Μανιφέστο για τη γιορτή

Αντιγράφω το μανιφέστο από το γερμανικό τμήμα της Καταστασιακής Διεθνούς.

"Μποϋκοτάρετε όλα τα συστήματα κι όλες τις συμβάσεις που βρίσκονται στην εξουσία, αντιμετωπίζοντάς τις σαν αποτυχημένα παιχνίδια (...) Η γιορτή είναι η μισητή τέχνη του λαού. Να 'σαι δημιουργικός σημαίνει να γιορτάζεις με όλα τα πράγματα, μέσα από μια διαρκή αναδημιουργία. Ο Μαρξ έφερε μια επανάσταση στην επιστήμη. Εμείς κάνουμε επανάσταση στη γιορτή (...) Μια επανάσταση χωρίς γιορτή δεν είναι επανάσταση. Δεν υπάρχει καλλιτεχνική ελευθερία χωρίς την εξουσία της γιορτής (...) Με τη μεγαλύτερη σοβαρότητα απαιτούμε τα παιχνίδια".

Έμπρακτος σουρεαλισμός;

Χθες βράδυ επιστρέφοντας σπίτι από τη δουλειά μου, αναγκάστηκα να διασχίσω όλη την οδό Ελ. Βενιζέλου στο κέντρο της πόλης. Εικόνες απόλυτης καταστροφής στα καταστήματα εκατέρωθεν του δρόμου. Η αλήθεια είναι ότι μια ανησυχία διαπερνούσε το κορμί μου διότι εκείνη την ώρα γίνονταν επεισόδια στο κέντρο. Είχα έναν φόβο μήπως και έλθω πρόσωπο με πρόσωπο με την κούφια βία... Ωστόσο, συνέχισα ακάθεκτος τον δρόμο μου. Έτσι αναγκάστηκα να περάσω μέσα από τα παλαιοπωλεία της πόλης (το γνωστό σε όλους Μπιτ Μπαζάρ). Και εκεί τι είδα ο άνθρωπος; Ένα κατάστημα ανοιχτό και ο καταστηματάρχης ατάραχος να παίζει τάβλι με κάποιον άλλο. Σκέφτηκα πόσο σουρεαλιστική είναι η εικόνα! Σιγά μην ένα μάτσο ταραξίες τους χαλούσε την παρτίδα! Αλλά προφανώς δεν ήξερα τι με περίμενε λίγο πιο πάνω, όπου είδα έναν άλλο καταστηματάρχη να κάθεται σε ένα τραπεζάκι έξω από το μαγαζί του και να πίνει αμέριμνος το ουισκάκι του! Οι άνθρωποι αυτοί ή δεν είχαν καμία συναίσθηση του κινδύνου ή είναι βαθιά σουρεαλιστές! Βέβαια μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι αν ήταν σουρεαλιστές θα συμμετείχαν στα επεισόδια! Δεν το νομίζω! Ίσως ίσως ο Μπρετόν απλά να εκσφενδόνιζε πατάτες και μπρόκολα προς τους αστυνομικούς!!!

Σημεία των καιρών...

Ένας μπάτσος που η συμπεριφορά του καθορίζεται από το βαθύ πιστεύω του ότι το περίστροφό του αποτελεί προέκταση του γενετήσιου οργάνου του...

Ένας ανήλικος με μια σφαίρα καρφωμένη στην αθώα του καρδιά και κατ' επέκταση στην καρδιά της δημοκρατίας.

Ένα μάτσο ανεγκέφαλοι, θρασύδειλοι, δίχως ιδεολογικό υπόβαθρο, ταραξίες που καταστρέφουν για να απολαύσουν τη χαρά της καταστροφής κάνοντας την επανάσταση της ανοησίας...

Μία κυβέρνηση απούσα, άτολμη, μουδιασμένη, βυθισμένη στον βούρκο των σκανδάλων και της κωμικοτραγικής επικοινωνιακής της εικόνας... Μια κυβέρνηση ανύπαρκτη...

Μία αντιπολίτευση έρμαιο των μικροπολιτικών πρακτικών...

Μια αστυνομία που στους κόλπους της εκτρέφει εν δυνάμει δολοφόνους...

Μια κοινωνία συνένοχη, τρομοκρατημένη, θυμωμένη, αποσβολωμένη, κουρασμένη και ανεπανόρθωτα τραυματισμένη...

Μια νεολαία με αβέβαιο μέλλον, με ευνουχισμένα όνειρα και μια δικαίως οργισμένη ιδιοσυγκρασία...

Ζούμε έναν ελληνικό "Μάη του '68"; Ζούμε ένα σύγχρονο αντάρτικο πόλεων; Ζούμε την κατάλυση του κράτους δικαίου; Ζούμε την αποκαθήλωση της δημοκρατίας;

Ζούμε επαναφέροντας καθημερινά στο μυαλό μας τη ρήση του Ζαν Πωλ Σαρτρ: "Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος"...

"Ανάπηρα" μάτια και μυαλό

Παγκόσμια ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες η χθεσινή και στο μυαλό όλων μας πρέπει, τόσο αυτή όσο και τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου, να κυριαρχεί η σκέψη πως αυτά τα άτομα δεν υπολείπονται σε απολύτως τίποτα από τους υπόλοιπους πολίτες.
Έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με όλους. Είναι αναφαίρετο το δικαίωμά τους στην πρόσβαση σε όλους τους δημόσιους χώρους. Ωστόσο, τα άτομα αυτά με τις ειδικές ικανότητες, ούτε αυτό το αυτονόητο δικαίωμα δεν απολαμβάνουν. Αντιθέτως, βιώνουν καθημερινά έναν τέτοιο κοινωνικό ρατσισμό από όλους μας που κάθε απόπειρα να αφήσουν το σπίτι τους φαντάζει ως… απονενοημένο διάβημα. Και ρωτώ εγώ ο φτωχός. Πώς είναι δυνατόν να αποκλείουμε έναν στους δέκα (αυτή είναι η αναλογία στη χώρα μας) από το δικαίωμα σε μια φυσιολογική ζωή; Πώς είναι δυνατόν, ελαφρά τη καρδία, να καταλαμβάνουμε με τα οχήματά μας (μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα) ράμπες ειδικά διαμορφωμένες για αυτούς και πεζοδρόμια και γιατί η πρόσβασή τους σε δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία και κάθε είδους δημόσιους χώρους να είναι απαγορευτική, λόγω έλλειψης υποδομών; Γιατί η επαγγελματική τους αποκατάσταση να είναι ένας… Γολγοθάς;
Επιτέλους, τα μεγάλα λόγια που (ειδικά τη χθεσινή ημέρα) δίνουν και παίρνουν, πρέπει να σταματήσουν, η διαπιστωτική πολιτική να πάψει και οι αρμόδιοι να σηκώσουν τα μανίκια και να δημιουργήσουν τις κατάλληλες υποδομές προκειμένου οι συνάνθρωποί μας να ζούνε αξιοπρεπώς. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι αυτοί οι άνθρωποι «διαφέρουν» μόνο στα μάτια μας και στο μυαλό μας και ότι τελικά είναι τα μάτια μας και το μυαλό μας που έχουν την αναπηρία…

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Σήμερα στη Θεσσαλονίκη" στο φύλλο της Πέμπτης 4 Δεκεμβρίου.

Γλυκιά προσμονή

Η ώρα είναι 21.15. Οι πύλες έχουν ανοίξει από τις 21.00. Νιώθω έντονη αυτή τη γλυκιά προσμονή να τους ξαναδώ. Πόσο αλήθεια πάει από την τελευταία φορά που τους είδα; Περίπου ένας χρόνος. Ο λόγος για την πιο αγαπημένη μου ελληνική μπάντα, τα "Διάφανα Κρίνα". Είμαι βέβαιος ότι η αναμονή μου θα έχει αντίκρυσμα! Για άλλη μια φορά θα τα σπάσουμε με τον Θωμά. Η σημερινή νύχτα σίγουρα δεν θα τελειώσει έτσι απλά! Θα είναι μια από κείνες τις νύχτες που αφήνουν στο στόμα μας μια γεύση από τα παλιά, τότε που ήμασταν ακόμη φοιτητές και πηγαίναμε να τους απολαύσουμε! Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι, μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία... Επιφυλάσσομαι να επανέλθω με αναλυτική κριτική του "gig"! Εντωμεταξύ εσείς βάλτε να πιούμε!