Ένα κορίτσι

Υπάρχει ένα κορίτσι από τον εργασιακό μου χώρο που πολύ πρόσφατα μας εγκατέλειψε. Έφυγε για το νησί της θεάς Αφροδίτης (βλ. Κύπρος) προκειμένου να κυνηγήσει το όνειρό της, να ασκήσει εκεί το λειτούργημα που κι εγώ ο δυστυχής προσπαθώ να ασκήσω στη Θεσσαλονίκη. Αυτό το κορίτσι λοιπόν αν και μικρό στην ηλικία είχε πάντα τόσα πολλά να μου πει. Ήταν εκείνη που όποτε επιχειρούσα να επισυνάψω κάτι στο ιστολόγιό μου, με ρωτούσε με ειλικρινή φωνή "Μονόκερε πάλι γράφεις στο μπλογκ σου;" Εγώ της απαντούσα με ερώτηση "Γιατί;" κι εκείνη μου απαντούσε: "Διότι γράφεις με τόσο πάθος!"
Ήταν εκείνο το κορίτσι που όποτε έγραφα κάτι στο ιστολόγιό μου, το σχολίαζε με τον δικό της εύστοχο, εύστροφο, εύληπτο τρόπο! Ήταν εκείνο το κορίτσι που μοιραζόταν μαζί μου τις ανησυχίες μου για την πορεία της αγαπημένης μας ποδοσφαιρικής ομάδας (γνωστό τοις πάσι ότι πρόκειται για την ΑΕΚ).
Αυτό το κορίτσι λοιπόν η αλήθεια είναι ότι θα μου λείψει πολύ. Διότι είναι από τους πιο αξιόλογους συναδέλφους που έχω γνωρίσει έως τώρα και διότι θα μου λείψει η φωνή της να μου ζητά κάθε πρωί να της βάλω ν' ακούσει στη διαπασών τον "Βαγγέλη" του Φοίβου Δεληβοριά, που άλλωστε άρεσε και σε εμένα.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που ενώ δεν μιλάς πολύ μαζί τους, δεν κάνεις πολλή παρέα μαζί τους, δεν ανταλάσσεις τις μύχιες σκέψεις σου μαζί τους, εντούτοις αξίζουν της προσοχής σου και της φιλίας σου. Αυτό το κορίτσι θα λείψει σ' εμένα και σε άλλους πολλούς θέλω να πιστεύω (είμαι σίγουρος δηλαδή)!
Κάποιοι λένε ότι μόνο αν χάσεις κάποιον τότε τον εκτιμάς πραγματικά. Εγώ λέω ότι δεν χρειάζομαι να χάσω κάποιον για να του δείξω ότι τον εκτιμώ ειλικρινά. Απλά ίσως να μην του έδειξα στον μέγιστο βαθμό την εκτίμησή μου αυτή. Ελπίζω αυτή η συνάδελφος να αντιλήφθηκε πόσο βαθιά την εκτιμώ. Καταληκτικά, έχω μόνο να της ευχηθώ να έρθει ο καιρός που θα δρέψει τους καρπούς των κόπων της και που όλα τα όνειρά της ανεξαιρέτως θα πραγματοποιηθούν. Διότι το αξίζει...

ΥΓ: Ναι, Ταλλού, πάλι έγραψα με πάθος...