης μου ουσία.